ประสบการณ์ความรักของผม เรื่องมันมีอยู่ว่า...
ปัจจุบันผมอายุ 30 ปี เมื่อก่อนผมมีแฟนอยู่หนึ่งคนคบกันตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย เราคบกันมาประมาณ 8 ปีก่อนที่จะเลิกกัน
เมื่อก่อนผมเป็นผู้ชายที่เจ้าชู้มากตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม คบผู้หญิงครั้งละหลายคนจนรถไฟชนกันหลายครั้ง
นับว่าเป็นผู้ชายเพลย์บอยคนหนึ่ง เคยทำผู้หญิงร้องไห้เสียใจมานับครั้งไม่ถ้วนหลายต่อหลายคน
วันหนึ่งเมื่อผมเรียนปี3 ผมเริ่มคิดได้ว่าผมควรจะหยุดที่ใครสักคน ผมเริ่มเบื่อกับความรักแบบที่ต้องโกหกหลอกลวง
พอผมคิดได้แบบนี้ เหมือนเวรกรรมจะตามทัน ผมอกหักหลายครั้งจนกว่าจะเจอผู้หญิงคนนี้
ตอนที่เจอผมก็ไม่รู้ว่าเป็นพรหมลิขิตหรืออะไรกันแน่ ตอนที่เราตกลงคบกันผมก็ไปแย่งเธอมาจากผู้ชายอีกคนของเธอ
ผมให้เธอเลือกระหว่างผู้ชายคนนั้นกับผม จนวันนั้นเธอเลือกผมและเราก็ตกลงเป็นแฟนกัน
เราอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่สมัยเรียนปี3 เช่าบ้านเช่าอยู่ตอนเรียน จนกระทั่งเรียนจบมหาลัยผมก็มาทำงานที่กรุงเทพฯก่อนประมาณหนึ่งปี
หลังจากนั้นเมื่อเธอเรียนจบฝึกงานเสร็จ ผมก็ชวนเธอมาอยู่ด้วยกันทำงานด้วยกันที่กรุงเทพฯ
เมื่อก่อนเราเช่าห้องอยู่ จนกระทั่งผมซื้อคอนโดและย้ายข้าวของไปอยู่ด้วยกันที่คอนโด ซึ่งคอนโดที่ผมซื้อผมซื้อเองผ่อนเองคนเดียว
มีอยู่ช่วงหนึ่งผมมีปัญหาเรื่องเงิน จึงคุยกันให้เธอช่วยผ่อนคอนโดให้ เธอก็ยินดีและช่วยผมผ่อนอยู่ประมาณเกือบ10เดือนน่าจะได้ หลังจากนนั้นผมก็ผ่อนต่อเอง ระหว่าที่เราคบกันผมช่วยเหลือเธอทุกอย่าง ไม่ว่าเรื่องงาน เรื่องครอบครัว หรืออะไรก็แล้วแต่ที่ผมช่วยเธอได้
ต้องบอกก่อนว่าความรักของเราตั้งแต่เริ่มต้นจนมาถึงวันนี้ มันไม่ได้มีความสุขและดีอะไรนักหนา ช่วงแรกๆที่คบกันก็อาจจะใช่ แต่พอผ่านไปเรื่อยๆผมเริ่มไม่ค่อยพอใจในทัศนคติของเธอเท่าไหร่ แต่ผมก็คิดว่าผมเลือกเธอแล้ว ผมเลือกที่จะหยุดแล้ว ผมก็ควรจะต้องรับได้ในสิ่งที่เธอเป็น สิ่งที่เธอคิด แต่ที่ผ่านมาเราไม่เคยคุยในเรื่องของกันและกันเหมือนที่คู่รักอื่นๆคุยกัน เราไม่ค่อยมีความสุข ผมก็ไม่มีความสุขในสิ่งที่เธอเป็น เธอก็ไม่มีความสุขในสิ่งที่ผมเป็น ซึ่งเราไม่เคยมานั่งคุยกัน ปรับความเข้าใจกันเลย
