เรากับแฟนอยู่กินกันมาซักพักก็วางแผนว่าจะมีลูกกัน จึงไปตรวจสุขภาพทั้งคู่แต่ผลออกมาคือเราคุมกำเนิดมานานต้องใช้เวลาในการฟื้นระบบรังไข่ ฝ่ายชายเชื้อวิ่งน้อย ทำให้โอกาสยิ่งน้อยลงไป เราจึงปล่อยเรื่องนี้ไป แล้วในระหว่างนั้นเกิดมีปัญหากับแฟนจนแยกทางกัน

แต่พอเลิกกันได้ 1 เดือนปรากฏว่าเราท้องได้ 5 สัปดาห์ ตอนแรกเราลังเลว่าจะบอกเขาดีไหม สุดท้ายเราก็ตัดสินใจบอก ตอนท้องได้ 8 สัปดาห์

เราตกลงกันว่าจะทำหน้าที่พ่อและแม่ให้ดีที่สุด แต่จะไม่กลับไปอยู่ด้วยกันอีก

จนกระทั่งเราคลอด เราก็อยู่บ้านเรา เลี้ยงลูกไป เขาก็อยู่บ้านเขา เขาก็มาช่วยเลี้ยงช่วยดูบ้าง แต่ทุกครั้งที่เขามาเราอึดอัด และเมื่อลูกยิ่งโต ยิ่งน่ารัก  เขายิ่งมาบ่อยขึ้น นานวันที่ต้องเจอหน้ากันยิ่งสร้างความเครียดให้กับเรา เราเกลียดเขาขนาดหน้าก็ยังไม่อยากมอง

นิสัยอะไรของเขาที่เราไม่ชอบ เรากลับต้องมาเจออีก จนเราอยากจะหอบลูกหนีไปอยู่ที่อื่น 

เราไม่รู้ว่าความอดทนเราจะมีสักขนาดไหน เราไม่รู้จะพูดกับเขายังไง เขารักลูกเราก็เข้าใจ แต่การต้องเห็นหน้ากันตลอดอย่างนี้เราก็เริ่มไม่ไหว

แค่อยากจะบ่น อยากมีพื้นที่ให้ระบายบ้างแค่นั้น เราหวังว่าสักวันมันจะมีทางออกที่เหมาะสมกับเราสักทาง