วันนี้อยากพิมพ์เล่าความรู้สึกของตัวเองให้ฟัง...
  เรื่องของความรัก 
ทุกครั้งที่รู้จักกับรักก็จริงจังทุกครั้งนะเสียใจกลับมาทุกครั้งเช่นกันไม่ว่าจะกี่อายุก็เหมือนใช้ความรักเปลือง... 
             หลายคนกลัวการเกิดความรู้สึกดีๆจนกลายเป็นรักมันจะเป็นรักหรือแค่ความพอใจเราไม่รู้หลอกจะรู้ก็ต่อเมื่อเรียนรู้กันและกันอยู่มาวันนึงต้องมี1คนที่รู้สึกไม่ใช่ไม่เขาก้อเรามันแย่มากมันเป็นความผิดหวังเหมือนเหลือรักเขาข้างเดียว... ก็เจอแบบนี้เป็นประจำ
จนบางครั้งไม่รู้ว่าจริงๆแล้วเราต้องการอะไรกันแน่อะไรคือความพอดีตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกลายเป็นคนเป็นโรคซึมเศร้า 
เวลาทะเลาะกันสุดท้ายเป็นคนต้องยอมยอมแบบเงียบแต่พอเป็นคนพูดบ้างก็ไม่เคยมีใครฟัง 
สุดท้ายเเล้วก็เสียใจเขาไม่สนใจ 
    ตอนนั้นไม่รู้คิดอะไรชอบทำร้ายตัวเองแต่ก็กลัวเจ็บนะทำเพื่อเรียกร้องความสนใจไม่ต่อยกำแพงกำแก้วตบใจกำแพงชอบทำร้ายตัวเองต่อให้มีใครหรือไม่มีใครแต่ทำไมในใจมันก็เหงา 
       ทุกครั้งการที่เราชอบชวนเพื่อนไปกินเหล้าก็ไม่ได้หมายความว่าเราอยากกินเหล้าหรือเรากินเหล้าเก่งแต่ก็เหมือนแค่อยากมีเพื่อนนั่งเป็นเพื่อนกันลืมแค่ช่วงเวลาบางอย่างไปชั่วคราวเท่านั้นแหละ 
เสียใจกับเรื่องเดิมแบบเดิม
 แต่ก้อยังพยามเรียนรู้กับมันเพราะอยากมีใครสักคนมาเดินเป็นเพื่อนกันแต่ก็เจ็บแบบเดิม...
    รูปแบบก็แตกต่างกันออกไปกว่าจะเฉยกับมันได้ใช้เวลากับมันมาครึ่งชีวิตแต่ไม่ใช่จะไม่มีหัวใจ  ตอนเวลาที่เจ็บปวดโคตรแสนทรมานเหมือนตายไปแล้วครึ่งนึงเหมือนเป็นบ้าเอ๋อ...เหม่อลอย... ไม่มีสติสตังทำงานก็ทำไม่ได้นั่งซึมมีแต่ความเจ็บปวดวนอยู่ในหัว  ลาออกแบบไม่คิดถึงอนาตคตัวเองเลยนับ1บ่อยๆครั้ง  เวลารักใครมากๆเราไม่ได้หูหนวกตาบอดหรอกทุกอย่างมันรู้ในใจอยู่แล้วแต่เราต่างหากที่หลอกความรู้สึกตัวเองรักจึงยอมทั้งที่เจ็บแผลเป็นยังมีรอยถึงจะมีรอยอยู่แต่ก้อไม่เคยคิดจะมาทำนั่งคิดแก้แค้นนั่งคิดอาฆาตแค้นกัน  เมิงทำกุเจ็บกุทำเมิงเจ็บเลิกคิดไปได้เลยไม่เคยมีอยู่ในสมองเลย 
ไม่ต่อกรรมกันมันจะดีกว่ามั้ยชีวิตจริงๆเรามีปัญหาอะไรอีกเยอะเลย  ตอนนี้แค่เหนื่อย...