ผมว่าความคิดแบบโบราณที่เลี้ยงลูกด้วยการตี สมัยนี้มันไม่ได้ผล ถึงมันจะได้ผลกับใครก็ตาม สำหรับผมมันทำให้ผมเกลียดแม่

ผมโตมาโดยเห็นภาพพ่อกับเเม่ ทะเลาะทุบตีกันจนเลือดตกยางออกมาตั้งแต่เด็ก  (ซึ่งตอนนี้พ่อผมก็เลิกกับแม่ไปแล้ว) แต่แม่ผมก็ไม่ได้เลี้ยงดูผมคนเดียว ยังมีญาติ น้า ตายาย   ที่คอยส่งเสียผม เพราะแม่ผมจบแค่ม.6 เลยทำอะไรไม่ได้เยอะ ผมถูกแม่ผมเลี้ยงมาด้วยการทุบตีและด่าแบบหยาบคายเหมือนไม่ใช่ลูก  เคยโดนตีด้วยท่อแป๊ป จนแตกคาหลัง สายไฟ ไม้(อันนี้เบสิก)  เหล็กกั้นชั้นวางของ(นึกภาพชั้น ในร้านขายของออกมั้ยครับ) ทั้งเตะ ทั้งถีบ เลี้ยงเหมือนเลี้ยงหมา  ผมเคยโดนแม่แามีดปลายเเหบมทำครัวเล่มใหญ่ๆใา่ถ้าผมหลบไม่ทันป่านนี้ผมตายไปแล้ว โดนใช้งานเหมือนทาส ทั้งด่าทั้งตะโกน ตอนนั้นผมยังเด็ก ผมทำอะไรไม่ได้  ได้แต่คิดว่าจบม.6เมื่อไหร่ผมจะไปเรียนให้ไกลๆ  พอขึ้นม.4 ผมหาร.ร.มัธยมที่ไกลบ้านเพื่อที่จะได้ไม่ต้องกลับบ้านบ่อย และยายผมก็เป็นคนคอยโอนค่าขนมให้ผมทุกวัน ตอนนั้นใจผมเริ่มไม่เอาแม่แล้ว กลับบ้านไปทีไรก็มีแต่ใช้งาน ทั้งๆที่น้องชายก็มีแต่ไม่ใช้ พอเริ่มเข้าม.ปลาย ร่างกายมันก็เริ่มเปลี่ยนพละกำลังก็เริ่มมากขึ้น วันนั้น แม่จะตีผมอีก ผมใช้มือแค่ข้างเดียวในการรวบแม่ไว้แล้วผลักออก หลังจากตอนนั้นผมก็ไม่เคยยอมอีกเลย ไม่ว่าแม่จะด่าผมยังไงผมจะเถียงกลับทุกคำผมไม่ทีคำว่ายอม ตอนนี้ใจผมต่อต้านแม่ทุกอย่าง แม่โทรไปฟ้องน้าผมเรื่อยว่าผมเริ่มก้าวร้าวทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่เป็นแบบนี้ ผมทำดีกับทุกคนในบ้าน และทุกคนในขีวิต ไม่ว่าจะดป็นเพื่อน ตายาย น้า และญาติๆที่ดีกับผม ยกเว้นแม่. ผมเริ่มทำอะไรหลายๆอย่างด้วยตัวเอง เพื่อที่ผมจะได้ไม่ต้องเพิ่งแม่ เพื่อให้แม่มีบุญคุณกับผมน้อยที่สุด ผมเริ่มไม่ให้แม่มายุ่งกับเรื่องและปัญหาส่วนตัวของผม ผมจะเป็นคนแก้ปัญหาเองทุกอย่าง ผมเลิกพึ่งพาแม่ เพราะผมไม่เคยได้อะไรจากแม่ แม่ผมทำธรุกิจหลายครั้งและเจ๊งไม่เป็นท่าทุกครั้ง