สวัสดีครับ ก่อนอื่นเลยต้องบอกว่าแฟนเจ้าของกระทู้เป็นผู้ชาย อายุเราห่างกัน 6 ปี ผมอายุ 25 แฟนผมอายุ 31 ความรักเรายังดีอยู่ครับ กำลังจะครบ 2 ปีแล้ว เรายังดูแลกันและกันดีเสมอต้นเสมอปลาย และความไม่มีเวลาของเค้าก็ยังคงเสมอต้นเสมอปลาย
เค้าทำงานในองค์กรนึงที่มีความมั่นคงมากๆแต่ก็ต้องแลกมาด้วยการทำงานที่กินเวลาชีวิตส่วนตัว เจ้าของกระทู้ก็อยากเป็นเหมือนคู่ทั่วๆไป อยากไปไหน ใช้เวลาชีวิตกับแฟน อยากไปพักผ่อนค้างคืนต่างจังหวัดบ้าง แต่ระยะเวลา 2 ปีเราเข้าใจเค้า จนเราเริ่มรู้สึกว่ามีแต่เราที่เข้าใจอยู่ฝ่ายเดียวรึเปล่า การคบกันมันควรจะเป็นใจเขาใจเรา เข้าใจกันทั้ง 2 ฝ่ายรึเปล่า เราไม่เคยได้ไปไหนไกลๆกันเลย เราเปิดอกคุยกันแล้ว ก็ได้คำตอบแต่เพียงว่า ตัวงานมันบังคับให้เป็นแบบนี้ จะต้องแก้ไขยังไง ซึ่งผมก็เข้าใจ และอาจจะเป็นผมเองที่งอแงแบบเด็กๆ ทุกครั้งที่มีเวลา นอกจากครอบครัว เค้าก็จะให้เวลากับผมเต็มที่
ที่เกริ่นมาทั้งหมด อยากถามความคิดเห็นของทุกคนว่าผมควรจะปรับวิธีคิดของตัวผมเองยังไงดีครับ น้อมรับความเห็นทุกความเห็นครับ