"รักไอ้ค่าย" มานานเท่าไหร่แล้ว ทูถาม "ตั้งปี 1" เติร์ดตอบ ความรักช่างยาวนานและยากเย็น เพราะอยู่บนเส้นด้ายของความเป็นเพื่อน หากทูเองไม่ได้มองแบบนั้น เจ้าตัวยุเสียด้วยซ้ำ ... ว่าอยากเห็นถ้าคนรักใครไม่เป็นอย่างค่าย คิดจะรักใครซักคนขึ้นมาจริง ๆ คน ๆ นั้นจะเป็นเติร์ดได้ไหม ? นั่นสิมันจะเป็นไปได้รึเปล่า กับ "ค่าย" ในวันนี้ที่ยังเปลี่ยนผู้หญิงเหมือนเปลี่ยนถุงเท้า ดูราวกับทูเองก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องกำแพงและเพศสภาพว่าเป็นอุปสรรคมากนัก ก็น่าคิดในเรื่องนี้เช่นกันว่าสำหรับค่ายมันแท้ที่จริงแล้วมันเป็นแบบไหนกันแน่

ทู สร้างโอกาสให้เพื่อนอย่างเต็มที่ และ ถ้าจะเอาเข้าจริงเมื่อไม่มีเรื่องผู้หญิงเข้ามาเกี่ยวข้อง "ค่าย" ก็เป็นเพื่อนที่น่ารักใช้ได้ ไม่ใช่เพียงแค่เติร์ดที่รู้ใจค่าย ค่ายเองก็รู้ใจเติร์ดไม่น้อยไปกว่ากัน รอยยิ้มของเจ้าตัวยามนั่งอย่างสงบใจท่ามกลางธรรมชาติก็พาจิตใจของเติร์ดให้ผ่อนคลาย หากบรรยากาศมันจะเป็นใจซักแค่ไหนเติร์ดก็ยังไม่กล้าเอาความสัมพันธ์ 3 ปี ลงมาเสี่ยงกับสิ่งที่มองไม่เห็นว่าจะสำเร็จได้อย่างไร 

ไม่เห็นวี่แววซักนิดเดียว .... ในขณะที่คบหากับมิลค์คนเก่าคนเดิม ค่ายก็ยังนัดน้องฟ้าใสไปกินข้าวตอบแทนดาวกระดาษที่อีกฝ่ายมอบให้ แล้วแบบนี้ยังจะให้เขาคิดหวังอะไรมากมายได้อีกหรือ แล้วหากความเป็นเพื่อนไม่เหลือ เติร์ดก็คิดไม่ออกแล้วว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไป ดังนั้นเมื่อทูถามไถ่อารมณ์ที่เก็บอัดแน่นไว้จึงระเบิดออกแล้ว ... ก็แล้วแต่นะ ทูว่า .... ก็อยู่ในฐานะแบบนี้ต่อไปแล้วกัน 

อึดอัดเจ็บช้ำ .... เมื่ออยากเป็นมากกว่าที่กำลังเป็น แต่แล้วจิตใจของเติร์ดก็พองฟูขึ้นมาอีกครั้ง มิลค์และค่ายเลิกรากันไปเป็นครั้งที่สอง เมื่อค่ายเองเป็นคนที่บอกว่านางเอกหนังที่เพิ่งไปดูกันมา .... น่าเบื่อ ปากแข็งไม่เข้าเรื่อง เมื่อเจ้าตัวบอกออกจากปากมาเองว่าอยากหยุดลอยชายเป็นพ่อพวงมาลัยมามองหาคนใกล้ตัวอย่างที่ทูบอกเสียที ดวงตาของเติร์ดเปี่ยมไปด้วยความหวัง หรือนี่จะเป็นคำบอกใบ้ ..... ว่าโอกาสกำลังจะมาถึง

ใช่สิ ... มันน่าจะใช่ ตั้งแต่วันนั้นที่มันหวงเขากับพี่อั้น เมื่อวันก่อนที่มันบอกว่ามีอะไรก็ให้รีบ ๆ พูดออกมา แล้วก็เมื่อกี๊นี้ที่มันบอกว่าอยากหยุด แล้วก็มองหาใครซักคนที่รักจริง ไอ้ค่ายมันอาจเปิดโอกาสให้เขาอยู่ก็ได้นี่ จะว่าเข้าข้างตัวเองก็ไม่เชิงนัก แต่จะว่าคิดผิดก็ไม่แน่ใจ สายตาของค่ายตอนที่มองเติร์ดใจนึงคิดว่ามันมีอะไรแปลกใจ ตั้งแต่ช่วงดูวิพากษ์หนัง และ ช่วงที่ชวนเติร์ดมาดูหนังต่อที่ห้อง

