9/6/62 วันนี้แล้วสินะ ที่ต้องเดินทางไปเพื่อคว้าเอาความภาคภูมิใจที่มีแค่เรา ที่รู้สึกภูมิใจกับสิ่งที่มันเกิดขึ้น...

สุดท้ายมันคือชัยชนะอย่างเดียวที่นึกออกว่าเราสามารถทำมันได้ ก่อนจะยอมแพ้ ก่อนจะปล่อยให้คำว่า "เราลองไปตายดูกันมั้ย" เข้ามาครอบงำ มันไม่มีเหตุผลอะไรที่เราจะรู้สึกว่า คำพูดนั้นมันไม่น่าสนใจ ต้องยอมรับว่าคำพูดนั้น มันเวียนอยู่ในหัวเราตลอด 3-4 วันที่ผ่านมา มันเริ่มไปสู่การวางแผนทำยังไงให้ได้ไปสวิตเซอร์แลนด์โดยเร็วที่สุด เพื่อการเดินทางที่เราจะไม่ต้องกลับมาอีกแล้ว ช่วงเวลาสุดท้ายก่อนที่มันจะมาถึง คำว่าเหนื่อยแล้ว ทำให้เรายอมรับหลายๆอย่าง เหนื่อยแล้วนะ เหนื่อยที่จะต้องสู้กับอะไรที่ไม่มีวันชนะเลย เหนื่อยที่ต้องอยู่ในวังวนที่ไม่มีใครเข้าใจในเหตุผลของเราเลย

แค่สักคนไม่ได้หรอ ที่จะยอมรับในเราแบบไม่มีเงื่อนไข แค่สักคนจากคนใครในครอบครัวที่จะกอดเวลาเราท้อ... กอดกันครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่นะ?... อืม นั้นสิ เมื่อมีคนถามคำนี้ออกมา เรานึกไม่ออกเลยว่าเมื่อไร ครั้งสุดท้ายที่ยิ้มให้เราเมื่อไร นั้นสินะ แล้วครั้งสุดท้ายที่บอกว่ารักเรา... จุกและเจ็บจังเนอะ...

แต่ช่างมันเถอะ มันก็ไม่ได้มีความหมายอะไรแล้วล่ะ ถึงจุดที่ยอมรับว่าหมดแรง และไม่สู้แล้ว ลมหายใจที่ยังเหลือ ทำเพื่อหาเงินให้ตัวเองไปสู่จุดมุ่งหมายสุดท้าย รอยยิ้มสุดท้าย การมอบของขวัญครั้งสุดท้าย คือการไม่มีตัวตนอีกต่อไป... 

ท้อจนถึงที่สุดแล้วล่ะ มันคงมีคนมากมายแหละที่อาจจะสู้กว่าเรา อดทนมากกว่าเรา แต่เค้าเหล่านั้นไม่ใช่เรา...

เรามาถึงขีดจำกัดของตัวเองแล้ว อดทนไม่ไหวแล้ว...

อยากยิ้มให้เยอะที่สุด แต่มันเหนื่อยแล้ว...

เหนื่อยจนรอยยิ้มที่เกิดขึ้นบอกเราว่า พอแล้วเนอะ พอได้แล้ว 

วันที่สองก็จะผ่านไปด้วยความมุ่งมั่นครั้งสุดท้าย

ก่อนที่การหายไปมันจะเวิร์คที่สุดสำหรับเรา...

ติดแฮชแท็กให้ตัวเองได้แล้ว #โลกของคนซึมเศร้า