อย่างที่บอกตลอดตั้งแต่รับรู้ว่าอยู่ในภาวะของวัยหนุ่มสาวตัวเองก็มีอารมณ์ที่อยู่ในสภาวะนั้นนะ แอบชอบ หลงรัก แต่ก็ไม่เคยเปิดเผยความรู้สึกตนเอวกับฝ่ายตรงข้าม และไม่ค่อยมีเพศตรงข้ามมาพูดคุยในแบบความรักหนุ่มสาว พอมาถึงตอนนี้ในปัจจุบัน มันถึงเวลาแล้วที่ต้องศึกษาดูใจใครสักคน แต่เราก็คิดเสมอว่าฉันอยู่คนเดียวได้นะ ฉันสามารถแลดูตัวเองได้ ฉันสามารถดูแลคนรอบข้างและจะดูแลครอบครัวฉันได้ แต่อยากที่บอกต่อให้บอกตัวเองร้อยครั้งพันครั้ง ันก็มักจะมีความรู้สึกหรือตัวปวนที่บอกว่าฉันก็อยากมีใครสักคนี่ฉันอยากพูดคุยในฐานะอื่นที่ไม่ใช่เพื่อน พ่อแม่ พี่ น้อง แต่ใครละเพราะทั้งชีวิตไม่มีใครในแบบนั้นเข้ามา พอไปคุยกับเพื่อน เพื่อนก็บอกว่าเปิดใจมองคนที่อยู่ใกล้ตัวบ้างเขาคนนั้นอาจรออยู่ แต แต่เราก็ไม่สามารถเปิดใจได้มันยังมีกรอบอะไรบ้างอย่างติดอยู่ที่ตัวเราไม่อาจข้ามไปได้ และกรอบนั้นมันมีความกลัวมาขว้างกั้นไว้... เราก็ไม่รุ้ว่าจะต้องทำยังไง ถามว่ารู้ไหมว่าสาเหตุมันคืออะไร รู้ แต่ไม่อาจก้าวข้ามมันได้ 
 #ขอระบายหน่อยนะ^^ 
#แสดงความคิดเห็น แชร์ประสบการณ์ได้น๊าสำหรับใครที่ต้องการแปลเปลี่ยนประสบการณ์ หรือมีความคิดเห้น คำแนะนำ