หนูเป็นนักกีฬาค่ะ ตอนนี้อายุ14 หนูเล่นกีฬานี้มา7ปีแล้วค่ะ หนูรู้สึกอยากเลิกมาตั้งแต่เริ่มขึ้นมัธยมแล้วค่ะแต่ด้วยความที่หนูเล่นมานานมากๆแล้ว หนูเลยไม่กล้าบอกพ่อแม่ พอตอนนี้ขึ้นม.3ความรู้สึกอยากเลิกมันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ล่าสุดหนุได้มีโอกาสเข้าไปคัดทีมชาติแต่หนูไม่ติด หนูพยายามมากแต่หนูเหนื่อยมากๆแล้ว บางทีก็ต้องตื่นเช้ามืดไปวิ่ง ตอนเช้าเรียน ตอนเย็นก็ต้องรีบกลับบ้านไปซ้อมทุกวัน กลับบ้านมาก็ดึกมากแล้ว งานหนูก็ทำแทบไม่ทัน ยิ่งโตการบ้านยิ่งยาก กว่าจะเสร็จก็เกือบตี2 และหนูไม่ได้เที่ยวเล่นกับเพื่อนเลย หนูต้องมาคอยห่วงว่าตัวเองจะบาดเจ็บตรงไหน หนูต้องมาห่วงเวลาว่าจะต้องไปซ้อมนะเที่ยวเล่นไม่ได้ หนูก็เข้าใจพ่อกับแม่ว่าทุ่มมาให้หนูเยอะ แต่หนูไม่มีความสุขเลย หนูทนมาตั้งแต่เข้ามัธยมแรกๆเลย ความกดดันมันเพิ่มขึ้น หนูไม่มีความสุขเวลาเล่นกีฬานี้เลย ตอนเด็กๆมันสนุกเพราะรู้แค่ว่าแข่งชนะเพียงแค่นั้น แต่พอโตมามันมีหลายๆอย่างที่ทำให้กดดัน หนูต้องทนฝืนไปอย่างนี้ก็ไม่ไหว ตอนนี้หนูเพิ่งกลับจากที่คัดทีมชาติมาพ่อหนูก็ให้หนูพักแค่2อาทิตย์ หนูรู้สึกว่าชีวิตหนูที่ได้เป็นเด็กธรรมดา ชีวิตที่หนูไม่มีกีฬานี้มันมีความสุขกว่าที่หนูเคยเป็น หนูควรจะพูดยังไงให้เค้าเข้าใจแล้วใจอ่อนดีคะ เพราะหนูก็เช้าใจว่าพ่อแม่เสียให้หนูมาเยอะแต่ตอนนี้หนูไม่ไหวจริงๆ