หลังจากที่เรียนจบมหาวิทยาลัย เธอเปิดร้านกาแฟเล็กๆ ในห้างพระเครื่องแถวๆงามวงศ์วาน ลูกค้าแม้จะไม่มากเหมือนร้านที่อยู่ใกล้ๆ ออฟฟิต แต่ก็พอมีรายได้เข้ามาหล่อเลี้ยงตัวเอง แทบทุกวันจะมีลูกค้ามานั่งส่องพระที่ร้านของเธอ เธอมองดูพฤติกรรมเหล่านั้นด้วยความไม่เข้าใจว่า พระเครื่ององค์เล็กๆ จะมีอะไรให้ดูนักหนา

        “องค์นี้เสี่ยเปิดเท่าไหร่ พอจะแบ่งได้มั๊ย ?” สมปอง หรือคนในวงการมักเรียกกันว่า “ปอง สองแคว” เอ่ยถามหลังจากที่นั่งส่องพระนานเกือบๆ สิบนาที

         “หกแสน” ลูกค้าหน้าใหม่ที่สุภัทราไม่เคยเห็นหน้ากล่าวเรียบๆ บัดนี้เธอเริ่มสนใจเขาเข้าแล้ว ไม่ใช่เพราะหน้าตาที่ดูดี ขาวคมของเขา แต่เป็นเพราะตัวเลขที่กระเด็นมาเข้าหูมันน่าตกกระใจ

        “พระอะไรราคาจะขนาดนั้นเชียว” เธอคิดในใจอย่างสงสัย

        “โห.. เฮีย นางพญาองค์ที่ได้โบว์แดงงานศูนย์ราชการเมื่อเดือนก่อนยังไม่ถึงเราคานี้เลยน่ะ หย่นหน่อยได้มั๊ย” สมปองถามแบบมีเชิง จริงๆแล้วพระนางพญาพิษณุโลกนั้นเป็นพระสายตรงของเขาเลย มีรึที่เขาจะไม่รู้ว่าพระสวยอย่างที่แชมป์เรียกแม่แบบนี้ราคาไปต่อได้ถึงหลักล้านแน่นอน

        “ถ้าเฮียไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร ผมไม่เดือดร้อนเรื่องเงิน” น้ำเสียงเรียบๆ เช่นเคยแต่คราวนี้มันกลับทำให้คนฟังหยิบพระมาส่องพลิกแล้วพลิกอีกอยู่นาน

        “อืม .. งั้นเฮียรอผมที่ร้านนี่แหละ เดี๋ยวผมไปเอาเงินมาให้ ตกลงตามนี้แล้วกัน” สมปองเดินกลับไปที่ร้านรับเช่า/บูชาพระเครื่องของตนพร้อมเอาเงินสดออกมาหกแสนตามราคาที่ตกลงกัน ถือว่าถูกเหมือนได้เเปล่า

เป็นอันปิดดิวของพระนางพญาเข่าโค้ง พิษณุโลก

        เหตุการณ์ผ่านไปสองสามวันข่าวก็ฟุ้งกระจายไปทั่วห้างว่าสมปองปล่อยพระนางพญาองค์ที่เพิ่งเช่าไปในราคาล้านสองแสนบาท

เรื่องนี้ไม่มีทางที่จะรอดพ้นหูตาเจ้าของร้านกาแฟอย่างสุภัทราไปได้เช่นกัน

        “อะไรจะกำไรดีขนาดนี้ นั่งคุยกันไม่ถึงชั่วโมง ฟาดกำไรไปเหนาะๆ หกแสน” เธอเริ่มคิดว่าโลกนี้ยังมีช่องทางทำมาหากินกับกิเลสความอยากได้ใคร่มีของมนุษย์ง่ายเหลือเกิน

        เหตุการณ์ครั้งนั้นเปลี่ยนชีวิตของเธอไปสิ้นเชิง เธอกลับบ้านพร้อมกับฝากตัวเป็นศิษย์ของ “ซ้ง วัดหนัง” เซียนพระสายตรงหลวงปู่เอี่ยม วัดหนัง บิดาของตัวเอง

        “เตี่ย หนูอยากเป็นเซียนพระเครื่องเหมือนเตี่ย” น้ำเสียงและสายตาที่จริงจังของเธอแสดงเจตนาชัดเจน

        “อืม.. ดีๆ เตี่ยก็บอกให้ลื้อมาทางนี้ตั้งนานแล้ว ลื้อก็ไม่สนใจซักที ทำไมรอบนี้ไม่ต้องกล่อมให้เสียเวลาเลยล่ะ” ความแปลกใจในตัวลูกสาวยังไม่ลดลง

เวลาสี่ปีนับจากนั้นรวดเร็วเหมือนเพิ่งผ่านมา :

