เรื่องนี้เกิดขึ้นกับผมเมื่อวันที่ 12 เมษายน 2562
แต่เนื่องด้วยกระดูกมือขวาผมหัก จึงมาตั้งกระทู้ช้าครับ
เนื่องจากผมต้องใช้เวลาในการพิมพ์พอสมควร

     เรื่องมีอยู่ว่า วันที่ 12 เมษา ผมอยู่มหาวิทยาลัยจนดึก ทั้งทำโปรเจ็คและ อ่านหนังสือ ทำให้ได้รถเมล์กลับบ้านรอบสุดท้ายของวันนั้นครับ ผมได้รถเมล์สาย 66 จากหน้ามหาวิทยาลัยตอนสี่ทุ่มครึ่ง ตั้งใจจะไปลงป้ายรถเมล์ตรงดับเพลิงบางโพเพื่อที่จะต่อรถอีกต่อกลับบ้าน ผมขึ้นรถมา นั่งไปเรื่อยๆ ด้วยความเหนื่อยล้าทำให้ผมเผลอหลับไป ตื่นมาอีกทีก็เลยป้ายที่จะลงเสียแล้ว

     ตอนที่ผมตื่นมานั้นได้มาถึงแถวแยกเกียกกาย ผมตกใจจึงรีบกดกริ่งลงรถ ด้วยความรีบร้อนผมรีบข้ามถนนมาอีกฝั่งเพื่อรอรถ แต่ผ่านไปห้าทุ่มรถเมล์ก็ไม่มีเสียแล้ว ผมจึงข้ามถนนกลับไปฝั่งที่ลงรถมาด้วยความที่เห็น มีกรมทหารอยู่ใกล้เคียงจึงนึกว่ามีความปลอดภัยในระดับนึ่ง
     
     ผมข้ามถนนเรียบร้อยก็มุ่งหน้าเดินกลับบ้าน เพราะแม้แต่แท็กซี่เวลานั้นก็ไม่มีผ่านมาสักคัน ผมเดินมาจนถึงแยกเกียกกาย และกำลังจะข้ามสะพานพิบูล ก็มีชายฉกรรจ์ 6 คนแต่งกายและใส่เสื้อลักษณะคล้ายทหารมุ่งหน้าตรงมาหาผม ผมรู้สึกลางไม่ดี แต่ชายฉกรรจ์ 6 คนก็ได้เข้ามาประชิดตัวและล็อคตัวผมเสียแล้ว

     จากนั้นชายฉกรรจ์ทั้ง 6 คนก็ถามว่า “ มีของมีค่าอะไรบ้าง ึงอะ “ ผมตกใจมากและรู้ทันทีว่านี่ผมกำลังโดนปล้นอยู่ ผมเลยพยายามจะหยิบเงินยื่นให้ ในขณะที่ชายฉกรรจ์ทั้ง 6 คนล็อคตัวผมอยู่ ไม่ทันได้หยิบเงิน 1 ใน 6 ชายฉกรรจ์ที่มีรูปพรรณสันฐานแบบทหาร ก็ใช้หมัดพุ่งกระหน่ำใส่หน้าผมแบบไม่ยั้งมือหลายครั้ง

     ผมพยายามสะบัดและวิ่งหนีกลับไปทางกรมทหารที่พึ่งผ่านมาจากสี่แยก แต่ก็วิ่งไม่พ้น 1 ใน 6 ชายฉกรรจ์ ได้กระชากคอเสื้อผมจนผมล้มลง 6 ชายฉกรรจ์ที่มีลักษณะแบบทหาร ก็รุมกระทืบและเตะเหยียบหน้าผม พร้อมทั้งเขวี้ยงขวดแก้วใส่ผม และพยายามล้วงของมีค่าแต่ ชายฉกรรจ์ก็หาไม่พบ เพราะผมนำของใส่ไว้ในเป้นักเรียน ตอนนั้นผมเจ็บมากไม่มีแม้แต่แรงจะลุกขึ้น และรู้สึกว่าฟันหน้าได้หลุดมา 1 ซี่

