หนูเป็นน้องสุดท้องค่ะ มันเรื่องน่าเสียใจก็จริงเเต่หนูรู้สึกไม่ดีกับพี่น้อง หนูรู้สึกว่าการพูดจา ธรรมดา มองหน้าพวกเขาเป็นเรื่องที่หนูไม่สามารถรู้สึกสนิทใจเหมือนเมื่อก่อน เรื่องมันมีอยู่ว่า ปีที่เเล้วหนูจะจบม.6 ค่ะ เเล้วต้องเตรียมตัวเข้า มหาลัย หนูมีคณะที่ใฝ่ฝันอยากเข้าค่ะ หนูตั้งใจมากๆ คือเเม่กับพ่อก็สนันสนุนค่ะ เเต่พวกพี่ๆของหนูเค้าไม่อยากให้เรียนเท่าไหร่บอกว่ามันเเพง เเต่หนูไปดูมาเเล้ว ค่าเทอมก็ประมาน 20000 เป็นม.รัฐนะคะหนูบอกพวกเขาไป พวกเขาก็พยายามหาเหตุผลอย่างอื่นมา บอกว่า อาจมีค่า หน่วยกิต ค่าหอ ค่าอุปกรณ ซึ่งหนูก็คิดว่าปกติมันก็มีไม่ใช่เหรอ หนูก็เลยเลิกคุยกับพวกเค้าเเบบไม่ตอบพวกเขาอ่ะคะ พวกพี่เค้าน่าจะโมโห เค้าเลยบอกว่าหนูจะทำยังไง บอกให้หนูหาทุน หนูบอกเค้าว่าค่อยหาทางกู้ เค้าก็ถามอีกว่าจะให้ใครค้ำประกัน อ่าว หนูไม่มีพ่อเเม่เหรอ? เอาจริงป่ะ ที่หนูจบม.6 มาได้ ไม่ใช่ว่าเค้าส่งเรียนสักหน่อย พ่อกับเเม่ก็ส่งทั้งนั้นอ่ะ อันนี้หนูคิดนะไม่ได้ตอบพวกเขา พอหนูไม่ตอบอีกเลยทำให้วันนั้นเราทะเลาะกันหนักมาก พวกเขาบอกว่าหนูคิดไม่เป็น ทำไมไม่คิดถึงกำลังที่พ่อเเม่จะส่งได้
เเต่เเม่ก็บอกกับหนูนะว่าส่งได้ เเล้วหนูก็จะกู้เรียนด้วย ทะเลาะกันไปมาๆ พวกเขาก็ถามเเม่ว่า ทำไมตอนพวกเขาเเม่ไม่เห็นส่งเรียนเลย เเต่เเม่บอกกับหนูทีหลังว่าไม่ใช่เเม่ไม่ส่งเค้าเรียนตอนที่เเม่บอกให้พวกเขาไปเรียนต่อพวกเขามักจะถามว่า ไหนล่ะตังค์  เเม่ถามพวกเขาเเล้วว่าถ้าไม่เรียนต่อก็ยอมรับเเละไม่ต้องเสียใจที่หลัง พวกเขาก็ตกลง เเต่พอตอนหนูอยากเรียนต่อไง เเม่ก็ยอมส่ง พวกเขาก็ด่าหนูว่าให้หนูคิด    เอาไปเอามาคือพวกเขา บอกว่าอิจฉาหนู
หนูเสียใจ เสียหลักด้วย เป็นครั้งเเรกเลยที่ได้รู้ว่าพวกเขารู้สึกยังไง หนูอยากบอกพวกเขาว่า มันไม่น่าอิจฉาหรอก หนูมีพี่ตั้งหลายคน เเต่ไม่มีใครสักคนไหนบอกอยากให้หนูได้ดีเลย หลังจากวันนั้นที่พวกเราทะเลาะกัน ก็มีตึงๆบ้างหลายวัน เเต่ก็กลับมาเป็นปกติ หนูก็ทำตัวปกตินี่เเหละเเต่หนูรู้ดีว่าความรู้สึกไม่เหมือนเดิม  หนูสงสัยว่านี่เป็นเรื่องปกติของพี่น้องเหรอ ไม่ใช่ว่าพอพ่อเเม่ส่งเรียนไม่ไหวพวกเขาจะช่วยเหรอ? หนูคิดเรื่องนี้หลายครั้ง จนสุดท้ายเเล้วหนูก็มีความคิดที่ว่า หนูคาดหวังมากเกินไป พวกเขาก็เป็นเเบบที่พวกเขาควรจะเป็นก็เท่านั้น เเต่หนูก็ยังรู้สึกไม่ดีกับพวกเขาอยู่ดี หนูขอโทษด้วนะคะที่ถามเรื่องเเบบนี้ ขอบคุณที่ตอบด้วยค่ะ