เรากับสามีอายุต่างกัน20ปี เค้าเป็นพ่อหม้ายลูกติดแต่ก็ไม่ได้อยุ่กับลูก อยุ่คนเดียว คบแรกๆเค้ามีความอบอุ่น สุขุม ไม่เหวี่ยงวีน เรารุ้สึกโอเคมากๆ ตั้งแต่มีแฟนมาก็คบแต่คนอายุมากกว่ามาตลอด เพราะเรารุ้สึกว่าเราขาดความอบอุ่นในบางส่วน ส่วนมากคนโตจะใจดีกับเด็กใจเย็นตามใจดูแลดี แรกๆคบเรารุ้สึกโอเคมากทุกอย่างชอบเหมือนกันคิดเหมือนกัน เราพูดแสดงความคิดส่วนตัวได้ทุกเรื่อง ไม่มีขัด รับฟัง ไม่เหวี่ยงวีน
แต่เวลาผ่านมา หลังๆเริ่มมีทะเลาะกันเคา้ก็เริ่มแสดงอาการนิสัยส่วนตัวออกมา เถียงไม่มีใครยอมใคร และเราก็เป็นคนที่ไม่ยอมใคร อีกอย่างเราคิดว่ามันคือเรื่องไม่เป็นเรื่องเค้าเป็นคนโตกว่าเราน่าจะระงับอารมณ์ให้นิ่งได้มากกว่าเรา ไม่ควรที่จะตะคอกพูดเสียงดังใส่ก่อน ทุกครั้งที่ทะเลาะกันเพราะเค้ามาขึ้นเสียงใส่อารมณ์ก่อน แต่ทุกครั้งเค้าก็จะเป็นคนมาง้อเราก่อน คุยรับปากทุกครั้งว่าจะไม่ทำอีก จะพยายามปรับปรุงตัว อย่างโน้นอย่างนี้ เราเป็นคนใจอ่อน ก็ยอมให้โอกาสตลอด แต่ตดยังไม่ทันหายเหม็นพอไม่พอใจอะไรหรือพูดอะไรไม่พอใจ ก็เป็นแบบเดิมทุกอย่าง เกินขึ้นเหมือนๆเดิมทุกครั้ง เป็นอยุ่แบบนี้จน3ปีกว่า. เราอดทน ให้โอกาสมาตลอด หวังว่าสักคงจะดีขึ้นบ้าง คงจะปรับตัวเพื่อที่จะไปต่อได้ เพราะถ้าเค้าไม่รักเรา เค้าคงไม่ยอมตามง้อเราทุกครั้งไม่ว่าจะยากแค่ไหน
แรกๆเราอยากให้เค้ามาแต่งเร็วๆ เพราะความรักอยากจะอยุ่ด้วยกัน แต่เวลาผ่านมา ทะเลาะกันเราเริ่มบอกว่าเฉยๆกับการแต่งงาน เพราะว่าถ้ายังเปลี่ยนตัวเองเรื่องแค่นี้ไม่ได้เราก็รับไม่ได้  อาจจะรับได้แต่ไม่ใช่ตลอดไปแน่ๆ เพราะเราจะไม่ทนรับกับคนที่มีอายุมากกว่า และสถานะก็ไม่ใช่หนุ่มโสด เราต้องการความสุขไม่ใช่ความทุกข์ต้องทน  เค้าก็รับปากรับคำพูดดีทุกอย่าง จนเราเชื่อใจ ถามว่าเชื่อจิงไม๊ ก็ไม่มั่นใจเท่าไร แต่เราเป็นผุ้หญิงเสียหายคบกันแล้วก็ไม่อยากเปลี่ยนแฟนบ่อยๆ ถ้าสักวันมันแก้ได้คงจะคือความสุขวันนั้น
จนมาถึงวันที่เค้าพาคนโตมาสู่ขอ หลังจากที่เค้ารับปากว่าจะยอมเปลี่ยนแปลงครั้งที่นับไม่ถ้วน  เราก็ตอบตกลงด้วยเหตุผลอื่นรอบๆตัวครอบครัวสังคม และให้โอกาส หวังว่าเค้าโตจนว่าแก่ก็ได้แล้ว แต่งงานแล้วน่าจะคิดได้บ้างว่าอะไรทำแล้วดี อะไรทำแล้วจะพัง ด้วยประสบการณ์ที่เกิดมาหลายๆครั้งน่าจะจดจำ แต่เปล่าเลยวันก่อนจะแต่งยังทะเลาะกันอยุ่เลย เราคิดหนักมา เราให้โอกาสผิดคนหรือเปล่า จนแต่งงานกันอยุ่ด้วยกัน สุดท้าย ทุกอย่านิสัยเหมือนเดิม ไม่มีเปลี่ยนแปลง ไม่เคยยอมระงับอารมณ์ คำพูด เพื่อที่จะไม่ให้มีปัญหา บางทีเราก็แรงใส่เหมือนกัน จะให้ทนยอมเฉยยอมเงียบทุกครั้งเราก็ไม่ไหว  เราพยายามที่จะยอมรับว่ามันคือนิสัยที่แก้ไม่หาย คิดเสียว่าเสียงนกเสียงกาไม่เอามาใส่ใจ  แต่คือเข้าใจป่ะว่าพอถึงเวลาสถานการนั้นเค้าทำให้เราปี๊ดแตกได้ตลอด ต่างคนต่างไม่ยอม  บางทีเราก็คิดนะ อย่างเราเป็นผุ้หญิงนิสัยขี้เหวี่ยงวีนขี้บ่นและก็เป็นเด็กกว่า ถ้าจะเอาแต่ใจใส่อารมณ์มันก็คงไม่แปลกมาก แต่นี่เป็นผุ้ชายที่โตหรือเรียกว่าแก่เลยก็ได้มีครอบครัวแต่งงานอะไรที่รับปากน่าจะพยายามที่จะทำมันเพื้อที่จะมีครอบครัวที่สงบสุข ทถกครั้งเค้าบอกว่าเค้าไม่เคยคิดเอาชนะ แต่ขึ้นเสียงใส่ก่อนตลอด  เป็นแบบนี้ทุกคนคิดว่าเราควรจะทำอย่างไร  แต่ถ้าให้เราทนยอมเฉยเวลาเค้าขึ้นเสียงบางทีเราก็รับไม่ไหว  พื้นฐานเป็นคนขี้น้อยใจอารมณ์อ่อนไหว  เป็นคนแค่พูดดีๆด้วยทุกอย่างจบ
เราต้องแก้ไขที่ตัวเราเองอย่างไร  ไม่ให้โมโหสิ่งที่เค้าเป็น เร่เลิกหวังให้เค้าแก้ตัวเองแล้ว คงไม่มีวันนั้นถ้ามันแก้ได้คงแก้ได้ไปนานแล้ว  หลังแต่งก็ไม่นาน ทะเลาะกันบ่นจนเราคิดว่าก็อยุ่กันไม่ได้เหมือนที่เราคิดไว้ เพราะเค้าไม่เปลี่ยน เราบอกเลิกหลายหน แต่สุดท้ายก็ยอมใจอ่อนเพราะเค้ามาง้อเราเหมือนๆเดิมตลอด เกลียดตัวเองที่ต้องมานั่งอมทุกข์ ทะเลาะแม้เรื่องขี้มด ทุกเรื้องไป และก็ใจอ่อนให้โอกาสยังเชื่อในน้ำลายของเค้าทุกครั้ง  เราต้องทำยังไง ทะเลาะกันจนเราจะเป็นโรคประสาทอยุ่แล้ว