     6 ชายฉกรรจ์ รูปลักษณะแบบทหาร พยายามถามผมว่าเงินอยู่ไหน ของมีค่าอยู่ไหน ผมกำลังจะตอบ 1 ใน 6 ชายฉกรรจ์ ก็จิกหัวผมให้ลุกขึ้นในขณะที่ คนที่เหลือคอยล็อคตัวช่วย จากนั้น มันก็ต่อยกระหน่ำหน้าผมไม่ยั้ง ผมพยายามเอามือมาบัง พยายามเอาแขนมาปิด แต่เวลานั้นผมก็รู้สึกได้ว่า ฟันหน้าได้ร่วงไปหลายซี่แล้วและมือผมยังมีเสียงกระดูกดัง”กร๊อป”

     สุดท้ายไม่นานผมก็สิ้นแรงและล้มลง 6 ชายฉกรรจ์ก็กระหน่ำกระทืบและเตะ เหยียบผมไม่ยั้ง 1 ใน 6 ชายฉกรรจ์เริ่มเห็นท่าไม่ดี จึงตะโกนพูดว่า “พอเหอะ ึง ไม่ต้องปล้นมันหรอก มันคงไม่มีของมีค่าอะไร” 1 ใน 6 ชายฉกรรจ์ จึงตอบกลับว่า “เอาแ ่งให้ตายเลยก็ได้นิ คันตีนอยู่พอดี” อีกคนจึงตอบกลับว่า “ พอเถอะๆ” แต่พวกมันก็ลังเลและปล่อยผมไม่ได้ล็อคตัวและยืนคุยกันไม่ห่างจากผมมากนัก

     ในเวลานั้นผมเจ็บปวดมากช้ำทั้งร่างกาย ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะลุกขึ้น ผมได้แต่โกรธแค้นอาฆาตอยู่ภายในจิตใจ ไม่คิดว่าตัวเองจะมาตายในที่แบบนี้ แต่ในเวลานั้นผมก็คิดขึ้นได้ ถ้ายอมแพ้ก็คงนอนตายอยู่นี่แหละ เพราะผมก็ไม่รู้ว่า พวกมันจะทำอะไรกับผมต่อไปในช่วงนั้น 6 ชายฉกรรจ์ ยังคงคุยเถียงกันอยู่ว่าจะ “ปล่อยไปดีไหม” หรือ “ เอาให้ตาย “

     ในเวลานั้นเอง ผมจึงรวบรวมแรงที่เหลืออยู่น้อยนิดในร่างกายพยายามลุกและวิ่งสุดชีวิต ผมลุกและวิ่งขึ้นได้ พวกมันทั้ง 6 ตกใจและพยายามวิ่งตาม ทันใดนั้นผมก็ได้ยินเสียง 1 ในพวกมัน บอกว่า “ พอเหอะ ึง” มันจึงหยุดวิ่ง และตะโกนมาว่า ”อย่าให้ ูเห็นอีกนะรอบหน้าถ้า ูเจอ ึง ู เอา ึงตายแน่” ในขณะที่ผมยังคงวิ่งต่อไปและคอยหันหลังกลับไปมองเป็นระยะ

     ในตอนนั้นผมวิ่งถึงบนสะพานและจึงหยุดดูว่าพวกมันไปไหน พวกมันวิ่งเข้ากรมทหาร กรมแรกที่เลยแยกเกียกกายไป ตรงข้ามโรงเรียนโยธินบูรณะเก่า ตอนนั้นผมตกใจมาก นี่เราโดนทหารปล้นหรือเนี่ย ผมวิ่งต่อจนลงสะพาน ตอนนั้นแทบล้มตาลาย มองไม่ชัด และเบลอไปหมด พยายามจะหยิบเงินในกระเป๋า แต่กลับทำไม่ได้

