คือเราอายุ15ปีค่ะ กำลังเรียนอยู่ชั้นม.4มีพี่สาวหนึ่งคนตอนนี้อยู่มหาวิทยาลัยปี1ครอบครัวเราฐานะปานกลางค่ะ คือแม่เราจะให้เรากับพี่ทำงานบ้านโดยแบ่งออกเป็นพี่เราทำหน้าที่ ซักผ้าตากผ้า ส่วนเรามีหน้าที่กวาดบ้าน ถูบ้าน ทำความสะอาดห้องน้ำและปัดฝุ่นเช็ดกระจก ทำกับข้าว คือเราทำงานบ้านเยอะกว่าพี่ค่ะ แล้วเราจะต้องทำทุกวันถ้าวันไหนไม่ทำแม่ก็จะบ่นและจะด่าแล้วก็จะโยงไปเรื่องต่างๆอย่างเช่น"กูทำงานมาเหนื่อยๆกับข้าวกับน้ำก็ไม่ทำให้กิน" คือเราทำแล้วค่ะแต่แม่ไม่กินของที่เราทำแต่จะบอกให้พี่ไปทำใหม่และกินของพี่ แล้วจะด่าว่า"งานบ้านทำไมไม่ทำ"คือเราเคยตกลงกับแม่ไว้ว่าล้างจานจะทำทุกวันห้องน้ำจะขัดทุกอาทิตย์อาทิตย์ละครั้ง และอย่างอื่นทำวันเว้นวันค่ะ แล้วก็จะด่าคำที่แรงๆแบบ"ไม่น่าเกิดมาเลยไม่น่ามาเป็นลูกกูชั่วตั้งแต่เด็กและก็จะแช่งเราต่างๆนาๆแบบรอดูเลยโตไปลูกก็จะเป็นแบบนี้แหละ" พูดกับเราใช้กูแต่บางครั้งก็ด่าพี่ด้วยแต่คำด่าไม่แรงเหมือนด่าเรา แล้วเวลามีอะไรซื้อของกินมาซื้อเสื้อผ้ามาก็จะประเคนให้พี่ทุกอย่าง บางวันเราขอเงินก็จะด่าแบบเอาไปทุกวัน พี่เขาไม่เห็นขอเลย(แล้วถ้ามันไม่ขอมันจะไปเอามาจากไหนหล่ะแม่มีเงินใช้ทุกวันอยากกินไรก็ได้กิน) คอยดูเหอะเรียนจบเมื่อไหร่จะรีบๆออกจากบ้านเลย และแม่กับพ่อไม่เคยเข้าใจเราเลยเข้าใจเอาใจใส่แต่พี่ ส่วนเราเราเป็นนักกีฬาโรงเรียนแล้วหลังเลิกเรียนเราจะกลับบ้านมาทำงานบ้านและทำอาหารแล้วกลับไปซ้อมกีฬาที่โรงเรียนซ้อมเสร็จก็ปรมาณ1-3 ทุ่มแล้วกลับมาบ้านก็ต้องทำการบ้านอีก แต่พอขึ้นม.ปลายเราสัญญากับพ่อแม่แล้วว่าจะตั้งใจเรียนแต่เราจะยังเล่นกีฬาอยู่เพราะตอนเราแข่งตอนม.1-3 เราชนะเข้ารอบ8ทีมและ4ทีมตลอดในระดับภาค แต่แค่อีกนิดเดียวเราก็จะไปถึงระดับประเทศแล้วเราจึงยังเล่นกีฬาต่อเพราะถ้าเราชนะถึงอีกขั้นนึงได้เราก็จะได้โควต้ามหาวิทลัยและทุนการศึกษาอีกครึ่งหนึ่งเหมือนรุ่นพี่ในชมรมกีฬาเราที่จบไปแล้วและเราเป็นคนที่เก่งด้านวิทยาศาสตร์และคณิตศาสตร์เราก็ได้แต่ไม่ถึงระดับเก่งแล้วเราก็ตั้งใจมากๆเพื่อจะให้ได้ชนะและเกรดเฉลี่ยที่ดี แต่เมื่อบางวันที่เมื่อยด่าแม่ก็ตะด่าอีกว่าไม่น่าจะเรียนเลยเปลืองเงิน แต่กับพี่ไม่เคยพูดแล้วแม่ไม่เคยสนับสนุนเราเลย การไปติวไปค่ายก็จะต่อว่า เรียนพิเศษก็จะบ่นและจะชอบด่าว่าโง่เปลืองเงิน เรายอมรับนะว่าเป็นคนขี้เกี้ยจแต่เราก็จำทำตามที่พูด และเวลาไปโรงเรียนหรืออยู่ต่อหน้าคนอื่นเราก็จะดูเฮฮาหัวเราะเล่นมุขทำให้มีเสียงหัวดราะตลอดแต่ไม่มีใครรู้หรอกว่าบางครั้งเราก็คิดอยากจะฆ่าตัวตายและเก็บกด ครั้งหนึ่งเราเคยทะเลาะกับพ่อแม่เพราะพ่อกับแม่ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่นว่าเราได้ครึ่งเขาอย่างงั้นอย่างงี่ เราจึงหนีออกจากบ้านไปบ้านดพื่อนแต่ไม่มีวี่แววการโทรหาเราเลยไม่โทรไปเบอร์เพื่อนเราสักคน ทั้งที่ญาติและคนอื่นๆก็ไม่รู้ว่าเราอยู่ไหนนอกเราและเพื่อนรา เเล้วเวลาแม่ด่าหรือโมโหก็จะชอบเอาไม่เรียวหรือมือหรือสายไฟมาตีเราแต่พี่เรามีน้อยมากที่จะทำส่วนเราโดนประจำแล้ววันก่อนเรากำลังส่งงานให้เพื่อนแต่แม่หาว่าเราเล่นแต่โทรศัพท์ก็เดินมาตบหัวเราคอนนั้นเราโมโหมากและแม่ก็ด่าก็ไล่เราต่างๆนาๆเราจึงเผอกำหมัดใส่เฉยๆแค่ทำขู่ๆเพราะอารมณ์ชั่ววูบแต่ไม่ได้มีเจตนาจริง ตอนนั้นพ่อก็เห็นและพ่อกับแม่เราก็ด่าว่า ไม่น่าให้เกิดมาเลย ส่วนพี่เราหน่ะหรอรอเยาะเย้ยเราตลอดแหละ และเวลาเราทะเลาะกับแม่ทัเงๆที่เราไม่ผิดเราก็ต้องกลายเป็นคนผิดตลอดเลยเราก็กลัวตกนรกแต่อีกใจนึงเราคิดว่าพ่อแม่ทำกับเรามากกว่านั้นอีกและนรกเป็นยังไงยังไม่รู้เลยเราควรทำตัวยังไงดีค่ะ?!?