สวัสดีค่ะเราตั้งกระทู้ครั้งแรกผิดพลาดยังไงก็ขออภัยด้วยค่ะ คือเราเป็นคนที่โรคส่วนตัวสูงบางคนอาจจะคิดว่าเราเป็นคนยังไงกันแน่ บอกเลยว่าแล้วแต่สถานะการณ์ตอนนั้นค่ะ แต่เราขี้เบื่อมากอ่ะ เบื่อแม้แต่พ่อแม่ตัวเอง รู้สึกว่าการอยู่คนเดียวดีสุด ไม่อยากพูด ไม่อยากสนิทกับใคร คือคิดว่าโลกของเรามีความสุขที่สุด แต่ยังไงก็เป็นไปไม่ได้เพราะเราต้องอยู่กับสังคมทุกวันเป็นคนที่แคร์คนอื่นมาก ย้อนแย้งไหมล่ะคะ คือยกตัวอย่างเลย เราได้รู้จักเพื่อนคนนึงที่ต้องทำงานด้วยกัน นางเอาแต่ใจขี้บ่น ทำอะไรนิดๆหน่อยๆก็บ่น แล้วพูดมากแบบโคตรๆเลยอ่ะ งานมันไม่ได้ยากก็บ่น แล้วชอบมาเล่นแรงๆกับเรา คือมันไม่ใช่เด็กๆอ่ะ นางบอกกับเราตรงๆว่ารำคาญเรา เพราะเราไม่ชอบพูดถามอะไรก็ตอบแต่อือ อืม ก็คือเรารำคาญไง แต่ไม่กล้าพูดแรงๆออกไปเพราะเราเกรงใจ เราเป็นคนเก็บอารมณ์เก่ง มันเหนื่อยนะต้องรับอะไรต่างๆมาตั้งแต่เด็ก ทั้งโดนแกล้ง โดนล้อ เราเป็นคนที่มีความผิดปกติของร่างกายแต่ไม่ใช่พิการตอนนี้ผ่าออกเรียบร้อยแล้ว ทั้งปัญหาทางบ้าน ทั้งที่โรงเรียน มันเหนื่อยอ่ะแต่ไม่ถอย เคยคิดอยากตายนะ แต่ก็ได้แค่คิดอ่ะตรงๆคือไม่กล้าทำร้ายตัวเอง อยากนอนแล้วตายไปเลย เราพยายามเข้าหาสังคมแต่มันก็มีเพื่อนหักหลัง มีโจรขโมยของ มันทำให้เราหวาดกลัวไปหมด เพื่อนๆบอกว่าเราน่ากลัว เราไม่ได้คิดร้ายกับใคร แต่เรากลัวคนอื่น กลัวโดนทิ้ง กลัวโดนทำร้าย มีคนมาจีบแต่เราก็กลัวเขา เราเบื่อชีวิตตัวเอง เราไม่อยากเป็นแบบนี้  เราแคร์เพื่อนมาก ทั้งๆที่เขาทำไม่ดีกับเรา ไม่กล้าตอบโต้ อยากออกจากจุดๆนี้ แต่กลัวโดนทำร้ายกลัวโดนทิ้ง ทุกวันนี้ไม่อยากออกจากห้องไปเจอใคร อยากอยู่แต่ในห้อง ไม่อยากคุยกับคนที่บ้าน แต่ยังไงก็ได้แค่อยาก เราอยากได้คำแนะนำว่าควรทำยังไงดี อยากกล้าแสดงออก อยากเข้าสังคมมากกว่านี้ เพราะชีวิตเราต้องเข้ากับสังคมทั้งๆที่ไม่อยากเข้า