เราต้องอยู่กับคนที่บ้านที่มีความคิดในแง่ลบตลอด และหัวดื้อสุดๆ นั้นคือย่าของเราเอง ตอนแรกก็พยายามเข้าใจว่าคนแก่เขาก็เป็นแบบนี้แหละบ่นไปเรื่อย
แต่ก็เริ่มจะหนักขึ้นทุกวัน เพราะเหมือนเราฟังแต่คำพูดไม่ดีจากเขาได้ยินทุกวัน บ่นคนนั้นว่าคนนู่นบางครั้งมีคำหยาบ ซึ่งเราไม่ค่อยชอบ พยายามเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ก็ไม่เป็นผล ทำให้เรามีพฤติกรรมไม่อยากจะคุยกับย่า เพราะย่าคุยแต่เรื่องไม่ดี เรื่องในแง่ลบตลอด เราเคยบอกเขาว่า เรื่องเล็กๆน้อยปล่อยผ่านไปก็ได้นะ ไม่ต้องเก็บมาใส่ใจหรอก มันยิ่งทำให้เราเป็นทุกข์ เช่น ไม่ชอบเพื่อนบ้านซึ่งเขาเป็นญาติเรา เป็นป้าเรา ก็ด่าเขาเสียๆหายๆสารพัด กรอกใส่หูเรา บอกเราว่าอย่าไปนับถือมัน อย่าไปเรียกมันป้า บลาๆ คือแค้นมาก แต่เราคิดว่าทำไมผู้ใหญ่ทะเลาะกันต้องมาบอกให้ลูกหลานเกลียดด้วย คือเขามีทัศนคติที่ไม่ดี เมื่อพยายามจะบอกย่าแบบใจเย็นสุดๆ เขาก็จะว่าเราว่าไม่ต้องมาบอกไม่ต้องมาสอน คือเราไม่สามารถพูดอะไรได้เลย เพราะเซนซิทีฟมาก พูดผิดนิดเดียวคือบ่อน้ำตาแตกทันที อันนี้เขาใจ ว่าคนแก่อ่อนไหวง่าย แต่ในทางกลับกันย่าพูดว่าคนในบ้านโดยไม่รักษาน้ำใจกันเลย ย่าบอกว่าเขาอยากจะพูดอะไรเขาก็จะพูด รู้สึกอะไรก็พูดแบบนั้นแหละ (เป็นประโยคหยาบคาย)
ส่งผลให้เรารู้สึกหดหู่ มีความรู้แย่เกิดขึ้นกับคนในครอบครัว เราต้องปรับทัศนคติตัวเองยังไงไม่ให้ตัวเราเครียดเกินไป เพราะบางครั้งเราก็ทนไม่ได้ มีนะเบิดออกมาเหมือนกัน