จนวันที่นี้มาถึง วันที่ผมเริ่มทนไม่ไหว ผมเริ่มนอกใจเธอครั้งที่หนึ่ง แต่เธอจับได้ ซึ่งที่ผ่านมาผมรักและซื่อสัตย์กับเธอคนเดียวเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้ แต่วันนี้เธอจับได้ว่าผมมีคนอื่น แต่ผมยังยืนยันที่ผมจะไปคบกับคนใหม่ เรื่องมันกลับเลวร้ายกว่าเดิมเมื่อผมรู้ว่าผู้หญิงคนใหม่ของผมไม่ได้ดี เธอผ่านผู้ชายมานับครั้งไม่ถ้วนจนมาคบกับผม เมื่อผมรู้ความจริงผมจึงเลือกที่จะกลับมาสู่จุดเดิม กลับมารับกับความทุกข์กับคนเก่าเช่นเดิม และผมก็คิดนะว่าผมจะทำให้มันดีขึ้นกว่าเดิมกับเธอคนเก่า แต่สุดท้ายผมก็นอกใจเธอครั้งที่สอง ผมมีผู้หญิงอีกคนที่คุยกันจนถึงปัจจุบัน ซึ่งปัจจุบันผมรักเธอมากและคิดว่าเธอคือคนสุดท้ายของชีวิต เราคุยกันรู้เรื่อง เธอเข้าใจผมและผมก็เข้าใจเธอ ผมคิดว่าเธอน่าจะเป็นคนสุดท้ายของชีวิตผมแล้วละ จนถึงวันนี้ผมคุยกับเธอคนนี้มาเกือบ 2 ปีแล้วครับ ที่ผ่านมาเราไม่เคยทะเลาะกันเลย และผมก็เพิ่งเข้าใจว่าความรักมันไม่ได้หมายความว่าเราต้องได้ทุกอย่างจากกคนรัก แต่ความรักคือการทำทุกอย่างให้คนที่เรารักมีความสุข ซึ่งที่ผ่านมาผมไม่เคยเข้าใจมันเลย ผมหวังแค่ว่าผมต้องได้รับความสุข ต้องได้รับทุกอย่างที่ผมอยากได้ ผู้หญิงคนปัจจุบันของผมทำให้ผมเข้าใจความรักมากกขึ้น ผมรู้จักคำว่าให้และเธอก็รู้จักคำว่าให้ ต่างคนต่างให้มันมีความสุขมากจริงๆครับ
ปัญหาของผมมีอยู่ว่า...ผู้หญิงคนที่ผมคบด้วยมา 8 ปี ก่อนที่เราจะเลิกกัน เราทะเลาะกันรุนนแรงมากและครั้งสุดท้ายเราทะเลาะกันบนรถจนกระทั่งรถคว่ำ วันนั้นผมรู้สึกผิดมากที่พาเธอมาเจ็บ เราเข้าโรงพยาบาลทั้งคู่รักษาจนกระทั่งหายดี และเราก็ยังยืนยันที่จะเลิกกับเค้า เราไม่ได้ขับไสไล่ส่งเขา เพราะตอนเราอยู่ด้วยกันเราก็เป็นคนชวนเขามา จนวันนี้ผมเลิกกับเธอผมก็บอกเธอว่าผมให้เวลาเธอจนกว่าเธอจะหาที่พักใหม่ได้ ผมให้เงินเธอใช้เพราะตอนที่เราเลิกกันเธอตกงานมาเป็นปี ของทุกอย่างในห้องผมให้เธอใช้ ผมจ่ายเงินค่าผ่อนคอนโดให้เธออยู่ ผมยอมออกมาอาศัยคอนโดญาติอยู่ จนระยะเวลาผ่านมาเกือบสองปีแล้วครับ เธอยังอยู่ไม่ไปไหน ทั้งๆที่เธอก็มีแฟนใหม่แล้ว ระยะเวลาที่คบกันก็พอๆกับที่ผมนอกใจเธอครั้งที่สอง เราทั้งคู่ต่างคนต่างมีแฟนใหม่แล้ว แต่เธอยังไม่ยอมออกไปจากห้องของผม ผมเคยคุยกับเธอซึ่งเธอบอกว่าเธออยากได้เงินหนึ่งแสนบาท