ทำให้บ้านทั้งบ้าน มีหนี้สินก้อนโต ทำให้คนทั้งบ้านอยู่อย่างอดๆ. ยังดีที่ยายผมเป็นข้าราชการ เลยยังมีเงินพอหมุนในแต่ละเดือน และทุกครั้งที่ผมกลับบ้าน ผมก็จะทะเลาะกับแม่ทุกครั้ง เพร่ะแม่ต้องการให้ผมออกไปหางานทำหาเงินมาผ่อนจ่ายงวดรถที่แกเอาไปจำนำไว้ แต่ผมไม่ทำ ผมไม่สน ใจผมไม่เอาแม่แล้ว หมดสิ้นทุกอย่าง ไม่นับถือไม่เคารพ (แต่ก็ไม่ทำอะไรที่ร้ายแรง) ผมเป็นเด็กกิจกรรมของโรงเรียน พอร.ร.พาไปแข่งขันผมก็จะเก็บเบี้ยเลี้ยงไว้ ซื้อของให้ตัวเอง โทรศัพท์บ้างเสื้อผ้าบ้าง เพื่อที่แม่ผมจะไม่ต้องมาซื้อให้เเละเป็นบุญคุณต่อกัน ตอนนี้ผมอายุ19แล้ว ผมสอบติดมหาลัยที่กรุงเทพ ผมมาอยู่หอ ถึงแม่จะโทรมาหาผมทีไรก็จะทะเลาะกันตลอด เพราะถึงจะถามไถ่กันยังไง ก็มักจะมีเรื่ิองหาเงินช่วยปลดหนี้ของแม่พ่วงทุกครั้ง และทุกครั้งที่ทะเลาะแม่จะประจานผมจะโทรไปฟ้องญาติให้มารุมด่าผม โพสลงเฟสเเละแท็กให้คนเห็น ว่าเนรคุณ ไม่นับถือ. ถึงตอนนี้ใครจะด่าว่าผมยังไง ผมไม่สนใจ ผมขอบอกอีกครั้งว่าผมเป็นเด็กดีของทุกคน ผมตั้งใจเรียน ผมดูเเลยายที่เริ่มแก่ลงทุกวัน ผมเคารพญาติผู้ใหญ่ที่ช่วยเลี้ยงดูผมทุกคน ผมรับใช้สังคมเป็นจิตอาสา ผมดีกับทุกคน ยกเว้นแม่ ทุกวันนี้แม่ผมหาเงินแค่พอใช้หนี้ไปวันๆไม่เกี่ยวกับผม
ผมมีอาการปวดกระดูกสันหลังแบบแปล๊ปๆ ไปหาหมอ หมอบอกเกิดจากการถูกกระแทก
ตอนนี้ผมพยายามปรับตัวเองให้เป็นคนใจเย็นขึ้น สุภาพขึ้น มีเหตุผลละทิ้งตัวตัวตนที่แม่สร้างผมขึ้นมา และศึกษาเรียนรู้วิธีเลี้ยงลูกที่ถูกต้อง ผมจะไม่ทำแบบที่แม่ทำกับผม
ผมจะยำ้อีกครั้งนะครับ แม่ผมไม่ได้เลี้ยงผมมาตัวคนเดียว ยายและน้าผมต่างหากที่เลี้ยงผมมา
ตอนนี้ผมคิดแค่ว่าจะเรียนให้จบและกู้เงินไปโยนใส่หน้าแม่สัก2ล้าน จะได้หมดสิ้นบุญคุณกันสักที     จะด่าผมก็เอาเลย ตอนนี้ใจผมมันทอดทิ้งแม่ไปแล้ว ไม่มีอะไรมาเปลี่ยนได้แล้ว.  ขอเตือนสำหรับพ่อแม่มือใหม่นะครับ. เลี้ยงลูกวิธีแบบไหนได้คนแบบนั้น ช่วยเลี้ยงเขาด้วยเหตุผลและความอบอุ่นนะครับ