เหตุแห่งการอุบัติของพระศาสดา พระพุทธเจ้าเป็นศาสดา พระองค์ตรัสรู้ชอบด้วยพระองค์เอง และตรัสสอนไว้ เป็นหลักคำสอนเพือให้ มนุษย์ดำรงชีวิตที่ดีงาม  โดย ปฏิเสธการมีอยู่ของพระเป็นเจ้าหรือพระผู้สร้าง เเละคำสอนของเจ้าสำนัก ลัทธิความเชื่อหลงธรรมโดยเชื่อในศักยภาพของมนุษย์ ว่าทุกคนสามารถพัฒนาจิตใจ ไปสู่ความเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์ได้ ด้วยความเพียรของตน โดยสอนให้มนุษย์บันดาลชีวิตของตนเอง ด้วยผลแห่งการกระทำของตน ตาม กฎแห่งกรรม มิได้มาจากการอ้อนวอนขอจากพระเป็นเจ้าและสิ่งศักดิ์สิทธิ์นอกกาย ทรงสอนให้มนุษย์พึ่งตนเองเพื่อพาตัวเองออกจากกอง ทุกข์ มีจุดมุ่งหมายคือการสอนให้มนุษย์หลุดพ้นจากความทุกข์ทั้งปวงในโลกด้วยวิธีการสร้าง ปัญญา ในการอยู่กับความทุกข์อย่างรู้เท่าทันตามความเป็นจริง โดยมีกรุณาประสงค์เห็นมนุษย์หลุดพ้นจากความทุกข์ทั้งปวงจากวัฏจักรการเวียนว่ายตายเกิด เช่นเดียวกับที่พระศาสดาทรงหลุดพ้นได้ด้วยกำลังสติปัญญาและความเพียรของพระองค์เอง ในฐานะที่พระองค์ก็ทรงเป็นมนุษย์ มิใช่เทพเจ้าหรือทูตของพระเจ้าองค์ใดโดยมีความสุขสงบเป็นปกติสมควรตามความเป็นจริง

ผู้ที่ได้ชือว่า สักการะ เคารพนับถือ บูชาตถาคต ด้วยการบูชา ภิกษุ  อุบาสก อุบาสิกาใด ประพฤติธรรมสมควรแก่ธรรม ปฏิบัติชอบยิ่ง, ปฏิบัติ ตามธรรม ผู้นั้นชื่อว่า  บูชาตถาคต ด้วยการบูชาอันสูงสุด.