    พอผมวิ่งลงมาอยู่สะพานอีกฝั่งแล้ว ผมจึงเห็นร้านค้าและบอกว่าช่วยหยิบเงินในกระเป๋าผมให้หน่อย ผมจะนั่งรถไปโรงพยาบาล แต่ตอนนั้นลุงร้านค้า ก็งงและตกใจมาก เนื่องจากผมพูดไม่ชัดเพราะฟันหน้าหลุดไปหลายซี่ ในขณะที่เหล็กดัดฟันเกี่ยวและห้อยกับปากอย่างเละเทะ พร้อมกับเลือดที่ไหลไม่หยุดเปื้อนทั่วชุดนักศึกษา เปื้อนหน้าและตัว ลุงตกใจจึงตะโกนเรียกอีกคนในร้าน พี่ผญคนนึงออกมาและ พูดประมาณว่าโดนอะไรมาไอหนุ่ม

     ตอนนั้นผมเบลอและเริ่มฟังไม่รู้เรื่อง จึงได้แต่พูดซ้ำๆว่า ล้วงเงินผมให้หน่อย หยิบเงินผมให้หน่อย ผมเจ็บมือ เจ็บตัวขยับไม่ได้ พี่ผญ.เลยหยิบเงินจากในร้านมาให้ 50 บาทละบอกว่า “พี่ฟังเราไม่รู้เรื่องเลย เอาเงินพี่ไปแล้วกันนะ “ จากนั้นผมก็วิ่งต่อด้วยความหวาดกลัว วิ่งไปไม่ห่างมากนักก็เจอกลุ่มวินมอเตอร์ไซค์ หน้าเซเว่นวัดประดู่ พวกพี่วินดูตกใจมากและบอกใครทำ ตอนนั้นผมเบลอและจะล้ม พี่วินเลยพยายามช่วยดึงผมขึ้นไว้ ผมได้แต่ตอบว่า “ ทหารทำๆ”

     ตอนนั้นผมเริ่มเบลอ พี่วินจะพาผมไปส่งรพ. แต่ผมนึกขึ้นได้ว่าถ้าไปรพ.เลยคงแย่แน่ เพราะไม่รู้จะติดต่อคนในครอบครัวยังไง เพราะผมรู้สึกปวดร้าวและเจ็บกระดูกทั้งตัว ผมเลยบอกให้พี่วินไปส่งผมที่บ้าน ไม่ทันถึงบ้านผมก็พบเพื่อน ที่ว่าจะมานอนค้างด้วยในวันนี้ เพื่อนตกใจมาก ผมเลยบอกว่าเข้าบ้านก่อน

    มาถึงบ้านผมบอกให้เพื่อนช่วยล้วงเงินและนับเงิน เพื่อไปรพ. ในขณะที่ผมพยายามเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดอยู่บ้าน เพราะเลือดอาบชุดที่ใส่อยู่แทบทั้งตัว

    มาถึงรพ. วชิระ ผมรอเข้าตรวจ จนแทบสลบ พยาบาลและหมอพยายามคุยไม่ให้ผมหลับสลบไป ผ่านไปหลายชั่วโมงจนตรวจเสร็จ หมอบอกว่า ฟันหน้าผมหลุดไปทั้งหมด 3 ซี่ กระดูกมือขวาหักและ กระดูกแขนขวาร้าว ส่วนอื่นในร่างกายปกติ แต่มีการช้ำในรุนแรง ให้ระมัดระวังการใช้ชีวิตประจำวันทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็น นอน อาบน้ำ กินข้าว ฯลฯ และให้หาคนดูแลอย่างใกล้ชิด

     ตอนนั้นผมรู้สึกแย่ที่สุดในชีวิตเหมือนมาอยู่ในจุดที่ต่ำที่สุด ผมออกจากรพ.และมุ่งหน้าตรงไปที่สน.บางโพ เพื่อที่จะแจ้งความ ไปถึงสน. ตำรวจก็ตกใจและพยายามพาผมกลับไปจุดเกิดเหตุ พอไปถึงก็เริ่มทำแผน และถ่ายจุดต่างๆพร้อมทั้งให้ผมเล่าเหตุการณ์ทั้งหมด