        บัดนี้สุภัทราสาวสวยเจ้าของร้านกาแฟสดเล็กๆ ในห้างกลายเป็น “เจ้ภัทร วัดหนัง” ผู้เชี่ยวชาญพระปิดตามือต้นๆ ของเมืองไทยทีเดียว แต่กว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ใช่ว่าจะง่ายดายเหมือนในละคร เธอล้มลุกคลุกคลานอยู่นานนับปี ช่วงสี่ปีที่ผ่านมาเธอเช่า/ปล่อยพระเครื่องมีทั้งกำไรและขาดทุน เงินหมุนเวียนนับสิบล้านบาท

        “เล่นพระอย่าใช้หู” เสียงของเตี่ยก้องอยู่ทุกครั้งที่เธอจับพระขึ้นมาส่อง แต่ครั้งนี้เหมือนฟ้าประทานของขวัญล้ำค่ามาให้ ลูกค้าเอาพระมาปล่อยที่หน้าตู้ของเธอ เนื้อหาเก่าถึงยุค พิมพ์ทรงถูกต้องตามตำรา ประวัติที่มาประกอบการตัดสินใจช่างเย้ายวนเหลือเกิน

        เหรียญหลวงปู่เอี่ยม วัดหนัง ยันต์สี่ ปี 2467 เนื้องทองคำ เปิดราคามาสามแสน แบบนี้ไม่รับเข้าก็ต้องวางมือออกจากวงการกันเลยทีเดียว

        “เตี่ย หนูมีอะไรมาให้ดู” พลางยื่นกล่องโลหะเล็กๆ ออกมา

        “อืม.. ดูดีน่ะ” เขาเดินไปที่โต๊ะประจำที่ใช้นั่งส่องพระเครื่องมานับพันองค์

        "ครั้งนี้ทำไมเตี่ยส่องนานมาก แถมไม่พูดจาหรืออธิบายอะไรออกมาเหมือนปกติเลย" สุภัทราได้แต่นึกสงสัย

        “อาภัทร ลื้อเช่ามาเท่าไหร่” คำถามแรกผุดขึ้นมา

        “สามแสนถ้วนค่ะ” พูดไปยิ้มไปด้วยความถูมิใจ “สวยใช่ไหมล่ะเตี่ย”

        “สวย ทองแท้แต่ .... พระไม่แท้ !!!” เตี่ยของเธอกล่าวพร้อมกับวางพระลงในกล่องอย่างเดิม “ลื้อดูรอยตะไบขอบหรือยัง?”

        “ตายล่ะสิ มัวแต่ดีใจว่าได้ของหลุดตกควายมา จนลืมจุดนั้นไปเลย” อาการดีจนใจเนื้อเต้นตอนนี้กลายเป็นความเสียดายเงินสามแสนเข้ามาแทนที่

        “ไม่เป็นไร ถือว่าเป็นค่าครู” “จำไว้น่ะ เล่นพระอย่าโลภ” สองประโยคนี้เซียนซ้งมักพูดเสมอเมื่อลูกสาวพลาดพลั้ง เขาไม่เคยซ้ำเติมอะไรเธอเลย เพราะเรื่องแบบนี้ต้องเจอกันทุกคน เขาหวังเพียงให้มันเป็นบทเรียนเท่านั้นเอง

        “สมัยนี้เทคโนโลยีมันก้าวหน้ามาก เมื่อก่อนเซียนพระรุ่นเตี่ยยังเล่นกันง่ายกว่านี้เยอะ” “ลื้อต้องหมั่นลับคม หมั่นติดตามข่าวเสมอๆน่ะ” ซ้ง วัดหนัง กล่าวก่อนจะยกน้ำขิงร้อนๆ ขึ้นมาจิบ

        “ค่ะเตี่ย” เธอตอบสั้นๆ แม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เจอเรื่องแบบนี้ แต่เธอก็อดเสียดายเงินไม่ได้

         เช้าวันนี้ถนนดูโล่งกว่าวันทั่วไป แต่สำหรับห้างนี้หากไม่รีบมารับรองหาที่จอดรถไม่ได้ เธอจึงต้องตื่นเช้าเช่นเดิมแม้จะเป็นวันหยุดของใครหลายคน

        “ฮัลโหล คุณสุภัทรา วันนี้ช่วง 11 โมงติดธุระที่ไหนรึป่าว ผมจะเอาพระไปให้ดู” ปลายสายโทรมาอย่างคนคุ้นเคย นั่นเสียงของเสี่ยสมยศ เจ้าของโรงเลื่อยไม้ที่เธอเคยติดต่อตอนสร้างบ้านในไร่องุ่นที่ชลบุรี

        “ว่างค่ะ เจอกันที่ร้านกาแฟของหนูนะคะ” เธอยิ้มอย่างอารมณ์ดีเหมือนรู้ว่าลาภกำลังลอยมา

11:20 น.

