ขึ้นอยู่กับระดับความเสียใจ ณ ตอนนั้น ค่ะ

ถ้าเสียใจเล็กน้อย

เราจะเรียกร้องความสนใจ  จาก คนที่เราคิดว่า เขาจะแคร์เราค่ะ
ในไลน์เราจะมีสติกเกอร์รูปร้องไห้เพียบ (ที่ส่งไปให้ใครทีไร ไม่เคยมีใครเชื่อว่าเรากำลังร้องไห้อยู่)
ในคำปลอบใจที่แต่คะคนคัดสรรมาให้ จะทำให้เราฟินและลืมเรื่องเสียใจไปได้ค่ะ
(บางคน คบกันมานาน ชักจะเริ่มไม่ปลอบมากล่ะ เจ้าพวกหัวใจด้านชา พวกนี้)

ถ้าเสียใจระดับปานกลาง

สิ่งรื่นเริงบันเทิงใจทั้งหลายคือคำตอบค่ะ
เราเคยไปเช่าเหมาห้องคาราโอเกะร้องเพลงคนเดียว ร้องเหนื่อยก็เปิดเพลงฟังแล้วนั่งทานอะไรไปสบายอารมณ์

ไปเดินชายทะเล เก๊กเป็นนางเอกมิวสิคสักหน่อย...
หรือเตรียมรองเท้าผ้าใบ ไปวิ่งตอนเช้าๆก็เข้าท่า

โยคะ / ซาวน่า ก็ได้ผล
ถ้าเครียดระดับ ปวดหัวจี๊ดๆ โยคะสักชม. นี่หายแทบจะปลิดทิ้ง

ห้องสมุด / ร้านหนังสือ  ร้านเครื่องเขียนน่ารักๆ นี่แทบจะเป็นยาวิเศษสำหรับเราค่ะ

ดูหนัง / ซีรี่ย์ / อนิเมะ สนุกๆ ก็ช่วยได้เยอะ

เคยไปซื้อดอกไม้สด มาจัดแจกันสวยๆบูชาพระ เห็นแล้วทั้งภูมิใจทั้งสดชื่น
แบบนี้ก็หายเศร้าได้ค่ะ

ถ้าเสียใจระดับสูงสุด

เราจะหากิจกรรมที่เป็นประโยชน์ต่อผู้อื่นทำค่ะ
ไปเลี้ยงเด็กที่ศูนย์สงเคราะห์ / ไปทำบุญ , ขัดห้องน้ำหรือกวาดใบไม้หรือทำความสะอาดศาลาในวัด
หรือกระทั่งเก็บขยะ ข้างทางไปทิ้งลงถังขยะให้เรียบร้อย
ช่วยซื้อของ จากคนชราตามรถเข็น
ซื้อลูกชิ้นให้สุนัขจรจัด  ฯลฯ

เคยถูเคาน์เตอร์เครื่องดื่ม ที่ลูกค้าท่านอื่นทำเลอะไว้อย่างเมามัน
พอเงยหน้าขึ้นมา แม่บ้านยิ้มให้และขอบคุณ
เราถึงได้รู้สึกตัว ว่าใจเราจมลงไปในความทุกข์ จนขาดสติขนาดนี้เลยรึ  พอรู้สึกตัว ใจมันจะคืนสู่สภาวะเกือบปกติค่ะ

ถ้ายังไม่หาย ...
ธรรมะคือเครื่องเยียวยาจิตใจ  ที่มีอิทธิพลต่อใจเราอย่างที่สุดค่ะ
เราจะอยู่กับตัวเอง จะภาวนาโดยรู้ลมหายใจเข้าออก และเห็นสัจธรรมในสรรพสิ่ง
จนตระหนักว่า ไม่มีอะไรเที่ยง มันจะต้องสลายไปในที่สุด ไม่มีอะไรเป็นของเรา

แล้วให้เวลา ให้จิตใจตัวเอง แสดงสภาวะแห่งความไม่เที่ยงให้เห็น ชัด ชัด
บรรดาความทุกข์ทั้งหลาย ที่ผ่านมา มันก็จะผ่านหายไปค่ะ ...