ตอนนี้กำลังนั่งรถทัวร์ไปหมอชิต ไปพัทยา
เพื่อไปทำหน้าที่ที่คนรอบตัวผมบอกว่าผมจะมีความสุข

ผมเป็นโรคซึมเศร้า (MDD), ภาวะวิตกกังวล
เวลาคนอื่นได้ยิน ทำจิตใจให้เข้มแข็งสิ,
หัดสวดมนต์บ้าง,ตัวโตแต่จิตใจบอบบาง

หลังจากที่เจอเรื่องแย่ๆสะสมมาเรื่อย
กับการวางแผนฆ่าตัวตาย แบบนับครั้งไม่ถ้วน
ต่อสู้กับฝันร้ายที่ต้องเจออยู่ทุกคืน

ถ้าผมจิตใจบอบบางผมคงไม่ได้มาพิมพ์กระทู้ให้พวกคุณอ่าน

ลูกชายที่แม่เขาทิ้งไว้ให้เลี้ยง (ผมเสเพลเอง)
นานๆทีแม่เขามาหา (ไม่มีค่าเลี้ยงดู)
คำถามที่ลูกถาม ก็มักจะทำผมแทบฟุบลงกับพื้น
ลูก:เมื่อไหร่เราจะกลับบ้านเรา
ผม: เราคงต้องอยู่ที่นี่ไปก่อนนะลูกไว้มีโอกาสเราคงมีบ้านใหม่

วันที่ลูกเดินไปในแม็คโดนัลด์ แล้วไม่มีเงินซื้อแฮปปี้มีลให้ลูก มันเจ็บนะ
ตอนนี้ ลูก 7 ขวบ อยู่ ป.2 ยังไม่ได้จ่ายค่าเทอม

เวลาไปส่งลูกตอนเช้าไปรับลูกตอนเย็น คนก็ทักจะจี้คำถามกับลูกว่าแม่ไปไหนทำไมแม่ไม่มารับ ทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว

ดิ้นรนหาเงินมันเหนื่อย แต่ก็ต้องทำ มีคนยืนรอข้างหลังอีกเป็นฝูง

ผมมีแฟนใหม่ ก็ไว้ใจไม่ได้ฝากผีฝากไข้ไม่ได้
ผมก็ไม่แน่ใจว่าเขานอกใจผมอยู่หรือเปล่า (เคยทำ)

รู้สึกสมเพศกับความรู้สึกทุกวันนี้ที่ต้องเป็นคนที่คนรอบตัวต้องการ

แต่ผมเป็นตัวเองไม่ได้

ผมไม่ต้องการความสำเร็จในชีวิต
ผมขอแค่กลับบ้านมาเจอลูกเมียที่บ้านกินข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตา

ผมพยายามจะไม่ทำร้ายตัวเอง

ผมแค่อยากระบาย

ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน