สงสัยมานานเเล้ว ตั้งเเต่เรียนประถม มัธยม จนเรียน ตรี โท เอก
หลายครั้งที่อาจารย์ อารมณ์เสียจากเรื่องอะไร กับใครไม่รู้นอกห้องเรียน เเล้วมาเกรี้ยวกราด พาลใส่เด็กๆในห้อง 
หลายครั้งเลยจริงๆที่เด็กไม่มีสิทธิออกความคิดเห็นโต้แย้งเวลาอาจารย์กล่าวหาอะไร คือไม่รับฟังคำเด็ก และมองว่าเด็กๆเถียง 
ถึงเเม้อาจารย์จะผิด จะก็หาคำพูดมาโทษเด็กจนได้ เช่น อาจารย์คำนวณเลขผิด แล้วเด็กทัก อาจารย์ก็จะเเบบ ชั้นไม่ได้มีหน้าที่มานั่งคิดเลขให้พวกเธอน่ะ ถ้าคิดว่าอาจารย์ผิดก็ไม่ต้องเชื่อ ไม่ต้องเรียน ไม่ต้องมาเรียกอาจารย์ คำนวณอะถูกเเล้ว เเต่คือเรามั่นใจเลยว่าผิด แทนค่าผิด เขียนสูตรผิดเเน่ๆ 

หรือมาตอนเรียนมหาวิทยาลัย เวลาเราจะสอบโครงร่าง สอบจบอะไรแบบนี้ ทำไมต้องเเบบพูดจาดูถูกดูแคลน ทำไมไม่แนะนำหรือถามดีๆ คุยกันดีๆ ทำไมต้องตีหน้ายักษ์ ทำไมเวลาถามเเล้วเด็กตอบไม่ได้ หรือความเห็นไม่ตรงกัน คือเเบบแสยะยิ้ม ส่ายหน้า หรือเเบบตำหนิเรื่องภาษาเเรงมาก หรือเราก็ไม่ได้เก่งภาษาอังกฤษอะ เเต่ก็พัฒนาตัวเองเรื่อยๆ เเต่คือให้เทียบกับอาจารย์จบนอกใช้ชีวิตอยู่นอกเป็นสิบๆปี อะ คือเราก็ไม่สามารถเทียบได้อยู่เเล้ว 

และหลายครั้งที่ไปปรึกษางานอาจารย์ เเล้วแบบอาจารย์อารมณ์เสียจากคนก่อนหน้า เเล้วมาพาลเรา ทำอะไรก็ผิดไปหมด ชักสีหน้า ส่ายหัว พูดจากบั่นทอนอะ  
ทำไมหรอคะ มันเป็นแบบลักษณะคนที่จะเป็นอาจารย์หรอค่ะ ถ้าในอนาคตมีโอกาสเป็นอาจารย์ เราจะกลายเป็นแบบนี้หรือเปล่า 
และอยากทราบเหตุผลจากคนเป็นครูและอาจารย์จริงๆค่ะ