เรื่องที่เราจะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องจริงที่เราจำฝังใจมาจนถึงทุกวันนี้...
*ย้อนไปเมื่อเรายังเด็ก
แม่พาเราไปฝากไว้กับป้าชั่วคราวเพราะไม่มีเวลาดูแล ตอนเด็กเราก็จะมีแค่พี่ผู้ชายที่เป็นลูกพี่น้องของเราเล่นด้วย แต่อยู่มาวันจริง มีเด็กผู้ชาย ตัวขาว ผอมสูง คงจะน่ารักมั้ง ปั่นจักรยานมาทักทาย เด็กผู้ชายคนนั้นชื่อ'กล์อฟ' (เราจำได้แค่ชื่อเล่นเขา) ล่ะเขารู้จักกะพี่เราด้วย ลืมบอกว่าพี่เราชื่อกร ตอนนั้นเป็นวัยเด็กที่เรามีความสุขมาก เราสามคนได้เล่นด้วยกัน กล์อฟเป็นคนนิสัยดีน้า คอยปกป้องเรา คอยดูแล.. พวกเราเล่นด้วยกันตามประสาเด็กทุกวัน พอนึกถึงทีไรมันก็ยิ้มทุกที เป็นช่วงเวลาที่เรามีความสุขมาก จนอยากจะย้อนกลับไปอีกที แต่...ก็มาถึงวันที่เราต้องจากกันโดยไม่มีแม้แต่คำลา ตอนนั้นป้าบอกว่าแม่เราจะมารับพรุ่งนี้เช้า ตอนแรกมันก็ดีใจนะ แต่พอถึงวันจริง กลับไม่ดีใจอย่างที่คิดเลย แม่มารับเราตอนเช้ามาก จนเราไม่ได้บอกลากล์อฟเลย พอถึงรถปุ๊บ ทุกคนเชื่อไหมว่าอยู่ดีๆน้ำตาเราก็ไหล นึกถึงแต่เวลาที่เราไปเล่นกันตั้งแต่ตอนเช้าจนถึงบ่าย มันตรึงอยู่ในใจอธิบายไม่ถูก ตอนนั้นเราไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร แต่ตอนนี้เรารู้แล้ว เราไม่ได้ชอบกล์อฟแต่...รักไปแล้ว เราลืมกล์อฟไม่ได้ ไม่กล้าเริ่มต้นใหม่ รอแค่เขา- อาจจะฟังดูงมงายนะแต่คุณลองมาเป็นแบบนั้นดูสิ พอเราจากกันได้เกือบเดือนมั้ง สิ่งที่ไม่น่าเชื่อก็เกิดขึ้น กล์อฟโทรมาหาเรา เขาโทรมาแค่สามครั้งมั้ง ครั้งสุดท้ายเขาขอคุยกะพี่เรา ครั้งสุดท้ายจริงๆ จากนั้นเขาก็ไม่ติดต่อมา แต่พี่เราบอกว่า กล์อฟบอกว่าชอบเรา อึ้งอยู่แต่ก็งงทำไมไม่มาบอกเราล้ะ ล่ะหายไปไหน เรารอโทรศัพท์จากเขาทุกวัน รอแล้วรออีก ...จนตอนนี้เราก็ยังคิดถึงเขา คิดถึงที่ที่เราไปเล่นด้วยกัน คิดถึงรอยยิ้มเสียงหัวเราะ คิดถึงเวลาที่เราหยอกล้อกัน คิดถึง..ภาพเก่าๆในความทรงจำ บางคนอาจจะบอกว่าน้ำเน่า ก็จริงนะ แต่..เรื่องจริงมันเจ็บกว่าในละครในนิยาย ในละครในนิยาย มันจะมีโอกาสได้เจอกัน แต่ในชีวิตจริงนี่สิ โอกาสที่จะได้เจอกันคือศูนย์ คงไม่ได้เจอกันหรอก ถึงเจอ..เขาจะมีแฟนแล้วมั้ง หรือไม่ก็จำเราไม่ได้ เห็นไหมว่าโอกาสมันคือศูนย์ทั้งนั้น แต่เราก็ยอมโง่รอเขา55 แค่อยากให้เขาบังเอิญมาเจออ ถ้าเป็นแบบนั้นคงแบบ..มหัศจรรย์มากกกก