ครอบครัวเรามีพี่น้อง สามคนค่ะ. เราเป็นคนกลาง. พี่คนโตจบเเล้วแต่งงานมีครอบครัวอยู่ต่างจังหวัด ค่อนข้างไกล ส่วนคนเล็กยังเรียนอยู่.
พ่อเราป่วยค่ะ เราเป็นคนที่อยู่กับพ่อ คอยดูแลพ่อตลอด คือมันเหนื่อยค่ะใครไม่อยู่ในจุดจุดนี้คงไม่เข้าใจว่าการดูแลคนป่วยมันเหนื่อยทั้งกายเเละใจขนาดไหนแต่เราก็อดทนนะคะเพราะเรารักพ่อ. เรามีความสุขที่ทำให้ค่ะ
เรื่องมีอยู่ว่าคุณพ่อท่านอยากได้จักรยานไว้ออกกำลังกายเราก็ไปดูมาค่ะ ราคาไม่แพง ห้าหกพัน เราก็เลยคิดว่าเราจะออกคนละครึ่งกับพี่คนโต แฟร์ๆ.
เราก็โอนให้แม่ไปครึ่งนึงของค่าจักรยานค่ะ ส่วนอีกครึ่งนึงเราเป็นคนโทรไปบอกให้พี่ช่วยออกค่ะ ส่วนน้องคนเล็กยังไม่มีรายได้ค่ะ เราเลยไม่เอามารวมด้วย
แต่ผ่านไปเดือนนึงพี่เราก็ยังไม่โอนให้ พ่อเราเลยไม่ได้ไปซื้อสักที. เราก็เลยบอกให้พ่อเราไปทวง พ่อเรากับเเม่ก็ไม่กล้าทวง
แปลกค่ะบ้านเราจะเกรงใจพี่เรามาก แต่กับเรากับน้องคนกลาง คนที่คอยดูแลตลอดไม่เกรงใจเลย. จนสุดท้ายเราทนไม่ไหวเราก็เลยตัดสินใจทวงให้เอง
แต่ผลตอบรับที่ได้คือเราโดนพี่ดุ เหวี่ยงใส่ หาว่าเราจิก พี่เราเค้าก็บอกว่าก็บอกว่าเดี่ยวเอาไปให้ ไม่เข้าใจหรอ เราก็เสียใจโมโห ทั้งๆที่สิ่งที่เราทำคือเพื่อพ่อ ที่เราทวงก้ทวงเเทนคนอื่นทำไมเราต้องโดนด่า ไม่ชอบมากๆเลย. เราเลยไปบ่นไห้เเม่เราฟัง.
แค่สิ่งที่เราได้กลับมาจากปากของเเม่เราคือ. เรื่องเเค่นี้เองไร้สาระ เรื่องไม่เป็นเรื่อง เเล้วก็ด่าเราว่าไม่มีวุฒิภาวะ
คือมันก็อาจจะจริงที่เป็นเรื่องเล็กน้อยค่ะ เเต่เรารู้สึกเจ็บกับคำพูดของเเม่มากค่ะ ทุกวันนี้ที่เราคอยดูแล คอยอดทนเวลาพ่อเอาเเต่ใจ. อยากได้อะไรก็เก็บตังไว้ให้พ่อใช้ นี่เรายังไม่มีวุฒิภาวะมากพออีกหรอ. เหมือนเค้าไม่เห็นค่าของสิ่งที่เราทำค่ะ. เราน้อยใจมากค่ะ เเละเสียใจ นอนร้องให้ตลอดเวลาคิดเรื่องนี่
เราไม่คุยกับเเม่มาเดือนนึงเเล้วค่ะ เวลาเราได้ยินเสียงเเม่ หรือคุยเรื่องพีอป่วยเราจะนึกย้อนถึงคำพูดที่เเม่ด่าเราว่าเราไร้สาระเสมอ. บอกตรงๆว่ามันเจ็บค่ะ เหมือนเค้าไม่รักเรา. รักเเต่พี่เรา. ทั้งๆที่เราเป็นคนเสียสละให้ทุกอย่าง.
อารมณ์ตอนนี้คือเราอยากจะทำอะไรประชดๆไปเลยค่ะ เออ เราไม่มีวุฒิภาวะหรอ เออ งั้นก้ดูแลกันไปเองเเล้วกัน. เออดี ให้พี่คนโตคอยจัดการไปเองเเล้วกันนะ อย่ามาพึ่งการดูแลจากเราเลย หึ!!! จะได้รู้ว่าที่ผ่านมาทำไห้มากขนาดไหน!!!
