แค่คำพูดของคนปากแข็ง...
ลึกๆแล้วก็อยากมีลูกหลานดูแลตอนแก่ ไม่งั้นจะสอนเริ่องความกตัญญูทำไม...

ขออนุญาตeditข้อความเพื่อขยายความครับ edit หลังจาก คคห. 7-5 ครับ...

มันเป็นไปตามธรรมชาติครับ ด้วยการปลูกฝังมานมนาน เด็กเค้าเห็นผมดูแลพ่อแม่ ไหนที่โรงเรียนจะสอนเรื่องการกตัญญูรู้คุณคน ถ้าเค้ามองข้าม แล้วปล่อยผมแก่ตายไปโดยลำพัง ก็แสดงว่าผมสอนลูกได้ห่วยแตกเอง...
ผมไม่เคยคิดว่าการดูแลพ่อแม่ในยามท่านแก่เฒ่าเป็นเรื่องยากลำบากเลย ตัวผมลูกคนเดียวไม่มีพี่น้อง ก็ดูแลพ่อแม่คนเดียว คนแก่กินง่ายอยู่ง่ายจะตาย ห้องแอร์ก็ไม่เอา มีแค่ทีวีเครื่องเดียว อาหารง่ายๆน้ำพริกผักสด ปลาตัวนึง เค้าก็อยู่ได้ละ นานๆทีพาไปเดินห้างหน่อย ท่านก็รู้ว่าเราลำบาก ทำงานคนเดียว ถึงเวลาพาหาหมอ ท่านไม่เรื่องมากหรอก...
ผมยังนึกโทษตัวเองเลยว่าท่านจากผมไปเร็วเกินไป น่าจะมีเวลาอยู่ให้เราดูแลท่านได้นานกว่านี้ ท่านล้มป่วยแล้วจากผมไปเร็วเกินไป ยังไม่ได้ทำหน้าที่ของลูกให้ได้ดีกว่านี้ ป้อนข้าวป้อนน้ำให้ท่านยังไม่คุ้มกับเวลาที่ท่านป้อนข้าวป้อนน้ำในตอนที่ผมเพิ่งเกิด ยังไม่ได้กอดได้หอมท่านให้มากกว่านี้ ยังไม่ได้ทำหน้าที่อาบน้ำอาบท่า เช็ดอึเช็ดฉี่ให้ท่านเลย ผมได้ทำเพียงแค่หุงหาอาหาร เตรียมให้ท่านไว้แค่นั้นเอง บุญคุณของท่านมีล้นเหลือคณานับโดยมิอาจบรรยายเป็นตัวหนังสือเพียงพอที่จะถ่ายทอดออกมาได้หมด เพราะแค่เริ่มได้พิมพ์ น้ำตาก็ไหลพรากออกมา มือมันสั่นจนจะพิมพ์เป็นตัวหนังสือออกมาไม่ไหว...
ส่วนลูกผม ผมบอกเค้าเสมอ หากป่ะป๊าเป็นอะไรไป ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ไม่ต้องไปทำอะไรให้มันวุ่นวาย ต้มข้าวใส่หมูสับทุกมื้อป่ะป๊าก็อยู่ได้ ผัดผักบุ้งใส่พริก 7 เม็ด น้ำมันหอยหน่อยนึง น้ำปลาพอหอม ข้าวเปล่าๆ ป่ะป๊าก็อยู่ได้ละ จัดงานศพก็ทำให้เล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้ เงินที่เหลือเก็บไว้ดูแลตัวเองดีๆ สิ้นป่ะป๊าไปหนูจะอยู่ตัวคนเดียวแล้ว ประสบการณ์ต่างๆ ความรู้ต่างๆป่ะป๊าจะพยายามถ่ายทอดให้หนูทั้งหมด เพื่อจะได้มีชีวิตต่อไปในสังคมที่คนเห็นแก่ตัวมันจะมากขึ้นๆ...

ควรมีเพราะอยากมี อยากเลี้ยง อยากรัก และพร้อมที่จะทำด้วย
ถ้าเรารักลูก จริงใจกับลูก อบรมสั่งสอนลูกเป็นอย่างดี ลูกก็ไม่ทิ้งเราหรอก  
ไม่ต้องไปพยายามพูดจาเหมือนจะเกาะลูก ต้องเลี้ยงพ่อแม่นะ ห้ามทิ้งพ่อแม่นะ
คำพูดแบบนี้อะ ทำให้ลูกลำบากใจ อึดอัด ไม่สบายใจ และสุดท้ายก็จะไม่อยากอยู่กับพ่อแม่