     ถ่ายภาพทำแผนและเล่าเหตุการณ์ให้ตำรวจฟัง จนมาถึงหน้ากรมทหารที่ผมเห็นชายฉกรรจ์ทั้ง 6 คนวิ่งเข้าไป ตำรวจและสายสืบพยายามคุยกับทหารเพื่อที่จะขอตรวจสอบนายทหารที่มีอยู่ในกรม แต่สิ่งแรกที่ได้กลับมาคือ ทหารท่านหนึ่งพูดว่า “เมารึเปล่าเรา” “จำผิดหรือเปล่า” “ไปมีเรื่องกับใครหรือเปล่า” ตอนนั้นยอมรับว่าผมโกรธมากโดนกระทำขนาดนี้ ยังหาว่าผมเมาเห็นภาพหลอน บลาๆๆ ผมจึงตอบกลับว่า “ไม่ครับ ผมกลับจากมหาวิทยาลัย ผมไม่กินเหล้าไม่ยุ่งเกี่ยวอบายมุขครับ” ทหารท่านนั้นนิ่ง

     จากนั้นก็พาผมเข้าไปตรวจดูทหาร พอไปถึงมีทหารเกณฑ์เพียง 3 คนให้ผมชี้ตัว ซึ่งทั้ง 3 คน ไม่ใช่หนึ่งใน 6 ชายฉกรรจ์ มองไปอีกฝากมีทหารอีกหลายร้อยนายที่ผมอยากเข้าไปชี้ตัว ตำรวจจึงบอกว่า”ไปดูตรงกองนั้นได้ไหม?” ทหารท่านนี้ตอบกลับว่า “นั้นมันทหารพิเศษทั้งนั้น ทหารมหาดเล็ก ทหารบลาๆๆๆ ถ้าอยากดูต้องยื่นเรื่องขอเข้ารับการเยี่ยมชมทหารผ่านผู้บัญชาการ ผ่านนู้น ผ่านนี้......”

     ผมเสียสีหน้าอย่างชัดเจน ตำรวจจึงบอกว่าใจเย็นๆไปดูกรมอื่นไหม เผื่อมันอาจจะวิ่งเข้ากรมนี้แต่ปีนไปกรมอื่นก็ได้ ผมรู้สึกโคตรแย่เพราะคิดว่ายังไงก็ต้องกรมนี้ ต้องอยู่ในนี้ไม่มีทางเป็นกรมอื่นหรอก

    ไม่นานตำรวจก็พาผมไปดูทหารในกรมถัดไปข้างๆกัน ซึ่งทหารที่ดูแลกรมนี้ให้ความร่วมมือดีมาก ต่างจากกรมแรก ทหารท่านนี้นำรูปนายทหารทุกคนในกรมหลายร้อยรูปมาให้ผมหา แต่ก็หาไม่พบ ผ่านไปจนเวลาตีห้ากว่า ทหารที่ดูแลก็นำทหารทั้งหมดในกรมมายืนเรียงแถวเพื่อให้ผมหา 6 ชายฉกรรจ์ (*ผมยอมรับว่าผมอาจจะจำหน้าไม่ได้ทั้ง 6 คน แต่ผมสามารถจำได้แม่นยำ 2-3 คน*)

     ผมเดินมองทีละแถวแต่กลับไม่พบ 6 คนที่ทำร้ายผม ตอนนั้นรู้สึกแย่ขึ้นไปอีก รู้สึกว่าได้เจ็บตัวฟรี ยิ่งทำให้เครียดหนัก จากนั้นตำรวจก็พาผมกลับสน.บางโพ เขียนบันทึกประจำวันจนรุ่งเช้า ตำรวจทำทุกอย่างจนเรียบร้อยในเวลา 11.30น. ของวันที่ 13 เมษา และตำรวจก็นัดผม บอกว่าวันที่ 19 เมษา จะให้มาชี้ตัวเพราะจะยื่นเรื่องขอเข้ารับการเยี่ยมชมทหารในกรมแรกให้ ผมเริ่มมีหวัง ขอบคุณ พร้อมทั้งถามว่ามีใบแจ้งความใบอะไรให้ผมไหม ตำรวจกลับบอกว่า “อย่าเอาไปเลยเอาไว้นี่แหละ เดี๋ยวไปลงเน็ต ลงเฟส ตำรวจเสียหาย”

