สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอายุได้แค่ 15 ปีเท่านั้น ศึกษาอยู่โรงเรียนดังแห่งหนึ่งค่ะ เราใช้ชีวิตปกติสุขของเราแบบเด็กธรรมดาๆทั่วๆไปเลยค่ะ แต่มันไม่ปกติอยู่ที่ห้องของเรามีเด็กพิเศษอยู่คนนึงค่ะ
  ขอเล่าตั้งแต่แรกเลยนะคะ
ตอนนั้นคือช่วงขึ้นม.2ของเราเลยค่ะ เราเป็นคนชอบอ่านหนังสือเรียน แต่ไม่ได้ติดงอมแงมนะคะ แล้วเป็นคนไม่ชอบให้ใครมาแกล้ง ถ้าแกล้งมาเราจะนิ่งไว้
เรามารู้ภายหลังว่าห้องเรามีเด็กพิเศษ เราก็ไม่ได้อะไรค่ะ และคิดว่า เราอยากช่วยเขาเท่าที่เราช่วยได้ถ้าเขามีปัญหาอะไร เราพร้อมช่วยค่ะ
แต่ผ่านไปสักพักค่ะ เขาเริ่มจะออกอาการ เริ่มแกล้งคนอื่น เข้าแถวก็ไม่อยู่นิ่ง จิ้มคนนั้นที คนนู่นที ตะโกนขึ้นมาระหว่างสวดมนต์ว่ามีคนแกล้ง แต่จริงๆแล้วทุกคนกำลังสวดมนต์กันอยู่ ไม่มีใครแกล้ง อยู่ไม่สุข แกล้งเขาไปทั่วเลย บางทีทำอะไรก็ไม่ได้ทำเพราะเขาแกล้งแบบไม่สมควรจริงๆ
หนักสุดของเขาก็คือ หันมาคุยกับพวกเราค่ะ แต่พวกเราไม่คุยด้วยเพราะพวกเราสวดมนต์ เลยขอให้เขาหันกลับไป เขาไม่หันค่ะ เราก็ไม่ได้อะไรละคิดว่า ช่างเขาเถอะ
แล้วเขาก็พูดขึ้นมาว่า จะถ้าให้หันกลับก็ให้เอ.(นามสมมติว่า เอ) ดมดมรองเของเขาก่อน (รองเท้าของเด็กพิเศษ นามสมมติว่า บี) เอยอมดมค่ะ เพราะทุกคนตั้งใจสวดมนต์กันมากๆ และอยากให้เขาเงียบไป
พอดมเสร็จ บีไม่หันค่ะ ไม่เงียบ แกล้งหนักกว่าเดิมค่ะ
บีบอกว่า ถ้าอยากให้หยุด ให้ เอ ตบหัวเราแรงๆ ตอนนั้นเอตบหัวเรานะคะ เราไม่โกรธ เขาตบเบาด้วยแหละ เราไม่เจ็บเลย 

ปัญหาที่เขาก่อมันเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ถึงขั้นบางวันไม่ได้เรียนเลย เพราะเขาก่อปัญหาแบบนี่เสมอ บางวันต้องใช้เวลาเป็นคาบสองคาบที่จะเคลียให้จบ
พวกเราเริ่มใช้ชีวิตลำบากค่ะ เพราะเขาชอบก่อปัญหาแล้วไปบอกพวกครูว่า พวกเราก่อและแกล้งเขาก่อน แต่ความจริงคือพวกเรานิ่งและไม่ชอบแกล้งกันค่ะ ครูส่วนใหญ่เห็นว่าบีเป็นเด็กพิเศษและลงโทษพวกเรา ทั้งๆที่เราไม่ผิด เคยโดนหักคะแนนด้วยนี่แหละค่ะ

อยากขอวิธีแก้ปัญหาเด็ดๆจากพี่ๆทุกคนค่ะ
ตอนนี้ไม่ไหวแล้วค่า
ปล.ตอนนี้ม.3เองค่ะ;-;
ปล2. กระทู้แรกนะคะ เขียนผิดหรือทำอะไรผิด ขอโทษด้วยจริงๆค่ะ
ปล3.บางคนอาจจะมองว่าแค่ปัญหาเด็กๆ ถ้าไม่พอใจก็ขอโทษจริงๆค่ะ แต่ปัจจุบันทนไม่ไหวแล้วจริงๆ