เป็นค่าเสียเวลา เสียโอกาส และเป็นค่าที่ช่วยผ่อนคอนโดตอนที่อยู่ด้วยกัน ซึ่งผมว่ามันไม่ใช่ปะครับ เพราะตอนที่อยุ่ด้วยกันผมก็ช่วยเหลือเธอทุกอย่าง ผมให้เธอมากกว่าเงินที่เธอช่วยผมผ่อนคอนโดด้วยซ้ำ ผมพาเธอไปเที่ยวต่างประเทศ 3 ประเทศ ผมดูแลพ่อแม่เธอพาไปหาหมอ พากลับบ้านต่างจังหวัด พากิน พาเที่ยว ซื้อของให้ทั้งเสื้อผ้า รองเท้า ข้าวของเครื่องใช้ในห้องผมจ่ายเองทุกอย่าง เธอมีหน้าที่จ่ายแค่ค่าน้ำค่าไฟ ผมไปรับไปส่งเธอทำงาน ผมว่าผมให้เธอมากกว่าที่เธอให้ผมนะ แต่ผมกลับไม่เคยได้รับอะไรกลับมาแม้แต่ความสุขเล็กน้อย เธอก็ยังให้ไม่ได้
เรื่องชีวิตคู่รายละเอียดมันเยอะครับถ้าจะให้เล่าพิมเท่าไหร่ก็คงไม่จบ เอาเป็นว่าวันนี้มันผ่านมาเกือนสองปีแล้วครับที่เราตัดสินใจเลิกกัน แต่ผมยังไม่เห็นวี่แววว่าเธอจะออกจากห้องของผม ผมควรจะทำอย่างไรดีครับ ให้เธออยู่ต่อไปหรือยังไงดี เมื่อก่อนผมเห็นใจเธอที่ผมเป็นคนทิ้งเธอ แต่วันนี้ความคิดผมเปลี่ยนเป็นเกลียดเธอแล้วครับ เพราะผมเริ่มลำบากใจที่อาศัยญาติอยู่ วานสมาชิกแนะนำผมหน่อยครับ
ลืมบอก คอนโดชื่อผมกับพ่อผม และเราไม่ได้จดทะเบียนกัน
แฟนเก่า เลิกกันแล้วเกือบสองปีแต่เขายังไม่ยอมออกจากห้องของเรา
ปัจจุบันผมอายุ 30 ปี เมื่อก่อนผมมีแฟนอยู่หนึ่งคนคบกันตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย เราคบกันมาประมาณ 8 ปีก่อนที่จะเลิกกัน
เมื่อก่อนผมเป็นผู้ชายที่เจ้าชู้มากตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม คบผู้หญิงครั้งละหลายคนจนรถไฟชนกันหลายครั้ง
นับว่าเป็นผู้ชายเพลย์บอยคนหนึ่ง เคยทำผู้หญิงร้องไห้เสียใจมานับครั้งไม่ถ้วนหลายต่อหลายคน
วันหนึ่งเมื่อผมเรียนปี3 ผมเริ่มคิดได้ว่าผมควรจะหยุดที่ใครสักคน ผมเริ่มเบื่อกับความรักแบบที่ต้องโกหกหลอกลวง
พอผมคิดได้แบบนี้ เหมือนเวรกรรมจะตามทัน ผมอกหักหลายครั้งจนกว่าจะเจอผู้หญิงคนนี้
ตอนที่เจอผมก็ไม่รู้ว่าเป็นพรหมลิขิตหรืออะไรกันแน่ ตอนที่เราตกลงคบกันผมก็ไปแย่งเธอมาจากผู้ชายอีกคนของเธอ
ผมให้เธอเลือกระหว่างผู้ชายคนนั้นกับผม จนวันนั้นเธอเลือกผมและเราก็ตกลงเป็นแฟนกัน
เราอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่สมัยเรียนปี3 เช่าบ้านเช่าอยู่ตอนเรียน จนกระทั่งเรียนจบมหาลัยผมก็มาทำงานที่กรุงเทพฯก่อนประมาณหนึ่งปี
