ตามหัวข้อเลยค่ะทำไมถึงรักกันไม่ได้คะมันผิดยังไงคะหลายคนบอกว่ามันผิดจรรยาบันครูเเล้วมันผิดยังไงคะช่วยอธิบายหน่อยเราไม่เข้ากัน
มันผิดมากหรอคะที่คนสองคนจะรักกันจะคบกันไม่ได้เพียงเพราะคำว่าครูกับนักเรียน
เรื่องราวของเรา
ถามว่าเราชอบครูมั้ยชอบค่ะชอบมากกเริ่มตอนเเรกที่เราเจอกันมันเป็นเพียงช่วงเวลาเเค่1เทอม ครูเป็นครูฝึกสอนวิชาดนตรีค่ะ
ตอนเเรกเราก็ไม่คิดอะไรค่ะก็มองเป็นเเค่ครูคนนึงเเต่พอมาถึงเดือนเเรกหลังเปิดภาคเรียนที่2ก็มีกิจกกรมของมัธยมค่ะเเต่ครูเป็นครูประถมวันนั้นครูมานั่งที่ข้างๆตึกประถมตอนนั้นเราก็ทำกิจกรรมที่ลานหน้าตึกมัธยมอ่ะค่ะ(โรงเรียนเราตึกประถมกับมัธยมมันอยู่ข้างๆกัน)เเล้วตอนนั้นเราเห็นครูพอดีเห็นตอนครูยิ้มตอนครูยิ้มคือโลกทั้งโลกจากสีดำเป็นสีชมพูเลยยเเล้วตั้งเเต่นั้นมาเราก็ชอบครู
ชอบมากค่ะเรารอครูอยู่หน้าโรงเรียนทุกวันเลยวันไหนครูไม่มาเราอารมณ์ไม่ดีทั้งวันเลยพอหลังๆใกล้จบเราเศร้ามากกลัวครูจะไม่มา2สัปดาห์เราเลยตัดสินใจเข้าวงโยค่ะตอนที่ตัดสินใจเข้าเพื่อนมันก็ถามจะเข้าจิงหรอมันเหนื่อยนะจะมีเวลาหรอตอนนั้นไม่คิดอะไรเลยค่ะคิดเเค่ว่า2สัปดาห์สุดท้ายนี้ชั้นจะต้องอยู่กับครูให้ได้มากที่สุดมันเหนื่อยชั้นทนได้
เราก็ซ้อมมาเรื่อยๆค่ะครูก็มาบ้างไม่มาบ้างวันนึงครูสอนเราเป่าเม้าเเล้วก็ชวนคุยต่างๆนาๆค่ะวันนั้นเป็นวันสุดท้ายของการซ้อมค่ะเพราะต้องสอบในใจคิดว่าครูคงต้องไปเเล้วจิงๆ😥
ในวันที่ไม่อยากให้มาถึงก็มาถึงจนได้วันนั้นเราซึมมากค่ะมันเป็นวันปัจฉิมเป็นวันสุดท้ายที่จะได้เจอครูวันสุดท้ายจิงๆเฟสครูก็ไม่มีไลน์ก็ไม่มี ig ก็ไม่มี(ครูเป็นโรคส่วนตัวสูงมากส่วนเราก็พูดไม่เก่ง)วันนั้นเราหวังค่ะว่าอยากจะมองครูมองจนจะจบงานเเต่.....
วันนั้นครูไม่มาค่ะไม่รู้เป็นไรเราร้องไห้มากมากจนเพื่อนไม่รู้ว่าจะปลอบยังไงในใจเราเสียใจมากเเละไม่เคยลืม
จนวันนี้หนูก็ไม่คิดที่จะลืมครูพยายามที่จะตัดใจถึงมันเป็นเวลาสั้นๆเเต่มันมีค่ามากวันนึงหนูเติบโตๆปหนูอาจจะเจอคนที่ดีอาจจะมีครอบครัวเเต่จะไม่ลืมวันนั้นเลยวันที่เคย"ได้รู้จักครู"
ถ้าได้เจอครูอีกสักครั้งหนูจะเป่าเพลงชาติให้ครูฟังนะคะตอนนี้หนูเป่าได้เเล้วนะ
ทำไมครูกับนักเรียนถึงรักกันไม่ได้คะ??
