เกริ่นก่อนว่าท้องนี้น้องมาเองในเวลาที่เรายังไม่พร้อมอะไรสักอย่าง ยอมรับว่าเรากับสามีไม่คิดจะมีลูก อยากอยู่สองคนจนแก่ ตอนแรกคิดจะทำแท้ง แต่ก็ตัดสินใจเก็บเค้าไว้

ตอนนี้น้องอายุได้7วัน ตอนอยู่ รพ มีความสุขมากๆ
แต่ตั้งแต่ออกจาก รพ รู้สึกไม่มีความสุขเลย เหนื่อยมากๆเหมือนชีวิตแต่ก่อนหายไปหมดแล้ว

ยิ่งมาตอนนี้สถานะการเงินก็แย่เพราะสามีหาคนเดียว แล้วช่วงนี้สามีงานเข้ามาน้อย ต้องกินเงินเก่า ภาระเยอะมากขึ้น บ้านเพิ่งกู้ซื้อผ่านก่อนรู้ว่าท้องไม่กี่อาทิตย์ด้วย ยิ่งทำให้ทั้งเราและสามีเครียด

ส่วนสามีตั้งแต่คลอดเค้าไม่ค่อยสนใจจะช่วยเลี้ยงเลย ยังห่วงเกม ห่วงเที่ยวกับเพื่อน เอาแต่บ่นว่าเหนื่อย ยิ่งวันนี้มาบ่นกับเราว่าเพื่อนชวนไปขี่รถเล่นแต่เค้าไม่ไปหรอกเพราะติดลูก คือที่เค้าพูดมันก็พอรับรู้ได้ว่าเค้าไม่ค่อยแฮปปี้ที่ไม่ได้ไปไหน ทำอะไรกับเพื่อน กับเราเหมือนแต่ก่อน

แต่ยังดีที่อาของเราที่ลงมาจาก ตจว มาช่วยเลี้ยงชั่วคราว ซึ่งอาก็ชวนให้เอาลูกกลับไปเลี้ยงที่บ้าน

ตั้งแต่ออกจาก รพ เรานอนร้องไห้ทุกคืน รู้สึกคิดผิดมากที่เก็บลูกไว้
นอนคิดถึงชีวิตแต่ก่อนที่ไปไหนทำอะไรก็สบาย นอนร้องไห้น้อยใจสามีที่เค้าไม่คิดจะช่วยแบ่งเบาเราบ้างเลย เอาแต่อ้างว่าเค้าทำงานเหนื่อย จนเรามีความคิดจะเอาลูกไปเลี้ยงบ้านนอก แล้วให้อิสระสามีได้ใช้ชีวิตของเค้า

รู้สึกเหนื่อยมากในแต่ละวัน ไม่อยากจะคิดเลยถ้าอากลับจะแย่แค่ไหน รู้สึกเครียดหาทางออกให้ตัวเองสบายใจไม่ได้เลยค่ะ

ตอนนี้ควรทำไงดีคะ จัดการกับความเครียดยังไง ควรเอาลูกกลับไปเลี้ยงบ้านแล้วปล่อยสามีอยู่คนเดียวดีมั้ยคะ