คือหนูกำลังคิดจะเข้าสาขาการสอนจีนในมหาลัยค่ะ ก็ลองฝึกตัวเองอย่างเช่น สอนการบ้านน้องดู และออกมาสอนภาษาจีนหน้าชั้นเรียนให้เพื่อนที่ยังไม่เข้าใจฟังตามคำสั่งที่ได้รับจากเหล่าชือ แตไม่ว่าจะสอนใครก็มีแต่คนบอกว่าโอ๊ยย สอนอะไรไม่เห็นเข้าใจสักอย่าง แล้วเราก็ถูกหัวเราะบ่อย มันเป็นเรื่องปกติ อยอมรับเลยว่าตัวหนูเองก็ใช่ว่าจะเป็นคนที่สอนคนอื่นเป็นหรือเก่งหรอก ตรงกันข้าม ตัวเราเป็นคนที่เวลาอยากจะบอกอะไรกะคนอื่นก็มักจะอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ค่อยถูกตลอดและเป็นคนที่ขี้อายด้วย พอมีคนถามเราก็ชอบตอบอีกอย่างหนึ่ง ตอนนี้ตัวเองเริ่มคิดแล้วว่าแบบเราเนี่ยถ้าติดคณะครุแล้วมันจะเหมาะกัยเราจริงหรือเปล่า มันจะทำให้คนที่สอนห่วยขั้ยเทพแบบเรากลายมาเป็นครูที่ดีได้เหรอ ตอนนี้ชักเริ่มท้อและเบื่อแล้วสิ ทีแรกเวลาสอนก็มีกำลังใจอยู่แต่พอสอนไปนานๆแล้วไม่มีใครเข้าใจทำให้พอสอนไปนานๆเข้าสุดท้ายก็เริ่มเบื่อ เลิกสอนมันซะเลย ยิ่งเป็นคนใจร้อนอยู่ด้วยย ซึ่งมันเป็นแบบนี้ทุกครั้งซึ่งที่เราสอนคนอื่นแหละ เราคิดว่าถ้าได้เป็นครู เราจะเป็นครูสอนจีนให้เด็กประถมดีกว่า เพราะเราเองเป็นคนขี้อาย อาจจะสอนไม่ดีมาก ตะกุกตะกัก ถ้าให้ไปเป็นครูสอนระดับมัธยมคงใีความเป็นไปได้สูงที่จะถูกเด็กนักเรียน โดยเฉพาะผู้ชายแซวเอาหรือนินทา ซึ่งตัวเราคงทนไม่ได้ เพราะหนูโดนเพิ่อนรุ่นเดียวกันอแซวเรื่องจุดด้อยความเป็นเราจนเจ็บแล้ว ดังนั้น ถ้าไปสอนเด็กแค่ในระดับประถมก็คงดีสุดแล้ว เพราะวัยนี้ยังอยู่ในช่วงควบคุมได้ และไม่ค่อยสนใจหรือเก็บเอามาคิดมาแซวเรื่องการสอนของครูในแต่ละวิชาหรอก หนูจึงคิดจะเป็นครูสอนระดับประถมในอนาคต แม้การสอนเด็กอาจยากกว่ามัธยมก็ตาม แต่ทัศนะของเด็กประถมก็ยังเข้าถึงง่ายกว่ามัธยมสำหรับเรานะ