ทะเลาะกับเเม่ค่ะ
พ่อเราป่วยค่ะ เราเป็นคนที่อยู่กับพ่อ คอยดูแลพ่อตลอด คือมันเหนื่อยค่ะใครไม่อยู่ในจุดจุดนี้คงไม่เข้าใจว่าการดูแลคนป่วยมันเหนื่อยทั้งกายเเละใจขนาดไหนแต่เราก็อดทนนะคะเพราะเรารักพ่อ. เรามีความสุขที่ทำให้ค่ะ
เรื่องมีอยู่ว่าคุณพ่อท่านอยากได้จักรยานไว้ออกกำลังกายเราก็ไปดูมาค่ะ ราคาไม่แพง ห้าหกพัน เราก็เลยคิดว่าเราจะออกคนละครึ่งกับพี่คนโต แฟร์ๆ.
เราก็โอนให้แม่ไปครึ่งนึงของค่าจักรยานค่ะ ส่วนอีกครึ่งนึงเราเป็นคนโทรไปบอกให้พี่ช่วยออกค่ะ ส่วนน้องคนเล็กยังไม่มีรายได้ค่ะ เราเลยไม่เอามารวมด้วย
แต่ผ่านไปเดือนนึงพี่เราก็ยังไม่โอนให้ พ่อเราเลยไม่ได้ไปซื้อสักที. เราก็เลยบอกให้พ่อเราไปทวง พ่อเรากับเเม่ก็ไม่กล้าทวง
แปลกค่ะบ้านเราจะเกรงใจพี่เรามาก แต่กับเรากับน้องคนกลาง คนที่คอยดูแลตลอดไม่เกรงใจเลย. จนสุดท้ายเราทนไม่ไหวเราก็เลยตัดสินใจทวงให้เอง
แต่ผลตอบรับที่ได้คือเราโดนพี่ดุ เหวี่ยงใส่ หาว่าเราจิก พี่เราเค้าก็บอกว่าก็บอกว่าเดี่ยวเอาไปให้ ไม่เข้าใจหรอ เราก็เสียใจโมโห ทั้งๆที่สิ่งที่เราทำคือเพื่อพ่อ ที่เราทวงก้ทวงเเทนคนอื่นทำไมเราต้องโดนด่า ไม่ชอบมากๆเลย. เราเลยไปบ่นไห้เเม่เราฟัง.
แค่สิ่งที่เราได้กลับมาจากปากของเเม่เราคือ. เรื่องเเค่นี้เองไร้สาระ เรื่องไม่เป็นเรื่อง เเล้วก็ด่าเราว่าไม่มีวุฒิภาวะ
คือมันก็อาจจะจริงที่เป็นเรื่องเล็กน้อยค่ะ เเต่เรารู้สึกเจ็บกับคำพูดของเเม่มากค่ะ ทุกวันนี้ที่เราคอยดูแล คอยอดทนเวลาพ่อเอาเเต่ใจ. อยากได้อะไรก็เก็บตังไว้ให้พ่อใช้ นี่เรายังไม่มีวุฒิภาวะมากพออีกหรอ. เหมือนเค้าไม่เห็นค่าของสิ่งที่เราทำค่ะ. เราน้อยใจมากค่ะ เเละเสียใจ นอนร้องให้ตลอดเวลาคิดเรื่องนี่
เราไม่คุยกับเเม่มาเดือนนึงเเล้วค่ะ เวลาเราได้ยินเสียงเเม่ หรือคุยเรื่องพีอป่วยเราจะนึกย้อนถึงคำพูดที่เเม่ด่าเราว่าเราไร้สาระเสมอ. บอกตรงๆว่ามันเจ็บค่ะ เหมือนเค้าไม่รักเรา. รักเเต่พี่เรา. ทั้งๆที่เราเป็นคนเสียสละให้ทุกอย่าง.
อารมณ์ตอนนี้คือเราอยากจะทำอะไรประชดๆไปเลยค่ะ เออ เราไม่มีวุฒิภาวะหรอ เออ งั้นก้ดูแลกันไปเองเเล้วกัน. เออดี ให้พี่คนโตคอยจัดการไปเองเเล้วกันนะ อย่ามาพึ่งการดูแลจากเราเลย หึ!!! จะได้รู้ว่าที่ผ่านมาทำไห้มากขนาดไหน!!!