ผมงงงวย มึนตึ๊บ สับสน คำสอนในศาสนาพุทธไม่ให้ยึดตัวตน ถ้าไปคิดถึงชาติหน้าชาติก่อนก็แสดงว่ายังคิดว่ามีตัวตน ทำดีไปสวรรค์ ทำไม่ดีตกนรก พระเทวทัต พระเจ้าอชาตศัตรู อยู่ในนรก แต่เดี๋ยวก็ต้องกลับมาเกิดอีก เราทำบุญ ทำบาป มีผลของบุญบาปเกิดขึ้นในจิต ตายไปมีภพภูมิให้ไป แล้วใครไป? ถ้าบอกจิตไป แล้วจิตใคร ถ้าไม่ใช่จิตเรา ไอ้ที่มีบุญมีบาปก็เราทำ แล้วบอกไม่ใช่เรา ถ้าเป็นเราก็แสดงว่าเราเป็นอัตตา ไปภพใหม่ชาติใหม่ก็เรา มีเกิด แก่ เจ็บ ตาย กาม กิเลส ละเอียด หยาบ มันก็เราทำไว้ในชาตินี้ พอชาติหน้าเรามารับผล กลับบอกไม่ใช่เรารับ งี้ ปัจเจกพุทธเจ้าที่จะมาเกิดก็ไม่ใช่เทวทัต พระโคตมะพุทธเจ้าก็ไม่ใช่สุเมธดาบส ตัวผมก็ต้องไม่ใช่ผม ไม่มีอดีต ไม่มีอนาคต ไม่มีโลกก่อน ไม่มีโลกหน้า แล้วถ้าไม่มีตัวตนทำไมพระพุทธเจ้าระลึกชาติได้ พราหมณ์ระลึกชาติได้ ระลึกจากอะไร ถ้าอัตตาไม่มีตัวตนก็ต้องระลึกไม่ได้สิ่ เพราะระลึกได้แสดงว่าก็ต้องมีตัวตนในอดีตชาติ ต้องมีชาติหน้า ตัวตนของผมในชาตินี้มันมาจากอดีต แล้วทำไมถึงสอนให้ผมว่าไม่มีตัวตน ถ้าผมไม่มีตัวตนผมแยกธาตุออกเป็นชิ้นเป็นประมาณู ผมก็เป็นศูนย์ ว่างเปล่า ไม่เหลืออะไรเลย ถ้าไม่เหลืออะไรเลย ผมจะทำบุญ รักษาศีล นั่งสมาธิไปทำไม ถ้าผมคิดว่าผมไม่เกิดแล้วตายแล้วศูนย์มันก็ไม่ถูก เพราะถ้าตายแล้วศูนย์ชาตินี้ผมก็ต้องเป็นกองเนื้อนิ่งๆไม่รู้สุขไม่รู้ทุกข์ ไม่มีอะไรมากระทบผมได้สิ่ แต่นี้พอคิดว่าตายไปต้องเกิดมีชาติหน้า ผมก็ยึดติดในตัวตน ว่าต้องทำเหตุให้ไปเกิดแบบนั้น ตกลงชีวิตนี่มันเป็นตัวตนหรือไม่เป็นกันแน่ จะต้องพิจารณาอะไรผมถึงเข้าใจตามหลักธรรม ผมติดตรงนี้เวลาพิจารณาในสมาธิมันไปต่อไม่ได้แล้ว ช่วยอธิบายที คุณจะสอนจะบอกอะไรผมก็ได้หมดนะ ผมรับฟังหมดแต่จะขอเก็บไว้พิจารณาก่อนว่าจะโมทนากับใครนะครับ ขอบคุณครับ