    ตอนนั้นผมแทบไม่มีแรงจะพูดไรจึงเออ ออ และกลับบ้านไปด้วยร่างกายที่บอบช้ำ โชคดีที่มีเพื่อนคอยช่วยดูแล

    ผ่านไปจนวันที่ 19 เมษา ผมตรงดิ่งไปที่สน.บางโพ พร้อมชี้ตัว แต่กลับกลายเป็นว่า ตำรวจบอกไม่ได้ทำเรื่องให้ มันยุ่งยาก ไม่ต้องทำแล้วกัน ในขณะเดียวกันก็นำภาพกล้องวงจรปิดละแวกนั้นให้ผมดู ซึ่งมีตัวเดียว เห็นภาพชายฉกรรจ์ลักษณะทหารทั้ง 6 แต่เห็นเพียงเบลอๆ ตำรวจยืนยันและบอกผมว่าทหาร แน่นอนทั้ง 6 คน แต่ให้รอกล้องตัวอื่นๆ เพราะตำรวจบอกกล้องในกรมทหารคือ ขอไม่ได้!!!!

    ผ่านไปวันแล้ววันเล่า ผมพยายามโทรหา พยายามติดต่อพยายามให้เรื่องเดิน ตำรวจก็เพียงแต่บอกว่า คดีขึ้นแดงแล้ว ไม่ต้องห่วง ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจว่าขึ้นแดงคืออะไร จนมาวันนี้ ก็ไม่มีอะไรคืบหน้า ผมได้แต่เจ็บตัวและเจ็บใจ การที่อยู่โดยมือหักแขนหัก มันช่างลำบากผมได้แต่โกรธแค้นในใจ หวังว่าสักวันจะต้องจับ 6 ทหารนั้นมาให้ได้!!

ปล. เรื่องนี้เกิดขึ้น 12 เมษา แต่ผมมือหัก ประจวบกับวุ่นวายเรื่องโปรเจ็คและเรื่องสอบในมหาลัย จึงตั้งกระทู้อย่างล่าช้า บวกกับใช้มือซ้ายในการทำทุกอย่างเลยช้า

ปล. 2 ผมตั้งกระทู้นี้เพื่อเตือนภัยให้ทุกคนระมัดระวังในการเดินทาง โดยเฉพาะการไปไหนมาไหนในเวลากลางคืน

ปล. 3 หากใครเจอเหตุการณ์ปล้นรุนแรงแบบผม อยากให้พยายามอดทนไว้พยายามอย่าสลบ อย่าพึ่งตายคนในครอบครัวยังรอเราอยู่

ปล. 4 ตอนนี้ผมดีขึ้นมากแล้วนะครับ แขนรอยร้าวจางแล้ว ส่วนมือขวาขยับได้บ้างนิดๆ แต่ฟันยังมีปัญหาอยู่ เพราะเหงือกโดนกระทบรุนแรง ต้องปล่อยฟันหลอไปก่อน

ปล. สุดท้าย ผมไม่อยากให้เรื่องนี้เกิดขึ้นกับใคร ยังไงฝากเตือนทุกคนในการเดินทางระมัดระวังด้วยนะครับ
โลกเดี๋ยวนี้อันตรายและน่ากลัวมากจริงๆ




ฝากทุกคนช่วยแชร์เรื่องนี้ต่อๆกันให้โลกได้รับรู้ด้วยนะครับ


***************ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับ*********



**ผมตั้งกระทู้ไม่เป็น ถ้าดูอ่านยากและพิมไม่เป็นระเบียบผมขอโทษด้วยนะครับ ผมใช้มือซ้ายทำทั้งหมด**



ขอบคุณทุกคนที่อ่านและแชร์นะครับ

รูปใบแจ้งความและ ใบรับรองแพทย์นะครับ





ปล.ใบรับรองแพทย์มีอีกนะครับ แต่ผมลงให้ดูคร่าวๆก่อนครับ

ภาพ ณ ปัจจุบันนะครับ และรูปฟันที่หลุดไป ในรูปมีซี่เดียวเพราะซี่อื่นหายครับ