สวัสดีครับผมเป็นเด็ก ตจว คนหนึ่งที่จบ ม.6มาได้2ปี และมาทำงานในระยอง
แต่ผมไม่รู้สึกว่าตัวเองอยู่กับปัจจุบันเลย
สมองผมมันยังคิดว่าตัวเองยังอยู่ในอดีต
ในตอนที่มีความสุขและคิดว่าตอนนี้คือฝันร้ายที่หลับไม่ตื่นสักที ชีวิตผมตอนอยู่ม.ปลายมันมีความสุขมากผมเคยเป็นโรคเครียดและมีเพื่อนกลุ่ม1ที่เยียวยาผมได้จนทำให้ผมไม่เครียดมา4ปีติดและยังมีดนตรีที่พอผมได้เล่นละจะรู้สึกดี อ้อตอนเรียนผมมีวงในโรงเรียนครับทำวงอยู่4ปีต้ดแต่พอจบละจากกันต่างก็แยกย้ายไปคนละทิศทาง ดนตรีก็ไม่ได้เล่นผมต้องมาใช้ชีวิตคนเดียวต้องฝ่าฝันอุปสรรคคนเดียว ระบายกะไครก็ไม่หายต้องทน ทรมานเวลาหลับก็อยากจะอยู่ในฝันนานๆ เพราะชีวิตทำงานมันมีแต่งานๆๆๆและก็งาน ผมต้องมาทนอยุ่กับวัฎจักร ทำงาน เลิกงาน กินข้าว นอน ตื่นทำงานละทำแบบนี้วนไปทุกวันๆ จนผมรู้สึกว่าอยากย้อนอดีตกลับไปจังกลับไปเมื่อ4ปีที่แล้ว ละไปแก้ไขตัวเอง บางคนบอกคนที่อยากกลับไปอดีตคือคนโง่ไม่กล้ายอมรับปัจจุบัน แต่ผมคิดว่ามันหนักมากที่ต้องมารับพาระหนักขนาดนี้ถ้าเป็นไปได้ผมอยากกลับไปอดีตละทำตัวเองให้เข้มแข็งละทำตัวเองให้หายจากโรคบ้าๆนี้สะที
ทำไงจะรู้สึกก้าวไปข้างหน้าดีครับ
แต่ผมไม่รู้สึกว่าตัวเองอยู่กับปัจจุบันเลย
สมองผมมันยังคิดว่าตัวเองยังอยู่ในอดีต
ในตอนที่มีความสุขและคิดว่าตอนนี้คือฝันร้ายที่หลับไม่ตื่นสักที ชีวิตผมตอนอยู่ม.ปลายมันมีความสุขมากผมเคยเป็นโรคเครียดและมีเพื่อนกลุ่ม1ที่เยียวยาผมได้จนทำให้ผมไม่เครียดมา4ปีติดและยังมีดนตรีที่พอผมได้เล่นละจะรู้สึกดี อ้อตอนเรียนผมมีวงในโรงเรียนครับทำวงอยู่4ปีต้ดแต่พอจบละจากกันต่างก็แยกย้ายไปคนละทิศทาง ดนตรีก็ไม่ได้เล่นผมต้องมาใช้ชีวิตคนเดียวต้องฝ่าฝันอุปสรรคคนเดียว ระบายกะไครก็ไม่หายต้องทน ทรมานเวลาหลับก็อยากจะอยู่ในฝันนานๆ เพราะชีวิตทำงานมันมีแต่งานๆๆๆและก็งาน ผมต้องมาทนอยุ่กับวัฎจักร ทำงาน เลิกงาน กินข้าว นอน ตื่นทำงานละทำแบบนี้วนไปทุกวันๆ จนผมรู้สึกว่าอยากย้อนอดีตกลับไปจังกลับไปเมื่อ4ปีที่แล้ว ละไปแก้ไขตัวเอง บางคนบอกคนที่อยากกลับไปอดีตคือคนโง่ไม่กล้ายอมรับปัจจุบัน แต่ผมคิดว่ามันหนักมากที่ต้องมารับพาระหนักขนาดนี้ถ้าเป็นไปได้ผมอยากกลับไปอดีตละทำตัวเองให้เข้มแข็งละทำตัวเองให้หายจากโรคบ้าๆนี้สะที