         เสี่ยสมยศเข้ามาทักทายสุภัทราที่ร้านกาแฟพร้อมกับยื่นสร้อยคอทองคำหนัก 5 บาทซึ่งมีพระเครื่องห้อยอยู่ 5 องค์ สมเด็จวัดระฆังพิมพ์ใหญ่ นางพญาเข่าโค้งพิษณุโลก พระรอดมหาวัน ซุ้มกอกำแพงเพชร และพระผงสุพรรณหน้าแก่ ทุกองค์ล้วนอยู่ในตลับจีวรสีทองเหลืองอร่าม

        “เบื่อแล้วหรือคะเสี่ย?” “รอบนี้แบ่งให้จริงๆรึป่าคะ อย่าให้ชมเฉยๆ ล่ะ” เธอเดินเกมส์รุกก่อนที่เขาจะพูดอะไรออกมา

        “ของชอบ ยังไงก็ไม่เบื่อหรอก เห็นคุณภัทรตามจีบมาหลายรอบ ผมก็เริ่มจะใจอ่อน” เจ้าของสายตาขี้เล่นยิ้มอย่างอารมณ์ดี

        “หมดนี่เสี่ยจะเอาเท่าไหร่คะ? อย่าตั้งราคาตึงเหมือนครั้งก่อนนะคะ ภัทรสู้ไม่ไหวหรอก” เหมือนที่เตี่ยของเธอเคยสอน “ลื้อต้องคอยติดตามข่าวอยู่ตลอด” แน่นอนก่อนการมาของเสี่ยสมยศ สุภัทราเองได้ข่าวจากเพื่อนของเธอก่อนแล้วว่าเสี่ยกำลังอยู่ในช่วงขาลงเพราะนักการเมืองที่เลี้ยงไว้เกิดเสียชีวิตอย่างกระทันหัน

        “เฉพาะสมเด็จเอา 15 ล้าน ที่เหลือเก็บไว้ก่อน”

         เธอส่องพระองค์แชมป์ด้วยสมาธิที่มั่นคงเก็บรายละเอียดได้ทั้งหมด  "ไม่ผิดแน่ !!!" องค์นี้ที่ลงนิตยาสารบ่อยๆ เจ้าของใบประกาศแทบทุกงานที่ลงสนามประกวด

        “12 ล้านละกัน เดี๋ยวลงไปโอนที่ธนาคารกันเลย” เธอต่อรองอีกสักหน่อยทั้งๆที่ราคานั้นรับเข้าได้เลยโดยไม่ต้องต่อรองอะไรอีกแล้ว แต่ก็ไม่วายนั่นแหละ

         “ไม่ได้หรอก คนอื่นเขาให้ราคาดีกว่านี้ แต่เห็นที่คุณภัทรเคยเป็นลูกค้าผมมาก่อนก็เลยเอาแค่นี้พอ” เจ้าของพระไม่ยอม แต่ก็ยังยิ้มแย้มอยู่เช่นเดิม

        ก็จริงอย่างที่สมยศบอกไป พระองค์นี้อย่างต่ำหากปล่อยให้เศรษฐีนอกวงการต้องมีที่ 20 ล้าน อีกอย่างเป็นพระที่ไม่ต้องลุ้นอะไรอีกแล้ว พระผ่านการพิสูจน์จากสายตากรรมการมามากมายหลายสนาม

        “ขอบพระคุณค่ะเสี่ย เดี๋ยวเชิญที่ธนาคารด้านล่างนะคะ” ผ่านไปครึ่งชั่วโมงทุกอย่างก็จบลง คนขายได้เงิน คนซื้อได้พระ ช่างลงตัวเสียนี่กระไร

        “ฮัลโหล ท่านคะพระสมเด็จองค์ที่ท่านให้ตามหาตอนนี้อยู่ที่ภัทรแล้วนะคะ เดี๋ยวจะให้คนเอาไปส่งให้ค่ะ”

        “ขอบใจมาก” สั้นๆ แต่นั่นคือเสียงของกำไรที่เธอจะได้มากว่าสิบล้าน “แต่ผมไม่เอาแล้วนะ องค์ของเสี่ยสมยศไม่แท้”

         “อะ.. อะ.. อะไรนะคะ องค์นี้มีใบประกาศเพียบเลยนะคะท่าน” สุภัทรารู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นลม

        “ใช่... แต่เป็นพระที่ถูกวางงานมาเป็นปีๆแล้ว ข่าวกรองของผมรับรองเชื่อถือได้ ขอบคุณมาก แค่นี้น่ะ” 'ท่าน' ของสุภัทราวางสายไปเสียแล้ว

        "ยินดีด้วยน่ะสมยศ ปล่อยได้เสียที”

        “ขอบคุณมากครับท่าน หากไม่ได้ท่านแนะนำให้สุภัทรามาซื้อไม้กับผม งานนี้คงไม่สำเร็จ เอ๊า ชน...”

.