หลังจากนั้นเมื่อเธอเรียนจบฝึกงานเสร็จ ผมก็ชวนเธอมาอยู่ด้วยกันทำงานด้วยกันที่กรุงเทพฯ
เมื่อก่อนเราเช่าห้องอยู่ จนกระทั่งผมซื้อคอนโดและย้ายข้าวของไปอยู่ด้วยกันที่คอนโด ซึ่งคอนโดที่ผมซื้อผมซื้อเองผ่อนเองคนเดียว
มีอยู่ช่วงหนึ่งผมมีปัญหาเรื่องเงิน จึงคุยกันให้เธอช่วยผ่อนคอนโดให้ เธอก็ยินดีและช่วยผมผ่อนอยู่ประมาณเกือบ10เดือนน่าจะได้ หลังจากนนั้นผมก็ผ่อนต่อเอง ระหว่าที่เราคบกันผมช่วยเหลือเธอทุกอย่าง ไม่ว่าเรื่องงาน เรื่องครอบครัว หรืออะไรก็แล้วแต่ที่ผมช่วยเธอได้
ต้องบอกก่อนว่าความรักของเราตั้งแต่เริ่มต้นจนมาถึงวันนี้ มันไม่ได้มีความสุขและดีอะไรนักหนา ช่วงแรกๆที่คบกันก็อาจจะใช่ แต่พอผ่านไปเรื่อยๆผมเริ่มไม่ค่อยพอใจในทัศนคติของเธอเท่าไหร่ แต่ผมก็คิดว่าผมเลือกเธอแล้ว ผมเลือกที่จะหยุดแล้ว ผมก็ควรจะต้องรับได้ในสิ่งที่เธอเป็น สิ่งที่เธอคิด แต่ที่ผ่านมาเราไม่เคยคุยในเรื่องของกันและกันเหมือนที่คู่รักอื่นๆคุยกัน เราไม่ค่อยมีความสุข ผมก็ไม่มีความสุขในสิ่งที่เธอเป็น เธอก็ไม่มีความสุขในสิ่งที่ผมเป็น ซึ่งเราไม่เคยมานั่งคุยกัน ปรับความเข้าใจกันเลย
จนวันที่นี้มาถึง วันที่ผมเริ่มทนไม่ไหว ผมเริ่มนอกใจเธอครั้งที่หนึ่ง แต่เธอจับได้ ซึ่งที่ผ่านมาผมรักและซื่อสัตย์กับเธอคนเดียวเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้ แต่วันนี้เธอจับได้ว่าผมมีคนอื่น แต่ผมยังยืนยันที่ผมจะไปคบกับคนใหม่ เรื่องมันกลับเลวร้ายกว่าเดิมเมื่อผมรู้ว่าผู้หญิงคนใหม่ของผมไม่ได้ดี เธอผ่านผู้ชายมานับครั้งไม่ถ้วนจนมาคบกับผม เมื่อผมรู้ความจริงผมจึงเลือกที่จะกลับมาสู่จุดเดิม กลับมารับกับความทุกข์กับคนเก่าเช่นเดิม และผมก็คิดนะว่าผมจะทำให้มันดีขึ้นกว่าเดิมกับเธอคนเก่า แต่สุดท้ายผมก็นอกใจเธอครั้งที่สอง ผมมีผู้หญิงอีกคนที่คุยกันจนถึงปัจจุบัน ซึ่งปัจจุบันผมรักเธอมากและคิดว่าเธอคือคนสุดท้ายของชีวิต เราคุยกันรู้เรื่อง เธอเข้าใจผมและผมก็เข้าใจเธอ ผมคิดว่าเธอน่าจะเป็นคนสุดท้ายของชีวิตผมแล้วละ จนถึงวันนี้ผมคุยกับเธอคนนี้มาเกือบ 2 ปีแล้วครับ ที่ผ่านมาเราไม่เคยทะเลาะกันเลย และผมก็เพิ่งเข้าใจว่าความรักมันไม่ได้หมายความว่าเราต้องได้ทุกอย่างจากกคนรัก แต่ความรักคือการทำทุกอย่างให้คนที่เรารักมีความสุข ซึ่งที่ผ่านมาผมไม่เคยเข้าใจมันเลย ผมหวังแค่ว่าผมต้องได้รับความสุข ต้องได้รับทุกอย่างที่ผมอยากได้ ผู้หญิงคนปัจจุบันของผมทำให้ผมเข้าใจความรักมากกขึ้น ผมรู้จักคำว่าให้และเธอก็รู้จักคำว่าให้ ต่างคนต่างให้มันมีความสุขมากจริงๆครับ
