สวัสดีค่ะเราอายุ21ปีเราแต่งงานแล้วมีลูก1คนอายุ3ขวบครึ่งเรารู้สึกว่าเราไม่มีความสุขเลยคะทุกๆอย่างมันดูทุกข์ไปหมดมันหดหู่มันกังวลมันคิดมากไปทุกอย่างคิดว่าตัวเองเป็นภาระของครอบครัวเราไม่ได้ทำงานนะตอนนี้เพราะต้องคอยรับส่งลูกไปรร.แต่ก่อนหน้านี้ก็ทำแต่ก็ออกเพราะไม่มีคนช่วยดูลูกให้คือเวลาเรามีปัญหาเราปรึกษาใครไม่ได้เลยไม่รู้จะไปปรึกษาใครทุกอย่างที่เราจะคิดจะทำคือเราคิดอยู่แค่คนเดียวไม่ว่าจะทุกข์หรือสุขเราจะเก็บมันไว้ในใจคนเดียวเรากังวลไปหมดเราอยากทำงานอยากมีเงินอยากเห็นอนาคตของลูกตัวเองในทางที่ดีไม่อยากให้เขาด้อยกว่าคนอื่นอยากเก็บเงินอยากมีอะไรเป็นของตัวเองเพื่อวันข้างหน้าลูกเราจะได้ไม่ลำบากเหมือนเราก่อนเราจะมีครอบครัว
เราเคยมีครอบครัวที่มีความสุขมากมีเงินทองมีพ่อแม่พี่น้องพ่อแม่ของเรามีหน้าที่การงานที่มั่นคงถือว่ารวยเลยก็ได้แต่พอตอนเราอายุ11แม่เราเสียเพราะโรคมะเร็งเราทำใจไม่ได้เลยมันเหมือนสูญเสียทุกอย่างในชีวิตเราไปหมดมันทำให้ครอบครัวเราล้มละลายพ่อต้องขายบ้านขายทุกๆอย่างจนพ่อต้องไปเช่าห้องให้เราอยู่กับน้าชายและพี่ชายส่วนน้องสาวกับน้องชายอีกคนก็มาอยู่กับยายที่ต่างจังหวัดเราเครียดมากเพราะเราต้องสอบเข้าม.1แล้วยังมีเรื่องแม่ที่ทำให้เราไม่มีความสุขมันท้อไปหมดเรารักแม่มากทุกอย่างในชีวิตเราคือแม่และสิ่งที่ทำมห้เราเจ็บที่สุดลองจากที่แม่ตายก็คือพ่อเรามีเมียใหม่ทั้งๆที่แม่เราตายไม่ถึงเดือนเรารู้สึกผิดหวังรู้สึกไม่อยากอยู่รู้สึกเสียใจมากที่พ่อทำแบบนี้เราเหมือนคนบ้านแตกไปเลยเพราะพ่อไม่กลับมาสนใจใยดีเราอีกเลยทุกอย่างไม่ว่าจะกินจะอยู่จะใช้จะไปรร.น้าชายเราดูแลทุกอย่างเราโกรธและเกลียดพ่อมากมันมีอีกหลายสิ่งที่พ่อทำกับเราที่ทำให้เราไม่อยากมีพ่อแบบเขาเลยครบ100วันตายของแม่เราเขาก็ไม่เคยคิดจะมาเราร้องไห้คิดถึงแม่ทุกครั้งที่เรารู้สึกท้อเครียดเบื่อไม่อยากอยู่คิดตลอดเวลาเราต้องผ่านเรื่องแย่ๆมาเยอะมากโดยที่เราไม่บอกใครเก็บมันไว้คนเดียวเพราะเราไม่รู้จะปรึกษาใครอาจเป็นเพราะน้ากับพี่เราก็เป็นผู้ชายอีกอย่างน้าก็ทำงานหนักส่วนพี่เราก็เปลี่ยนไปเลยจากเป็นคนที่ทำงานช่วยพ่อช่วยแม่พอแม่ตายก