แต่จะเป็นยังไงไม่สำคัญหรอก เติร์ดคิดแล้วว่าควรลองดูซักตั้ง เจ้าตัวสรรหาวิธีการบอกรักด้วยวิธีการที่คุ้นเคยและใกล้ตัวที่สุด .... จากฉากหนัง ปวดหัวอยู่นานจนลงเอยที่ฉากรักใน Love Actually .... To me, you're perfect. หากเติร์ดคงจะลืมไปว่า สุดท้ายสัมพันธ์ของมาร์กและจูเลียต มันลงเอยแบบไหน เติร์ดถือป้ายไปเคาะห้องค่ายด้วยความรู้สึกที่ว่าเป็นไงเป็นกัน หากที่สุดแล้วกลับกลายเป็นว่าค่ายคิดว่าเติร์ดหาวิธีให้เขาคืนดีกับมิลค์เสียอีก และ เติร์ดก็เข้าใจแบบนั้น เข้าใจว่าคนตรงหน้าซื่อบื้อโง่เง่าเต่าตุ่นจนไม่รู้ว่าเพื่อนคนนี้รู้สึกอะไร

ก็อาจะเป็นอย่างนั้น เพราะ สายตาที่ค่ายมองเติร์ดก็เหมือนมองทูและโบน มีความเป็นเพื่อนเสมอมา ไม่เคยเป็นอย่างอื่นจนเข้าปีที่ 3 แต่อะไรบางอย่างในสายค่ายตอนเห็นป้าย ทำให้รู้สึกไปอีกอย่าง .... ขอบคุณนะเว้ย รัก mung นะ ความรู้สึกอาจจะบางเบาแต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าสายนั้นว่างเปล่า มันมีความตัดบทอยู่นิด ๆ และ ปิดหูปิดตาอยู่ลึก ๆ เติร์ดคงทำอย่างที่เคยเป็นมานั่นแหละ เป็นเพื่อน .... ที่เป็นทุกอย่างให้ค่าย ไม่มีหรอก ไม่มีอะไรจริง ๆ ค่ายเลือกชวนเติร์ดเข้ามาในห้อง และ อยู่ ๆ ก็ถามว่าเติร์ดมีใครรึยัง ราวกับว่ามันจะทำให้ตัวองสบายใจขึ้นแบบนั้น แต่มันก็ก้ำกึ่ง ... ระหว่างความไม่รู้จริง ๆ กับความไม่อยากเข้าใจ

ความรู้ไปถึงหูทู .... ที่พยายามสร้างสถานการณ์แบบไม่สนใจฟ้าดินต่อไป แล้วก็พาให้เติร์ดไปอยู่ร่วมห้องกับค่ายในฐานะรูมเมทได้ ความสัมพันธ์ดำเนินไปด้วยดี ดีมาก ๆ เมื่อค่ายกำลังว่างไม่พัวพันกับผู้หญิงคนไหน เติร์ดและค่ายก็ไปไหนไปกันอย่างเป็นธรรมชาติ ราวกับไม่ใช่รู้จักกันแค่ 3 ปี และ มิใยจะลองหยอดลองจีบยังไง ก็เหมือนคนตรงหน้านี้จะไม่ตอบรับสัญญาณอะไรซักอย่าง แต่อย่างน้อยที่สุด no news is good news. เมื่อเพื่อนยังไม่เปลียนไป อะไร ๆ ก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง

มาถึงตรงนี้ความสงสัยผุดขึ้นในใจ ... ทูที่ก็รู้ว่าค่ายจีบหญิงเละเทะเปลี่ยนคู่ควงแทบจะรายวัน อยู่ ๆ บอกว่า เออ เติร์ดเดินหน้าไปเหอะ บอกมันไปเลย อยู่ ๆ ค่ายที่วิ่งวนในความสัมพันธ์สนุก ๆ เกิดเบื่อ เกิดพูดถึงคนใกล้ตัว เกิดจะมาถามที่สามปีที่ผ่านมาไม่เคยถามว่าเพื่อนมีใครไหม มันก็น่าสงสัยว่าพฤติกรรมเหล่านี้ต้องการให้ความสัมพันธ์เป็นยังไง