ผมเคยทำงานกลางคืนมาก่อน จะเปิดผับได้ อย่างต่ำต้องมีเงินล้านครับ ไม่ว่าจะผับเล็ก ผับใหญ่
อาจจะไม่ใช่เเค่ล้านเดียว ต้องหลายๆล้าน เเละถ้ายิ่งผับใหญ่ๆ ก็ต้องเป็น สิบๆล้าน
ไหนจะเครื่องเสียง ไฟ ตกเเต่งร้าน เครื่องเดิม เครื่องปรับอากาศ พนักงานต้องเยอะ พอเยอะก็ต้องจ่ายเยอะ

ค่าจ้างวงดนตรี ถ้าตามผับส่วนใหญ่ ก็เป็นเเสนต่อเดือน วงใหญ่ก็ยิ่งเเพง วงเล็กเเขกไม่ติด เเละค่าใช้จ่ายยิบย่อย จิปาถะ
ไม่รวมต้องมีเส้นสาย รู้จักคนใหญ่คนโตอีก เพราะผับคือเเหล่งอโคจร เด็กอายุไม่ถึง ค้ากาม ยาเสพติด มาเเน่ๆ

เกิดมีคนไปยิงกันตายในผับ เราจะจัดการยังไง ถูกจับยาในผับเราจะทำยังไง มีเเม่เหล้าเเฝงตัวหากินอยู่ในผับ
เเล้วถูกตำรวจจับได้ เราจะทำยังไง อีกสารพัดปัญหาจะตามมา ไหนจะทะเลาะวิวาทระหว่างกลุ่มวัยรุ่นอีก
ฉะนั้น พวกที่เปิดผับได้ มีเงินอย่างเดียวไม่พอ ต้องมีเส้นสาย กว้างขวาง เเละมีคนเกรงใจด้วย มันถึงจะไปได้สวย

เเต่เเอบงงว่า ทำไมจึงมาสนใจ เรื่องผับเรื่องบาร์ตั้งเเต่อายุยังน้อย ศึกษามาตั้งเเต่อายุ 12-13
อายุเท่านี้ เด็กส่วนใหญ่ยังไม่รู้จักผับบาร์เลย หรือบ้านอยู่ติดกับสถานบันเทิงครับ มันเป็นธุรกิจสีเทา
เเหล่งรวมปัญหา ถ้าไม่มีเส้นสายจริงๆ ทำยากนะหนู เเหล่งรวมคนกินเหล้า พอกินเหล้าก็มักขาดสติ

พอขาดสติ ปัญหาก็ตามมา ผมเคยสัมผัสมาเเล้วเรื่องผับบาร์ ถึงมีเงิน 100 ล้าน ผมก็ไม่เปิด
รายละเอียดมันเยอะมาก เรื่องปวดหัวก็เยอะพอกัน เเต่ถ้าไม่ใช่หาเงินเก็บเอง งั้นบ้านน้องก็คงมีฐานะ
เพราะอายุ เท่านี้กับเงินเก็บ มันไม่สัมพันธ์กัน น่าจะมีทุนเดิมร่วมด้วย