พึ่งตั้งกระทู้ครั้งแรก ถ้ามีอะไรผิดพลาดก็ขอโทษด้วยนะคะ 

เริ่มเรื่องเลยแล้วกันค่ะ เราถูกแม่ทิ้งไปตอนเด็กๆค่ะ คือพ่อกับแม่ยังเด็กแล้วพลาดมีเราขึ้นมา ทั้งคู่อยู่ด้วยกันจนเราอายุประมาณ 5ขวบก่อนที่แม่จะหนีไปทำงานที่ต่างประเทศทิ้งเรากับพ่อไว้เพราะแม่บอกว่าอยู่แบบนี้ไปก็ไร้อนาคตค่ะ เราจำได้ว่าร้องไห้เกาะขาไม่ให้เขาไปเขาก็ตีเราแล้วไปอยู่ดีค่ะ ตากับยายเราบอกว่าพ่อแม่มีเราตอน15 พ่อไม่ใช่คนเลวร้ายนะคะไม่ได้ติดเหล้าติดยาหรือเจ้าชู้อะไร แต่คือยังเด็กทำได้แค่งานไม่เป็นชิ้นเป็นอันเลี้ยงลูกเมียให้สบายไม่ได้

พอพ่อถูกทิ้งพ่อก็ฝากเราไว้กับตากับยายแล้วเขาก็ไปหางานทำแล้วเรียนต่อในกรุงเทพค่ะ พ่อส่งเงินกลับมาตลอดอาจจะน้อยบ้างอะไรบ้าง แต่ไม่เคยขาดการติดต่อกันค่ะ พ่อพยายามกลับมาเยี่ยมเราเดือนละครั้ง มาหาเราตอนวันเกิดทุกครั้ง เราอาจจะไม่สนิทกับพ่อมากเท่าตากับยายที่เลี้ยงเราแต่ก็เรียกได้ว่ามีความผูกพันกันค่ะ

พอเราไปเรียนต่อจนได้ปริญญาแต่ก็หลายปีเหมือนกันค่ะจบตอนเรากำลังขึ้นม.ต้น พ่อพยายามสอบบรรจุจนได้รับราชการค่ะ แต่ต้องย้ายที่ทำงานบ่อยและไม่มีเวลาเราเลยยังอยู่กับตายาย แต่พ่อก็ส่งเงินให้มากขึ้นเราก็สบายขึ้นค่ะ พ่อบอกเราไว้ว่าพ่อไม่ขออะไรมากขอแค่เราตั้งใจเรียน อย่าทำพลาดเหมือนพ่อก็พอซึ่งเราก็ไม่ทำให้พ่อผิดหวัง เราเรียนจบมีงานทำตอนนี้แต่งงานมีลูก ปลูกบ้านแล้วให้ตากับยายมาอยู่ด้วย ส่วนพ่อเราท่านก็แต่งงานใหม่ตอนอายุจะสี่สิบค่ะ เราก็พึ่งมีน้องที่อายุไม่ห่างจากลูกเราเท่าไหร่ แม่เลี้ยงก็เป็นคนดีค่ะ คุยกันได้ ไม่ขี้อิจฉา ไม่ได้หวังสมบัติทุกอย่างให้แต่ลูกตัวเอง พ่อไม่ย้ายกลับมาอยู่กับเรานะคะเราว่าแกก็คงอยากใช้ชีวิตกับครอบครัวของแกไป แต่เราก็ทำบ้านพักหลังเล็กๆไว้ในบริเวณบ้านซึ่งแกก็มาเยี่ยมหลานบ้างนานๆที

ในส่วนของแม่เรานั้นตั้งแต่แม่ไปโดดวีซ่าที่ต่างประเทศแม่ก็หายไปเลยขาดการติดต่อกันเป็นสิบปีค่ะ ไม่เคยได้ข่าวหรือได้รับการส่งเสียเลี้ยงดูใดๆจากแม่เลย จนสักสิบกว่าปีก่อนแม่ก็ติดต่อกลับมาว่าแต่งงานกับฝรั่งมีลูกมีครอบครัวแล้วนะ เราก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะเราไม่รู้สึกอะไรกับแม่อยู่แล้ว

แต่ช่วงปีที่แล้วค่ะแม่ก็กลับไทยครั้งแรกหลังจากไปต่างประเทศยี่สิบกว่าปี แม่กลับมาบ้านมาคุยกับตายายแล้วเรียกเราอยากจะคุยอยากจะให้เราเรียกแม่(เราเรียกคุณ) แต่เราเห็นแม่แล้วรู้สึกเหมือนเป็นคนแปลกหน้า แถมยังรู้สึกขัดหูขัดตาไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวอะไรด้วย แม่พยายามจะให้เราทำความรู้จักกับลูกของแม่ แต่เราก็ไม่ได้รู้สึกอยากจะทำความรู้จักอะไร ทั้งๆที่ลูกพ่อเรา เราชอบมากรู้สึกว่าน่ารัก แม่พยายามจะมาเล่นกับลูกเราพยายามให้ลูกเราเรียกว่ายายซึ่งเราก็ไม่ชอบแต่ไม่ห้าม สรุปสุดท้ายแม่กลับต่างประเทศไปก่อนกลับแม่ก็พูดว่าไว้รอสามีแกเกษียณแกจะกลับมาปลูกบ้านในเขตพื้นที่ของตายายจะได้อยู่ใกล้ๆกันจะได้มีคนคอยดูแกกับสามี เราก็เผลอตอบกลับไปว่าถ้าจะกลับมาเพราะแบบนั้นไม่ต้องกลับมาก็ได้ไม่อยากดู แล้วแม่ก็หน้าเสียไปแล้วด่าว่าเราเป็นคนอกตัญญู ชีวิตจะไม่เจริญ ดีแล้วที่เขาทิ้งเราไป

เราเลยอยากถามว่าเราอกตัญญูจริงเหรอคะ แล้วที่เราไม่รู้สึกดีใดๆกับแม่เลยนี่เราผิดเหรอ แม่ไม่เคยอยู่ตรงนั้นเพื่อสร้างความทรงจำที่ดีกับเราเองแท้ๆ สำหรับเราในตอนนี้เราก็หวังแค่จะใช้ชีวิตครอบครัวของเราและดูแลตายายจนกว่าพวกท่านจะจากไปค่ะ ส่วนพ่อเราก็จะขอแค่ห่วงอยู่ไกลๆค่ะ แต่ถ้ามีอะไรให้ต้องช่วยเหลือก็ยินดี ส่วนแม่...เราไม่อยากเกี่ยวข้องใดๆด้วยทั้งนั้นค่ะ

ขอบคุณสำหรับพื้นที่ๆใช้ระบายนะคะ และขอบคุณทุกคำตอบไว้ก่อนตั้งแต้ตอนนี้เลยค่ะ