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนไม่ค่อยทำงานติดเพื่อนแข่งรถติดยากินเหล้าสาระพัดเราเลยไม่รู้จะปรึกษาใครเราก็เคยรู้สึกเก็บกดเครียดทำตัวเลวๆให้สมกับที่พ่อไม่เคยมาสนใจทำประชดทุกอย่างแต่สิ่งที่ทำไปมันไม่ดีนะสุดท้ายต่อให้เราทำร้ายตัวเองแคไหนพ่อก็ไม่คิดจะกลับมาอยู่ดีไม่มีอีกแล้วคำว่าครอบครัวนี้แหละมั้งที่เป็นจุดเริ่มต้นพอเรามีครอบครัวเราก็จะคาดหวังว่าครอบครัวเราต้องไม่เป็นแบบเราที่เราเคยผ่านและเจอมาเราคาดหวังไว้มากแต่สุดท้ายมันทำไม่ได้เราเสียใจเราผิดหวังที่ทำอย่างที่เราวางแผนไม่ได้และเหตุผลเดิมๆมันก็ตามมาคือเราเครียดเราเบื่อเราไม่อยากอยู่เรารู้สึกอยากอยู่คนเดียวอยากอยู่เงีบยๆไม่อยากพูดกับใครเรากังวลอยากร้องไห้ตลอดเวลาเรื่องนิดๆหน่อยๆก็ทำให้เราอารมณ์เสียไปหมดมันหงุดหงิดไปทุกอย่างในหัวเรามีแต่ภาพแม่เรามีแต่ความทรงจำของแม่เราไม่รู้ทำไมเหมือนกันและทุกครั้งที่ทะเลาะกับคนในบ้านเราจะระเบิดตัวเองสุดๆเหมือนมันควบคุมตัวเองไม่ได้มันเหมือนสิ่งที่อยากจะพูดที่มันถูกเก็บไว้ในใจมันจะประทุออกมาบ้างครั้งก็ทำร้าตัวเองโดยการหยิกตัวเองเพื่อให้มันสงบไปเองบ้างครั้งมันรู้สึกน้อยใจเหมือนเราไม่มีครอบครัวเหมือนเราตัวคนเดียวทุกวันนี้เราอยู่กับยายนะแล้วก็น้องชายเราแล้วก็ลูกกับแฟนเรามาอยู่กับยายตอนใกล้คลอดจนตอนนี้ลูกก็3ขวบครึ่งแล้วเราก็ทะเลาะกับยายบ้างเหมือนเขาไม่เข้าใจเราเลยเรารู้สึกว่ายายไม่เคยรักเราเลยเหมือนให้เราอยู่ด้วยเพราะสงสารมากกว่าเพราะเราก็ไม่รู้จะไปไหนแล้วเหมือนกันก็ไม่รู้ว่าคิดไปเองไหมแต่มันรู้สึกอย่างนั้นจริงๆเพราะแบบนี้แหละเราถึงอยากไปทำงานด้วยถ้าไม่ติดว่าต้องรับส่งลูกมันรู้สึกเหมือนเราตัวคนเดียวมากกว่าอยากอยู่กับตัวเองอยากอยู่ในที่เงีบยๆไม่อยากพูดกับใครเลยบ้างครั้งก็รู้ว่าเหนื่อยทั้งๆทีเราไม่ได้ทำให้มันเหนื่อยแต่มันอาจเหนื่อยที่จะอยู่หรือเหนื่อยที่ใจก็ไม่รู้แต่ก็ทนนะให้ลูกโตกว่านี้ชีวิตก็คงพ้นเรื่องนี้แต่มันก็อดคิดไม่ได้เรื่องนู้นเรื่องนี้กังวลเรื่องนู้เรื่องนี้ไปหมดคิดทุกวันจะนอนก็นอนไม่หลับแล้วพอคิดถึงอนาคตข้างหน้ามันก็จะมีภาพแม่เข้ามาแทรกตลอดพอสักพักมันจะรู้สึกตัวคนเดียวรู้สึกโดดเดี่ยวไม่อยากทำอะไรไม่มีกำลังใจเบื่อไปหมดมันหงุดหงิดกระวนกระวายไม่อยากอยู่แล้วท้อคิดว่าไปอยู่กับแม่คงดีกว่าและมันจะเป็นแบบนี้ทุกๆครั้ง
