ผมน้อยใจแฟน เราเริ่มไม่เข้าใจกันมากขึ้น ผมน้อยใจเธอเพราะเธอไม่ค่อยมีเวลาว่างให้กับผมเหมือนแรกคบกัน ช่วงหลังเธอชอบถามว่าพอกันมั้ย ซึ่งเป็นคำถามที่ทำให้ลูกผู้ชายคนนี้แทบตายทั้งเป็น ร้องไห้ตลอด ผมไม่น้อยใจที่เธอไม่มีเวลาว่าเพราะทำงานหลังเลิกเรียน แต่ผมน้อยใจที่ทุกครั้งที่เธอว่างเธอไม่เคยนึกถึงผม เธอมักใช้เวลาว่างอยู่กับเพื่อน และสังสรรค์กินเหล้า ผมเป็นคนที่ไม่นิยมกินเหล้า ไม่ดูดบุหรี่ ง่ายๆคือมุ่งแต่เรียน ตั้งแต่ผมเคยมีแฟนมาผมไม่เคยทะเลาะกับใครจนร้องไห้หนักขนาดนี้เลย ผมลืมบอกว่าผมเคยมีแฟนเป็นผู้หญิง แต่พวกเขาทำใจผมพังยับเยิน จนต้องปิดใจไม่รับรักใครไป 2 ปีกว่า ส่วนเธอคนนี้เป็นผู้ชาย ผมลองเปิดใจให้ผู้ชายบ้างเผื่อจะดีกว่าผู้หญิง แต่ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วละว่าคนอย่างผมคู่ควรกับการมีคู่ชีวิตมั้ย ถึงแม้เขาจะไม่ใช่ผู้หญิง แต่ผมก็รักเธอคนนี้มาก เธอเป็นคนเรียนเก่ง มีความคิดที่ดี ... เมื่อคืนเราทะเลาะกันจนเกือบเลิกรากันอีก ผมนอนร้องไห้แบบทุรนทุรายทั้งคืน มีประโยคนึงที่ทำผมแทบบ้าคือ "เราเป็นคนแคร์เพื่อนมากกว่าแฟน" มันชั่งเย็นชาสำหรับผมมาก ผมอยากเข้มแข็งเหมือนตอนที่คบกับคนอื่นๆ แต่มันยากมากเพราะผมรักเธอจนถลำลึก ผมยอมเล่าให้พี่ฟังว่าผมมีแฟนเป็นผู้ชายนะ และบอกกับแม่แบบอ้อมๆว่า "แฟนคนนี้ของน้องอาจไม่ใช่อย่างที่แม่คิดและคาดหวัง อาจไม่เป็นที่พอใจของทางบ้าน อาจทำให้แม่โดนชาวบ้านหัวเราะได้ แต่เขาขยัน เรียนเก่ง..." ผมเล่าเรื่องของเขาที่เป็นสิ่งดีๆเพื่อให้แม่เปิดใจยอมรับ และผมก็มั่นใจด้วยว่าแม่รู้เรื่องผมคบกับผู้ชายแน่ๆ เพราะแม่บอกว่า "ไม่ว่าเขาคนนั้นจะเป็นใคร คนแบบไหน ถ้าลูกรักเขาแม่ก็รักด้วย ส่วนคนนอกเขาจะว่าอย่างไรก็ชั่งเขา คนที่เขาจริงใจกับเราเขาจะสนับสนุนเราในทางที่ดี และแม่ก็เชื่อว่าพ่อก็คิดแบบแม่" เป็นประโยคที่ผมฟังและผมร้องไห้ด้วยความดีใจ รู้สึกเหมือนปลดโซ่ออกจากเท้าไปข้างนึง แต่กับพ่อผมยังไม่พร้อมจะบอกรอให้เรียนจบผมจะบอกพ่อ ผมหวังไว้มากว่าจะดูแลเขาให้เขาอยู่สุขสบาย ผมวาดฝันหลายๆอย่างกับเขามาก ผมเคยทดลองใช้ชีวิตคนเดียวโดยไม่มีเขา แต่ทุกสถานที่ที่เราเคยไปกันเวลาผมเดินผ่านน้ำตาผมซึมตลอด ผมไม่รู้จะทำอย่างไรดี จะตัดใจแต่ใจก็ไม่แข็งพอ ผมยังไม่พร้อมเสียเธอไปจริงๆ และแทบไม่อยากเสียเธอไปด้วย ใครๆชอบบอกว่าความรักในวัยเรียน (ผมเรียนมหาวิทยาลัย) มักไม่ยั่งยืน บางคนคิดรักสนุกๆ แต่สำหรับผมผมไม่เคยล้อเล่นกับความรักเลย ผมตั้งใจจะคบเธอเป็นคนสุดท้ายของชีวิตนี้ และอยากใช้ชีวิตร่วมกันจนวาระสุดท้ายของชีวิตระหว่างเราคนใดคนหนึ่ง แต่ยิ่งผมหวังมากและสร้างภาพแห่งอนาคตมากเท่าไหร่ ผมยิ่งแทบตายทั้งเป็นเรื่อยๆเพราะรู้สึกว่าเขานั้นไม่ได้ตอบสนองตามความคิดผมเลย หรือเป็นเพราะผมอ่อนแอมากเกินไปจนทำให้เขารู้สึกว่าผมดูแลเขาไม่ได้ ผมควรทำอย่างไรดีครับ ปลงใจ ปล่อยมันไปเรื่อย หรืออยู่เฉยๆ หรืออย่างไรดีครับ ใครเคยเจอประสบการณ์แบบนี้บ้างครับ ไม่ว่าคุณจะเป็นคู่รักในรูปแบบใด ผมอยากได้คำแนะนำจากหลายๆท่านครับ

ขอบคุณครับ.