เตือนผู้อ่านเรื่องราว​นี้ อาจจะไม่สนุกเเละเสียเวลาแต่มันคือเรื่องจริง
ตอนที่ผมยังเด็ก ผมไม่เคยได้เจอแม่และพ่อผมอยู่กับ ปู่ย่าและมี ป้าที่ทำงานต่างจังหวัด​ส่งเงินที่แกหาได้ มาชือนมไห้ ชึงผมไม่รู้เรืองนันเลยตั้งแต่เด็กปู่ย่าก่อไม่เคยเล่าไห้ฟังเลย ผมก่อ ใช้ชีวิต​แบบ เด็กทั่วไป แต่พอถึงวันแม่ ย่าของผมไม่ว่างมา เพราะทำงาน แต่ก่อจะมีครูที่มานั้งแทนในสมัย ป. แต่ ถ้าเป็นวันพ่อจะมีปู่ยอมสละเวลามา แต่ ผม ก่อไม่ได้คิดอะไร จนมาถึง ป.456 ผม ก่อเริมที่จะไม่ไปวันแม่และวันพ่อ (ผมผิดไหมคับ)​เพราะว่าถึงจะไป ก่อใช้ว่าจะมีคนมานั้งไห้เราตลอด เพราะ ครูก่อ ต้องนั้งไห้เด็กผู้หญิง​ที่เป็นแบบเราที่แม่ไม่มา และ ในวันพ่อ ปู่ก่อใช้ว่าจะว่างทุกปี(ที่โรงเรียนผม มีเด็ก น้อยเพราะงั้นจะได้กราบทุกคน)​ ผมจึงโดนเรียนมั้งแอบหลบออกนอกโรงเรียนมั้งหรอนั้งอยู่นอกห้องพิธี​ แต่ตอนนั้นก่อไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไร จนมาถึง ม.ต้น ที่ผม มาเรียนต้องจังหวัดมาอยู่​กับ​ป้ามันก่อยังคงเป็นแบบเดิม เพราะป้า ก่อมีลูกที่ต้องดูแลและพอโตขึนก่อเริ่มถามหาว่าพ่อกับแม่มีไหน คำตอบคือแม่กับพ่อแยกกัน​ แม่อยู่ที่จังหวัดนั้นตรงนี้ป้าก่อจำไม่ได้ พ่อติดคุย เพราะยาบ้า แะต้องเลิกกับแม่เพราะมัน(อย่าไห้ยาบ้า มาถึงทำไห้เด็กคนหนึ่​งต้องมีปม)​แต่ ผม ก่อไม่ได้ติดใจอะไรจนมาถึงวันที่ปู่เสีย แต่ผมกับไม่มีน้ำตาเลย แต่พอเวลาผ่านไปกับร้องไห้​ เวลานึกถึงแก และทุกครังที่ร้องก่อมักจะอยู่คนเดียวตลอด(นี้ ผมเนรคุณ​ไปรึเปล่าคับที่ไม่ร้องไห้ตอนนั้น)​ และจนมาถึงม.ปลาย ที่พ่อออกจากคุกมาและป้าเลยไห้ผมไปอยู่กับพ่อแต่ก่ออยางที่รู้ว่าขี่คุกไม่ค่อยมีคนรับทำงานจึงหางานยาก แต่ก่อมีงานทำอยู่ และพ่อก่อไปเจอแม่ไหม่และไม่ค่อยถูกกับผม จนถูกกดดันไห้กับไปอยู่กับป้าและเหตุผลก่อคือ ผมกับบ้านดึก ไปเทียวมั้งเล่นเกมมั้งจนแบบพ่อ ไม่จ่ายเงินไปโรงเรียน ่าเทอม ที่เเสนจะแพง ต่อต้องทำงาน มนช่วงปิดเทอมพ่อก่อไม่ค่อยจะช่วย บวกกับตังไปโรงเรียนที่ไม่มี พ่อ จึงอย่ากจะไห้ผม ออกมาไปทำงาน แต่ป้า ก่อบอกว่า อนาคต​ละจะเป็นยังไง ผมจึงกลับมาอยู่​กับ​ป้าจน เรียนจบ ละ มาจับใบดำใบแดงจนผมไปเป็น​ทหาร​ความรู้สึก​คิดถึง​แม่​ก่อกับมา เพราะเวลาญาติ​เยี่ยมพ่อแม่ต้องมาถึงจะออกจากห้องประชุมได้ แต่เพราะผมมี ป้าที่ไม่ค่อยว่างจึงมาไม่ได้มั้งมาช้ามั่งและพ่อ ที่ไม่ได้ติดต่อกันมานาน ก่อ ไม่รู้ว่าผม ไปเป็นทหาร​จึงไม่ได้มา มันทำไห้คิดว่าเมือออกจากทหารจะไปตามหาแม่ และมันก่อคิดแบบนั้นมาตลอด จึงผมปลดจากทหาร ก่อ คิดว่าจะไปามหายังดี เราไม่รู้อะไรเลย จนนึกขึ้น​ได้​ว่าเรามี ใบเกิดที่มี เลขประจะตัวของแม่ เราไปถาม ที่อ. ตามใบเกิด และผมก่อออกเดินทางโดยมีเงิน เก็บที่เก็บมาจากการเป็นทหาร ดาวรถไหม่และออกเดินไป คือแบบว่าคิดว่าอาจจะนอนข้างทางถ้าไม่เจอ เลยเอาเต็นท์​ตอนที่เป็นทหาร​ไปด้วย แต่พอไปถึง อ. ก่อบอกว่าผม เป็นลูกของนางนี้ๆๆ เขา ก่อบอกว่ายังไม่พอเลย ให้ดูใบเกิด เขา เอาไป สักแปบละก่อ จดที่อยู่​มาไห้ ผม ก่อขอบคุณ​ละออกมา ละ เดินทางก่อถามข้างทางไปด้วย จนมาถึงและถาม แถว นั้น เค่าก่อ ที่อยู่มาตรงนั้นตรงนี้ แต่กับไม่มีใครอยู่เลยละข้างบ้าน ก่อโทรบอกให้รีบกับบ้านมา ลูกมาหา จนได้มาเจอกันแต่ก่อยังงงๆว่าคนไหนเพราะมีญาติ​ของ​แม่อยู่จนแกเข้ามากอดจึงรู้ว่า อ้อมกอดของแม่มันเป็นยังไง แต่ผมกับไม่ร้องไห้เลย และผม ก่อกับบ้านมา (สุดท้ายเต็นท์​ก่อ ไม่ได้ใช้ เอาไปไห้หนักเฉยๆ)​แล้วผม ก่อ มาคิดๆดูว่า ทำไมผมถึงไม่ร้องไห้​ ทั้งๆที่แม่ และญาติ​ทางแม่ร้องกัน พคิดอยู่น้ำตาก่าไหลมาเอง (ผมไม่ดีหรือเปล่าคับที่ไม่ร้องไห้ตอนนั้นแต่กับร้องตอนนี้ตอนที้อยู่คนเดียว)​ละหลังจากนั้นผม ก่อ หาวันว่างยาวๆเช่นสงกรานต์​ไปอยู่กับแม่ ะ ก่อ ทำแบบนี้ตลอด วันสงกรานต์​ไม่เคยไปเล่น้ำ​เลย

ขอบคุณ​ที่อ่านจนจบคับ
คำถามที่ถาม ไม่ตอบก่อได้นะคับ ผมคงอยากระบายมั้งเพราะถาบเล่าไห้แม่ฟัก แม่ ต้องร้องไห้แน่นๆเลยผมไม่อยากไห้แกรู้สึกผิดเลยมาเล่ารงนี้ ผมคงทำถูกแล้วใช้ไหมคับ
และอีกอย่าง ผม อยู่ในยุกที่ใช้ภาษาวิบัติ​อย่าว่าอะไรผม เลย ถ้าคำไหนผิด เพราะ มันทำไห้อยากลบโพสต์​ทิ้ง
มั้น เหมือน มาเล่าไห้กูฟังทำไม ผมก่อขอโทดด้วยนะคับที่ทำไห้เสียเวลา แต่ คิดว่าคงมีคนที่ลำบาคกว่าผมอีกเยอะแต่อยากไห้คุนสู้ๆนะคับ
ขอทิ้งท้ายว่ารักคนอ่าน

ขอบคุนคับ