มันผิดมากหรอคะที่คนสองคนจะรักกันจะคบกันไม่ได้เพียงเพราะคำว่าครูกับนักเรียน
เรื่องราวของเรา
ถามว่าเราชอบครูมั้ยชอบค่ะชอบมากกเริ่มตอนเเรกที่เราเจอกันมันเป็นเพียงช่วงเวลาเเค่1เทอม ครูเป็นครูฝึกสอนวิชาดนตรีค่ะ
ตอนเเรกเราก็ไม่คิดอะไรค่ะก็มองเป็นเเค่ครูคนนึงเเต่พอมาถึงเดือนเเรกหลังเปิดภาคเรียนที่2ก็มีกิจกกรมของมัธยมค่ะเเต่ครูเป็นครูประถมวันนั้นครูมานั่งที่ข้างๆตึกประถมตอนนั้นเราก็ทำกิจกรรมที่ลานหน้าตึกมัธยมอ่ะค่ะ(โรงเรียนเราตึกประถมกับมัธยมมันอยู่ข้างๆกัน)เเล้วตอนนั้นเราเห็นครูพอดีเห็นตอนครูยิ้มตอนครูยิ้มคือโลกทั้งโลกจากสีดำเป็นสีชมพูเลยยเเล้วตั้งเเต่นั้นมาเราก็ชอบครู
ชอบมากค่ะเรารอครูอยู่หน้าโรงเรียนทุกวันเลยวันไหนครูไม่มาเราอารมณ์ไม่ดีทั้งวันเลยพอหลังๆใกล้จบเราเศร้ามากกลัวครูจะไม่มา2สัปดาห์เราเลยตัดสินใจเข้าวงโยค่ะตอนที่ตัดสินใจเข้าเพื่อนมันก็ถามจะเข้าจิงหรอมันเหนื่อยนะจะมีเวลาหรอตอนนั้นไม่คิดอะไรเลยค่ะคิดเเค่ว่า2สัปดาห์สุดท้ายนี้ชั้นจะต้องอยู่กับครูให้ได้มากที่สุดมันเหนื่อยชั้นทนได้
เราก็ซ้อมมาเรื่อยๆค่ะครูก็มาบ้างไม่มาบ้างวันนึงครูสอนเราเป่าเม้าเเล้วก็ชวนคุยต่างๆนาๆค่ะวันนั้นเป็นวันสุดท้ายของการซ้อมค่ะเพราะต้องสอบในใจคิดว่าครูคงต้องไปเเล้วจิงๆ😥
ในวันที่ไม่อยากให้มาถึงก็มาถึงจนได้วันนั้นเราซึมมากค่ะมันเป็นวันปัจฉิมเป็นวันสุดท้ายที่จะได้เจอครูวันสุดท้ายจิงๆเฟสครูก็ไม่มีไลน์ก็ไม่มี ig ก็ไม่มี(ครูเป็นโรคส่วนตัวสูงมากส่วนเราก็พูดไม่เก่ง)วันนั้นเราหวังค่ะว่าอยากจะมองครูมองจนจะจบงานเเต่.....
วันนั้นครูไม่มาค่ะไม่รู้เป็นไรเราร้องไห้มากมากจนเพื่อนไม่รู้ว่าจะปลอบยังไงในใจเราเสียใจมากเเละไม่เคยลืม
จนวันนี้หนูก็ไม่คิดที่จะลืมครูพยายามที่จะตัดใจถึงมันเป็นเวลาสั้นๆเเต่มันมีค่ามากวันนึงหนูเติบโตๆปหนูอาจจะเจอคนที่ดีอาจจะมีครอบครัวเเต่จะไม่ลืมวันนั้นเลยวันที่เคย"ได้รู้จักครู"
ถ้าได้เจอครูอีกสักครั้งหนูจะเป่าเพลงชาติให้ครูฟังนะคะตอนนี้หนูเป่าได้เเล้วนะ