เลยอยากจะรู้ว่าเราอยู่ในภาวะซึมเศร้าไหมต้องพบหมอดีไหม
เป็นกระทู้แรกของเราอ่านแล้วอาจจะงงๆแต่เรื่องของเรามันวนซ้ำๆแบบนี้ในหัวเราตลอด
รู้สึกว่าตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้า
เราเคยมีครอบครัวที่มีความสุขมากมีเงินทองมีพ่อแม่พี่น้องพ่อแม่ของเรามีหน้าที่การงานที่มั่นคงถือว่ารวยเลยก็ได้แต่พอตอนเราอายุ11แม่เราเสียเพราะโรคมะเร็งเราทำใจไม่ได้เลยมันเหมือนสูญเสียทุกอย่างในชีวิตเราไปหมดมันทำให้ครอบครัวเราล้มละลายพ่อต้องขายบ้านขายทุกๆอย่างจนพ่อต้องไปเช่าห้องให้เราอยู่กับน้าชายและพี่ชายส่วนน้องสาวกับน้องชายอีกคนก็มาอยู่กับยายที่ต่างจังหวัดเราเครียดมากเพราะเราต้องสอบเข้าม.1แล้วยังมีเรื่องแม่ที่ทำให้เราไม่มีความสุขมันท้อไปหมดเรารักแม่มากทุกอย่างในชีวิตเราคือแม่และสิ่งที่ทำมห้เราเจ็บที่สุดลองจากที่แม่ตายก็คือพ่อเรามีเมียใหม่ทั้งๆที่แม่เราตายไม่ถึงเดือนเรารู้สึกผิดหวังรู้สึกไม่อยากอยู่รู้สึกเสียใจมากที่พ่อทำแบบนี้เราเหมือนคนบ้านแตกไปเลยเพราะพ่อไม่กลับมาสนใจใยดีเราอีกเลยทุกอย่างไม่ว่าจะกินจะอยู่จะใช้จะไปรร.น้าชายเราดูแลทุกอย่างเราโกรธและเกลียดพ่อมากมันมีอีกหลายสิ่งที่พ่อทำกับเราที่ทำให้เราไม่อยากมีพ่อแบบเขาเลยครบ100วันตายของแม่เราเขาก็ไม่เคยคิดจะมาเราร้องไห้คิดถึงแม่ทุกครั้งที่เรารู้สึกท้อเครียดเบื่อไม่อยากอยู่คิดตลอดเวลาเราต้องผ่านเรื่องแย่ๆมาเยอะมากโดยที่เราไม่บอกใครเก็บมันไว้คนเดียวเพราะเราไม่รู้จะปรึกษาใครอาจเป็นเพราะน้ากับพี่เราก็เป็นผู้ชายอีกอย่างน้าก็ทำงานหนักส่วนพี่เราก็เปลี่ยนไปเลยจากเป็นคนที่ทำงานช่วยพ่อช่วยแม่พอแม่ตายก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนไม่ค่อยทำงานติดเพื่อนแข่งรถติดยากินเหล้าสาระพัดเราเลยไม่รู้จะปรึกษาใครเราก็เคยรู้สึกเก็บกดเครียดทำตัวเลวๆให้สมกับที่พ่อไม่เคยมาสนใจทำประชดทุกอย่างแต่สิ่งที่ทำไปมันไม่ดีนะสุดท้ายต่อให้เราทำร้ายตัวเองแคไหนพ่อก็ไม่คิดจะกลับมาอยู่ดีไม่มีอีกแล้วคำว่าครอบครัวนี้แหละมั้งที่เป็นจุดเริ่มต้นพอเรามีครอบครัวเราก็จะคาดหวังว่าครอบครัวเราต้องไม่เป็นแบบเราที่เราเคยผ่านและเจอมาเราคาดหวังไว้มากแต่สุดท้ายมันทำไม่ได้เราเสียใจเราผิดหวังที่ทำอย่างที่เราวางแผนไม่ได้และเหตุผลเดิมๆมันก็ตามมาคือเราเครียดเราเบื่อเราไม่อยากอยู่เรารู้สึกอยากอยู่คนเดียวอยากอยู่เงีบยๆไม่อยากพูดกับใครเรากังวลอยากร้องไห้ตลอดเวลาเรื่องนิดๆหน่อยๆก็ทำให้เราอารมณ์เสียไปหมดมันหงุดหงิดไปทุกอย่างในหัวเรามีแต่ภาพแม่เรามีแต่ความทรงจำของแม่เราไม่รู้ทำไมเหมือนกันและทุกครั้งที่ทะเลาะกับคนในบ้านเราจะระเบิดตัวเองสุดๆเหมือนมันควบคุมตัวเองไม่ได้มันเหมือนสิ่งที่อยากจะพูดที่มันถูกเก็บไว้ในใจมันจะประทุออกมาบ้างครั้งก็ทำร้าตัวเองโดยการหยิกตัวเองเพื่อให้มันสงบไปเองบ้างครั้งมันรู้สึกน้อยใจเหมือนเราไม่มีครอบครัวเหมือนเราตัวคนเดียวทุกวันนี้เราอยู่กับยายนะแล้วก็น้องชายเราแล้วก็ลูกกับแฟนเรามาอยู่กับยายตอนใกล้คลอดจนตอนนี้ลูกก็3ขวบครึ่งแล้วเราก็ทะเลาะกับยายบ้างเหมือนเขาไม่เข้าใจเราเลยเรารู้สึกว่ายายไม่เคยรักเราเลยเหมือนให้เราอยู่ด้วยเพราะสงสารมากกว่าเพราะเราก็ไม่รู้จะไปไหนแล้วเหมือนกันก็ไม่รู้ว่าคิดไปเองไหมแต่มันรู้สึกอย่างนั้นจริงๆเพราะแบบนี้แหละเราถึงอยากไปทำงานด้วยถ้าไม่ติดว่าต้องรับส่งลูกมันรู้สึกเหมือนเราตัวคนเดียวมากกว่าอยากอยู่กับตัวเองอยากอยู่ในที่เงีบยๆไม่อยากพูดกับใครเลยบ้างครั้งก็รู้ว่าเหนื่อยทั้งๆทีเราไม่ได้ทำให้มันเหนื่อยแต่มันอาจเหนื่อยที่จะอยู่หรือเหนื่อยที่ใจก็ไม่รู้แต่ก็ทนนะให้ลูกโตกว่านี้ชีวิตก็คงพ้นเรื่องนี้แต่มันก็อดคิดไม่ได้เรื่องนู้นเรื่องนี้กังวลเรื่องนู้เรื่องนี้ไปหมดคิดทุกวันจะนอนก็นอนไม่หลับแล้วพอคิดถึงอนาคตข้างหน้ามันก็จะมีภาพแม่เข้ามาแทรกตลอดพอสักพักมันจะรู้สึกตัวคนเดียวรู้สึกโดดเดี่ยวไม่อยากทำอะไรไม่มีกำลังใจเบื่อไปหมดมันหงุดหงิดกระวนกระวายไม่อยากอยู่แล้วท้อคิดว่าไปอยู่กับแม่คงดีกว่าและมันจะเป็นแบบนี้ทุกๆครั้ง
เลยอยากจะรู้ว่าเราอยู่ในภาวะซึมเศร้าไหมต้องพบหมอดีไหม
เป็นกระทู้แรกของเราอ่านแล้วอาจจะงงๆแต่เรื่องของเรามันวนซ้ำๆแบบนี้ในหัวเราตลอด