เราเป็นผู้หญิงนะคะ อายุก็ไม่น้อย ผ่านประสบการณ์ความรักมามากจนเรียกว่านิ่งแล้วก็น่าจะได้
ปัจจุบันคบกับผู้ชายอยู่คนหนึ่ง เขาเป็นคนน่ารักมากทีเดียว ในตอนที่เขามาจีบเรา เขาชัดเจนว่าเขาจีบเรา
เขาชัดเจนว่าเขาจะเอาใจเราเพื่อที่จะได้มีโอกาสกลายมาเป็นคนพิเศษของเรา

ระหว่างที่เขาจีบเรา เราไม่ได้ทำอะไรให้ยุ่งยาก เราเองก็แสดงความสนใจในตัวเขา
ทั้งเราและเขาแสดงความชัดเจนว่าจะให้ความสนใจในกันและกัน โดยหยุดที่จะมองหาและหยิบยื่นโอกาสให้คนอื่น
แต่ถึงแม้เขาจะพอรับทราบว่าเราเองก็มีใจให้เขา เขาก็ยังคงแสดงสนใจในรูปแบบต่างๆ อย่างชัดเจนและสม่ำเสมอ
อาทิเช่น การทักทายในตอนเช้าตรู่ (ซึ่งการทักทายเราน่าจะเป็นสิ่งแรกที่เขาทำเมื่อเขาลืมตาทันที เดานะคะ)
การพูดคุยกันระหว่างวัน การที่เขาบอกเราว่าจะต้องทำอะไร จะใช้เวลาเท่าไหร่ 
ทั้งการขอโทรคุย (ด้วยเสียง) ระหว่างเดินทางไปและกลับจากที่ทำงาน (โดยที่เขาเป็นคนแสดงความต้องการอยากที่จะทำมันเอง)

มันเป็นสิ่งที่ธรรมดาทั่วไปที่เกิดขึ้นกับคนที่คบหากัน ที่เรียกว่า โปรโมชั่น ที่เรานั้นก็ไม่ได้คาดหวังว่ามันจะยั่งยืนยาวนาน
เราซาบซึ้งในสิ่งที่เขาทำให้เสมอมา และในตอนที่ทุกอย่างกำลังเป็นไปด้วยดี เราก็ค่อนข้างเข้าใจและคิดวันนึงมันก็จะแผ่วลง

ทางฝั่งเราเองก็เป็นคนที่ค่อนข้างสม่ำเสมอกับทุกความสัมพันธ์ (พ่อแม่ พี่น้อง เพื่อนสนิท เพื่อนร่วมงาน)
และธรรมชาติของเรานั้นเป็นคนค่อนข้างเสมอต้นเสมอปลาย เพราะเราเป็นคนที่ห่วงความรู้สึกของคนรอบตัวเรามาก

แต่แล้วเมื่อเวลานั้นที่แม้จะตระหนักว่ายังไงมันจะต้องเกิดขึ้นได้มาถึง (เมื่อเวลาผ่านไปได้ 1 ปีเศษๆ)
เราและเขาน่าจะเป็นคู่ที่คุยกันค่อนข้างเยอะ เรียกได้ว่าเข้าใจกันดี พอจะอ่านในกันออก
ฉะนั้นเมื่อความสม่ำเสมอกำลังหายไป เราจึงเลือกที่จะให้เขาสบายใจ ทำได้ทุกอย่างที่เขาอยากทำ
ในขณะที่เรายังสม่ำเสมอ และทั้งเราและเขาก็ยังรู้สึกดี เข้าใจกันและเป็นห่วงเป็นใยกันตามโอกาสที่มันเกิดขึ้น

จนเวลาล่วงเลยมาอีก 3 เดือน ระหว่างนั้นเราก็ค่อยๆ ทำความเข้าใจกับบริบทใหม่ในความสัมพันธ์ที่เรากับเขามีให้กัน
พร้อมทั้งพูดคุยถามไถ่ถึงเขา หลอกถามเขาอ้อมๆ ว่าเขาจะโอเคไหมถ้าหากวันนึงเขาจะได้เวลาทั้งหมดของเขากลับไปให้ตัวเอง
คำตอบเขาส่วนมากก็ยังแสดงออกว่าเขายังอยากให้เราอยู่ในเวลาพวกนั้น

แต่...สิ่งที่มันเกิดขึ้น มันคงจะกินเวลาและกลืนกินความรู้สึกของเราลึกจนเกินไป
ความรู้สึก ความห่วงหา ความปรารถนาที่เรามีในตัวเขาได้เหือดหายไป โดยที่เราก็เหมือนจะไม่สามารถจับต้นชนปลายได้ว่ามันเกิดขึ้นตอนไหน

วันนี้ เราแทบจะลืมไปว่าเราจะต้องทักทายเขา หรือจะต้องบอกเขาอีกต่อไปแล้วว่าเราทำอะไรอยู่ และคิดอะไรในใจ
และเพราะเราและเขารู้ใจกันมาก ตอนนี้เขาก็กลับมาทำตัวสม่ำเสมอกับเราอีกครั้ง
ถ้าเราไม่ได้เข้าข้างตัวเองจนเกินไป เราคิดว่าเขาก็คงมีคำถามอยากถามเราว่าเกิดอะไรขึ้น

แต่เพราะเราและเขารู้ใจกันและกันมากระดับหนึ่ง เขาก็เลือกที่จะไม่ถามให้เกิดความอึดอัดกันเปล่าๆ
จะมีก็แต่คำทักทาย ความห่วงใย คำถามระหว่างวันที่เขากำลังทำมันอยู่เหมือนตอนเมื่อเขาจีบเรา

เรารู้ว่าทั้งเราและเขา จะไม่มีใครทักท้วงอีกฝั่งให้รู้สึกไม่สบายใจ
ซึ่งเราคิดว่ามันเป็นแบบนี้คือดีที่สุดแล้ว เพราะนี่คือสิ่งที่ทำให้เราทั้งคู่สบายใจที่จะคบหากัน
การทักท้วงหรือซักไซร้ไล่เลียง รังแต่จะทำให้เราทั้งคู่ต้องโยนความผิดให้อีกฝ่าย

อีกเหตุผลสำคัญที่เราตัดสินใจหยุดความสม่ำเสมอ
นั่นก็เพราะว่า เรามั่นใจว่าแม้เรากับเขาจะจากกัน เขาก็จะต้องพบเจอใครสักคนที่ทำให้เขามีความสุขอีกครั้ง
และวันนี้เราโอเค เราไม่ได้เสียใจมาก เราจึงสามารถยอมรับความเศร้าใจนี้ได้

เราไม่รู้เหมือนกันว่าเราเขียนกระทู้นี้ขึ้นเพื่อจุดประสงค์อะไร
ถ้าใครผ่านมาอ่าน ถ้าคุณอ่านมันจนจบ แค่ช่วยบอกเราที ว่าเราทำถูกแล้วใช่ไหม

ขอบคุณนะ