ฉนั้นไซร้ไซร้จะงามงามสมรจริตงอนงอนงามเฉิดเฉิดโฉมฉินสลักทรวงเยื้องย่างอย่างกินรินชายแดดิ้นมิตรรักมักจืดใจ<><>ยามแย้มยิ้มยิ้มยวนคมคมขำค้อนเสมือนอ้อนอ้อนอกชายชายหวังได้เริงฤดีจำรัสสัมผัสไวกึ่

@ ฝนเรียงราย สยายปีก ฉีก"เลว"ล้อม ดุจเพลงกล่อม รดหล้า มาจากสรวง หยาดหยดหล่น ไล่"ร้าย" หยุดเล่ห์ลวง "โอหัง"ร่วง สงบล้น ปนฝนมา

ไม่มีอะไรครับ ว่างเฉยๆ ก็เลยแต่งกลอนเล่นๆ แต่อาจจะมีสัมผัสเลือนไปหน่อย ก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ และอีกอย่างคือมันจะไม่มีสัมผัสระหว่างบทด้วย เพราะความสามารถไม่ถึง แหะๆ ตอนแรกกะว่าจะลงในเกมถุงมือ แต่

ผีเสื้อปีกบาง...บินท้าลมหนาว ชีวิตว่างเปล่า...ไร้ทางมุ่งไป ปีกสีสดใส...ล่อตาล่อใจ เหล่าผู้มุ่งร้าย...หมายเอาชีวิต ผีเสื้อแสนสวย... บินหลบสายฝน หยดน้ำร่วงหล่น... จากฟากฟ้าไกล ลมแรงพาพัด... กิ่ง

นิราศนุชสุดรักสุดหักจิต หักใจไม่คิดคำนึงถึงจอมขวัญ เพราะขอบฟ้ากว้างใหญ่พาไกลกัน ยอดดวงใจในฝันฉันยังคอย ตกเป็นทาสทรมานร้าวรานหนัก จิตโหยหาอาลัยรักสุดเอื้อมสอย ห่างไกลบ้านวิมานดินถิ่นที่คอย คิดถึงรอยรั

หญิงสาวกางร่ม... เดินฝ่าสายฝน บนทางเดินโรยกรวด น้ำฝนหล่นกระทบก้อนหิน เกิดเป็นหยดน้ำ กระเด็นมาที่รองเท้าสีขาวคู่นั้น แต่ หญิงสาวไม่ใส่ใจ ในภวังค์ ความคิดของเธอ มีเพียงผืนผ้าใบสีขาวท

ลมทะเล เห่กล่อม เพรียกพร้อมรักเย็นประจักษ์ ซาบทรวง พลอยห่วงหาวันนี้ไร้ เฉลา เจ้ากานดาเคียงกายา  ดำว่าย พลิกกายเพลิน<><><>เศร้าไฉน ? สายฝน จึงหล่นหนักตกทะลัก ทะเล เหม่ ! ตื้นเขิน