ปัญหาของผมมีอยู่ว่า...ผู้หญิงคนที่ผมคบด้วยมา 8 ปี ก่อนที่เราจะเลิกกัน เราทะเลาะกันรุนนแรงมากและครั้งสุดท้ายเราทะเลาะกันบนรถจนกระทั่งรถคว่ำ วันนั้นผมรู้สึกผิดมากที่พาเธอมาเจ็บ เราเข้าโรงพยาบาลทั้งคู่รักษาจนกระทั่งหายดี และเราก็ยังยืนยันที่จะเลิกกับเค้า เราไม่ได้ขับไสไล่ส่งเขา เพราะตอนเราอยู่ด้วยกันเราก็เป็นคนชวนเขามา จนวันนี้ผมเลิกกับเธอผมก็บอกเธอว่าผมให้เวลาเธอจนกว่าเธอจะหาที่พักใหม่ได้ ผมให้เงินเธอใช้เพราะตอนที่เราเลิกกันเธอตกงานมาเป็นปี ของทุกอย่างในห้องผมให้เธอใช้ ผมจ่ายเงินค่าผ่อนคอนโดให้เธออยู่ ผมยอมออกมาอาศัยคอนโดญาติอยู่ จนระยะเวลาผ่านมาเกือบสองปีแล้วครับ เธอยังอยู่ไม่ไปไหน ทั้งๆที่เธอก็มีแฟนใหม่แล้ว ระยะเวลาที่คบกันก็พอๆกับที่ผมนอกใจเธอครั้งที่สอง เราทั้งคู่ต่างคนต่างมีแฟนใหม่แล้ว แต่เธอยังไม่ยอมออกไปจากห้องของผม ผมเคยคุยกับเธอซึ่งเธอบอกว่าเธออยากได้เงินหนึ่งแสนบาท เป็นค่าเสียเวลา เสียโอกาส และเป็นค่าที่ช่วยผ่อนคอนโดตอนที่อยู่ด้วยกัน ซึ่งผมว่ามันไม่ใช่ปะครับ เพราะตอนที่อยุ่ด้วยกันผมก็ช่วยเหลือเธอทุกอย่าง ผมให้เธอมากกว่าเงินที่เธอช่วยผมผ่อนคอนโดด้วยซ้ำ ผมพาเธอไปเที่ยวต่างประเทศ 3 ประเทศ ผมดูแลพ่อแม่เธอพาไปหาหมอ พากลับบ้านต่างจังหวัด พากิน พาเที่ยว ซื้อของให้ทั้งเสื้อผ้า รองเท้า ข้าวของเครื่องใช้ในห้องผมจ่ายเองทุกอย่าง เธอมีหน้าที่จ่ายแค่ค่าน้ำค่าไฟ ผมไปรับไปส่งเธอทำงาน ผมว่าผมให้เธอมากกว่าที่เธอให้ผมนะ แต่ผมกลับไม่เคยได้รับอะไรกลับมาแม้แต่ความสุขเล็กน้อย เธอก็ยังให้ไม่ได้
เรื่องชีวิตคู่รายละเอียดมันเยอะครับถ้าจะให้เล่าพิมเท่าไหร่ก็คงไม่จบ เอาเป็นว่าวันนี้มันผ่านมาเกือนสองปีแล้วครับที่เราตัดสินใจเลิกกัน แต่ผมยังไม่เห็นวี่แววว่าเธอจะออกจากห้องของผม ผมควรจะทำอย่างไรดีครับ ให้เธออยู่ต่อไปหรือยังไงดี เมื่อก่อนผมเห็นใจเธอที่ผมเป็นคนทิ้งเธอ แต่วันนี้ความคิดผมเปลี่ยนเป็นเกลียดเธอแล้วครับ เพราะผมเริ่มลำบากใจที่อาศัยญาติอยู่ วานสมาชิกแนะนำผมหน่อยครับ
ลืมบอก คอนโดชื่อผมกับพ่อผม และเราไม่ได้จดทะเบียนกัน