ทำงานเขียนนิตยสารให้แม็กกาซีนฉบับหนึ่งมา 1 ปีแล้ว 
ในหัวมีคลังแสงศัพท์ มีจินตนาการเกี่ยวกับสถานที่และอาหารเยอะ หัวหน้าชอบ

ตอนถูกรับเข้าทำงานก็คิดว่าคงได้ไปไหนมาไหนบ้าง คาดหวังเดือนละครั้ง แถวๆ นี้ก็ได้ บริเวณที่ทำงาน แต่ปรากฎว่าไปไหนไม่ได้เลย ก็คิดว่าอาจหวังมากเกินไป นี่เป็นงานแรกในวงการสื่องานเขียน กลัวว่าตนเองจะดูโลภเกินไป หัวหน้าบอกว่าเราไม่ต้องไปก็ได้ เขียนไปเถอะ คิดเอาเอง

ปกติต้องเขียนรีวิวสถานที่ท่องเที่ยวเป็นเส้นทาง 3-4 ประเทศ จังหวัดในประเทศไทยอีก 3-4 คอลัมน์ เช่น เที่ยวย่านเก่าภูเก็ต ก็ใส่เส้นทาง(ประสบการณ์เหมือนไปมาด้วยตนเอง) ร้านอาหารที่หาจาก google ไป 7-8 ร้าน แล้วจินตนาการเอง ถึงรสชาติ ความรู้สึก ให้มันแตกต่างจากบล็อกเกอร์ที่เค้าไปจริง เช่น ได้รสชาติอาหารใต้แท้ๆ จัดจ้านถึงทรวง อะไรแบบนี้ รูปก็หามาจาก Shutterstock ใส่ๆไป เห็นง่ายๆ แบบนี้ แต่เราโคตรจริงจังนะ พยายามจินตนาการว่าอยู่จุดนี้จะรู้สึกอย่างไร หน้าตาแบบนี้จะมีผิวสัมผัสอย่างไร พอเขียนจบ ก็รู้สึกว่านี่นิยายชัดๆ ทุกรีวิวร้านค้า ที่เที่ยว ไม่ว่าจะเป็นเดินป่า เล่นสวนน้ำ ขี่ช้าง นั่งรถราง กินขนม เกิดขึ้นในหัวทั้งหมดแบบ 100% ไม่รู้ว่ามันผิดต่อคนอ่านรึปล่าว หัวหน้าบอกว่าปกติ 

แต่ข้อจำกัดอยู่ที่ว่าเขียนเรื่องเดิม ที่เดิมๆ (ที่หัวหน้าไปหาลูกค้ามา) มันหมดไอเดียตั้งแต่หกเดือนแรกแล้ว อาจจะเพราะประสาทสัมผัสมันไม่ถูกจุดมาตั้งแต่แรก ทุกอย่างคือจินตนาการ คลังศัพท์ในหัวถูกใช้ไป จนพิมพ์อะไรไม่ออก (เข้าบริษัทวันละ 10 ชั่วโมง นั่งโต๊ะตัวเดิม วิวเป็นคอมเพลสเซอร์แอร์)

--ตรงนี้ข้ามไปก็ได้ บ่นหน่อย---
หนังสือออกทุกเดือน ทั้งเล่ม เราเขียนคนเดียว จนถึงปลายปีนี้ มีความน้อยใจเกิดขึ้น ที่กำไรจากหนังสือหลายแสน แต่เงินเดือนหมื่นต้นๆ เท่าเดิม แทนที่หัวหน้าจะเจียดเงินให้เราไปหาแรงบันดาลใจสักนิดหรือทำให้งานเขียนมันขยายประสาทสัมผัสออกไปได้บ้าง กลับเอาเงินไปเที่ยวอิตาลี ดูไบ ฝรั่งเศส กลับมาทวงงาน แล้วบอกว่างานเขียนไม่มีอะไรน่าดึงดูด คือในหัวเรามันไม่มีอะไรแล้ว ขอไปทำร้านกาแฟในตัวเมืองสักวันก็ไม่ได้ แรงบันดาลใจหด หัวหน้ามุ่งเอาผลงานอย่างเดียว เปรียบเทียบกับนิตยสารค่ายอื่นให้เห็น อธิบายยังไงก็ไม่เข้าใจสิ่งที่เราต้องเจอ

งานเขียนที่ยากที่สุด คือ ต่างประเทศ ส่วนใหญ่เป็นเมืองเดิมๆของลาว เวียดนาม ที่ไม่เคยไปเลย+ข้อมูลหายาก แต่ให้เขียนตั้งแต่ไปนอนมา ออกจากโรงแรม ปั่นจักรยาน เข้าตัวเมือง เราต้องใช้ google map เขียนเอา คิดเอง ประเด็นคือให้เขียนเมืองเดิมซ้ำๆ (มันจะมีรายละเอียดงอกเงยจากภาพที่เห็นได้อย่างไร)

ภูเก็ตเขียนรอบที่สิบ จน google ไม่มีอะไรให้เสิร์ชอีกแล้ว พลิกแล้วพลิกอีก สิบห้าตลบ ทุกวันนี้เครียดมาก พยายามทำงานให้มากขึ้น หาข้อมูลมากขึ้น กลับช้าลงจนทะลุสิบสี่ชั่วโมงต่อวัน หัวหน้าก็ไม่เห็นใจ

แต่เนื่องจากงานนี้เป็นงานเกี่ยวกับนิตยสารครั้งแรกของเรา เราอาจจะไร้เดียงสาไปหน่อย

คำถามคือ
การรีวิว มันต้องไปกิน ชิม แชะจริงๆ รึเปล่า ปกติวงการนิตยสารมันเป็นโลกลวงตาของนักเขียนอยู่แล้วหรือไม่

(ถ้าใช่ เราจะยอมรับจริงๆ ว่าไม่มีความสามารถ ไม่เหมาะกับวงการนี้ แต่ถ้าไม่ ช่วยแนะนำวิธีการที่จะอยู่ในวงการนี้ต่อไปที)

รายละเอียดนิตยสาร
เป็นรายเดือน 
แนะนำสถานที่ท่องเที่ยว ร้านอาหาร เทคนิคการเดินทาง สถานที่ที่ไม่ค่อยมีคนไปเที่ยว