ผมเป็นคนปากเเข็ง ชอบแสดงหรือทำอะไรที่ให้โดยที่ไม่อยากให้แฟนเห็น ผมไม่เคยบอกรักแฟนเลย ชอบทำเหมือนไม่ได้ทำ ชอบการเซอร์ไพรเล็กๆ  แอบทำให้ จนเขารู้สึกว่าผมทำอะไร เขากลับรู้สึกว่าผมไม่รักไม่ใส่ใจเขา  ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ดูน่ารักไปหมดในสายตาขงผมไปหมด แต่ผมไม่เคยแสดงออกไปว่าเขาน่ารักจัง มีแต่ทำเป็นดุกลบเกลือน ผมเลยกลายเป็นคนดุ นิ่ง เย็นชาในสายตาเขา  และเขาก็รู้สึกอย่างนั้นแบบสนิทใจ วันเกิดเขา ผมแอบไปหาซื้อเสื้อ ลองยุหลายตัว ( ผมกับแฟนเป็นผู้ชายครับ และรูปร่างใกล้เคียงกันเลยใส่เสื้อผ้าด้วยกันได้ครับ )  พอซื้อเสร็จ ผมก็ไม่บอกว่าไปไหนมา ผมก็โดนเขาโกรธและด่า  แต่ผมมองว่าเขากำลังทำง๊องๆแง๊งๆใส่ ผมก็ฟังเขาด่าผมไปแต่ผมไม่ได้สนใจ เพราะผมดูว่าเขาน่ารักดี แต่เขากลับมองผมว่าไม่สนใจความรู้สึกกัน ไม่เคยบอกอะไรสารพัด  ผมฟังเขาด่าไปก่อนแล้วค่อยเอาของขวัญมาให้ทีหลัง ปกติขวัญผมจะชอบทำให้มากกว่า เพราะรู้สึกว่ามันพิเศษดี แต่ครั้งนี้เลยลองซื้ออย่างอื่นให้บ้างดีกว่า เผื่อเค้าจะเบื่อแบบเดิมแล้ว  นิสัยผมก็จะประมาณนี้ครับ  ผมรักในทุกอย่างที่เขาเป็นและผมก็พยายามจากจุดที่ผมเป็น ไปเป็นที่จุดที่เขาต้องการให้ได้แต่ไม่อยากให้เขาเห็นว่าเราทำอะไรให้เขาบ้างอยากให้เขาใช้ความรู้สึกมองกันมากกว่าจนสุดท้ายเขาก็มองไม่เห็นในสิ่งที่ผมทำอะไรเลยสักนิด   เเละเหตุนี้จึงทำให้มีปากเสียงกันบ่อยๆ จนสุดท้ายก็เลิกรากัน  ผมไม่เคยพูดถึงเขาให้เพื่อนในกลุ่มฟังในด้านที่เขาเสียหายเลย แต่เขาดพสด่าผมสารพัด ตามความเขาใจของมุมมองของเขา  เลิกกันไปจนเขามีแฟนใหม่ ในขณะที่ผม ยังคิดถึงเรื่องเดิมๆ วันเดิมๆ ที่แอบทำนุ้นนนั่นนี่ให้เขารอวันที่เขาจะกลับมาเอาเหมือนเดิม  จนปัจจุบันนี้ผมก็อยู่เพื่อเขาครับ  ผมไม่รู้ว่ามันเรียกว่ารักไหมนะครับ เพราะผมก็ไม่เคยได้ยินสักทีเลยว่า  เขาได้รู้สึกว่าผมรักเขาจริง   ผมจึงบอกตัวเองไม่ได้     และมันทำให้ผมก็เข้าใจกับบทเรียนแห่งรักนี้ว่า  บางที ความรักก็ชอบทองที่ปิดหน้าพระ มากกว่าเอาทองไปปิดหลังพระ  แล้วคุณที่อ่านเรื่องราว คิดว่าผมรักหรือไม่รักครับ