แฟนคลับเดอะ โกสอย่าเพิ่งด่าผมนะครับ ผมพิมพ์ออกมาจากใจจริงเลย ในฐานะแฟนคลับตัวยง

ผมฟังเดอะ โกสมาตั้งแต่รายการก่อตั้งใหม่ๆเลยตั้งแต่ปลายปี 58 ฟังสดฟังย้อนหลังบ้างปะปนกันไปตามเท่าที่มีเวลาว่าง ส่วนตัวที่ผมติดตามรายการนี้เพราะชอบตาแจ็คที่เป็นดีเจที่มีอารมณ์ร่วมสูง เรื่องไหนที่น่ากลัวจริงๆแกจะตกใจและกลัวไปพร้อมกับคนฟังไปด้วย ช่วงปี 58-63 (ยุคก่อนโควิด) ผมคิดว่ามีเรื่องเล่าที่น่ากลัวเยอะมากๆ และเรื่องก็ไม่ค่อยยาวมาก (ประมาณ 15-30 นาทีก็มีหลายเรื่องที่สนุกๆและน่ากลัวเยอะจริงๆ)

แต่ช่วงปี 65 เป็นต้นมาจนถึงปัจจุบัน ผมว่าเรื่องผีมันยาวขึ้นมาก เฉลี่ยแต่ล่ะเรื่องคือ 45 นาทีขึ้นไปหมด (บางเรื่องนี่ยาว 2 ชั่วโมงก็มี) คือเล่ายาวแต่หลายเรื่องที่เล่ามันไม่มีความน่ากลัวอะไรเลย (บางเรื่องเล่ายาวมีแต่น้ำ กว่าผีจะออกมาก็ปาไปครึ่งชั่วโมงแล้ว หรือบางเรื่องก็ยาวไปจนจบ ดันมีภาคต่ออีก ยังกับหนังมาเวล) มันทำให้ผมรู้สึกว่าความน่ากลัวมันหายไปเยอะ แต่กลับเพิ่มความยืดเยื้อ อึดอัดและน่ารำคาญขึ้นมาแทน (ดูจากอารมณ์ของตาแจ็ค มีแต่เสียง อือๆๆๆ แบบถี่ๆ เข้าใจว่าแกคงรู้สึกเหมือนผม)

ผมเข้าใจนะว่ารายการคงขยายเวลาเต็มที่ให้คนเล่าเล่าได้เต็มที่ เพราะมันทำให้รายการได้รับความนิยมมากขึ้น คนฟังมากขึ้น สปอนเซอร์เข้ามากขึ้น (ก่อนโควิดไลฟ์สดยูทูปคนฟังแค่ 1 หมื่นกว่าๆ ตอนนี้ปาไป 8-9 หมื่นแล้ว) แต่สำหรับผมแล้ว เสน่ห์ความน่ากลัวของรายการมันหายไปหมดเลย เรื่องเล่าแต่ล่ะเรื่อง มันไม่ได้น่ากลัวแบบเมื่อก่อนอีกแล้ว (บางเรื่องปัจจุบันเล่ายังกับนิยายแฟนตาซี นึกว่านิยายสตีเฟ่น คิง) ก็เข้าใจล่ะว่าเรื่องเล่าผีมันคือเรื่องวิญจารณญาณส่วนบุคคล ใครเชื่อใครไม่เชื่อ ใครกลัวใครไม่กลัวก็ได้ แต่สุดท้ายแล้วผมก็ยังคิดถึงเรื่องเล่ายุคก่อนโควิดมากกว่า