สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอายุ 17 จะ 18 กำลังจะขึ้นม.6ในเทอมนี้
ก่อนอื่นต้องขอเล่าก่อนว่าครอบครัวเราค่อนข้างมีฐานะปานกลางไม่ได้ลำบากพอกินพอใช้ พ่อและแม่เราเป็นที่รู้จักพอสมควรในแถวๆบ้านค่อนข้างมีหน้ามีตา พ่อกับแม่เรามีลูกยากมาก เราจึงเป็นลูกคนเดียวของครอบครัว แต่ปัญหาคือพ่อกับแม่เราอยากได้ลูกผู้ชาย ไม่ได้อยากได้ลูกผู้หญิง คำที่เราได้ยินมาตั้งแต่เด็กเลยคือ "ทำไมไม่เกิดเป็นผู้ชาย เกิดมาเป็นผู้หญิงทำไม" บางทีแล้วได้ยินแล้วก็เสียความรู้สึกต้องแอบไปร้องไห้คนเดียวไม่ให้พ่อแม่รู้ ถ้าพ่อแม่รู้ก็โดนตีโดนด่า ตั้งแต่เราเด็กๆเลยพ่อแม่แทบไม่ได้เลี้ยงดูเรา ปล่อยเราไว้กับพี่เลี้ยงเด็กมาตลอด บังคับให้อ่านหนังสือทุกเย็น ห้ามออกไปเล่นกับเด็กคนอื่น ถ้ารู้ว่าออกไปก็จะโดนด่าโดนว่า ให้ทำเกรดให้ดีๆ ถ้าเกรดตกก็จะโดนตบตี โดนพูดกรอกหูมาตั้งแต่เด็กกว่าให้เป็นหมอให้สอบแพทย์ให้ได้ จะได้เงินเดือนสูงๆ จะได้มาเลี้ยงพ่อแม่ได้ แม่วางแผนไว้ให้เราทุกอย่าง ไม่เคยถามสักคำว่าลูกชอบอะไรลูกอยากเป็นอะไร ทุกครั้งที่เราทำพ่อแม่ผิดหวังพ่อแม่จะพูดคำนี้กับเราเสมอ คือ "ไม่น่าให้เกิดมา / รู้งี้น่าจะไปรับเด็กมาเลี้ยงแทน" อยากจะถามพ่อกับแม่เหมือนกันว่าเราทำผิดขนาดนั้นเลยหรอ ชีวิตนี้เราโดนบังคับให้เรียนตลอด เวลาทำงานการบ้านหรืองานกลุ่มก็จะมีพ่อกับแม่นั่งเฝ้าตลอดเวลาจนเรารู้สึกอึดอัด ต่อหน้าคนอื่นๆพ่อกับแม่จะพูดกับเราดีมาก โดนชมนู่นนี่นั่น แต่พ่อกลับมาบ้านพออยู่กับพ่อกับแม่แค่สองคนก็จะโดนด่าโดนว่าโดนตบตีตลอด โดนใช้ให้ทำงานบ้านทุกอย่างทั้งๆที่ก็ต้องเรียนต้องทำแบบฝึกหัด เราทำทุกอย่างซักผ้ากวาดบ้านถูบ้านล้างจานรดน้ำต้นไม้ เวลาญาติมาชวนไปเที่ยวเราก็อยากไปแต่พ่อกับแม่จะอ้างว่าเราไม่ว่างตลอดต้องเรียน เราไม่ชอบไปเที่ยวต่างๆนาๆ จนเราอึดอัด เครียดมาตลอด จนเคยคิดฆ่าตัวตาย เป็นโรคซึมเศร้าอยู่นาน จนเมื่อเดือนธันวาของปีที่แล้ว เราได้เจอคนๆนึงเขาอายุเท่าเรา นิสัยดีมากเขายอมเปลี่ยนเพื่อเราทุกอย่างจนเรายอมคบกับเขา โดยที่พ่อแม่ไม่รับรู้(แฟนเราเรียนกศน. ต้องทำงานเลี้ยงน้องอีก2คนกับยาย เพราะพ่อกับแม่ของแฟนเราอยู่เชียงใหม่ทำงานที่นั่น นานๆกลับมาที) วันนึงพ่อกับแม่จับได้ว่าเรามีแฟน แม่ให้เราย้ายไปนอนห้องของพ่อกับแม่ แม้แต่โต๊ะทำงานของเราเขาก็ขนไปอยู่ห้องของเขาหมด ห้ามเราคุยกับแฟนบังคับให้เราเลิก ว่าร้ายแฟนเราต่างๆนาๆว่าจนบ้าง ไม่มีการศึกษาบ้าง ไม่มีอนาคตบ้าง เราที่ได้ฟังก็ร้องไห้เสียใจแล้วรู้สึกว่าเราทนไม่ไหวแล้วกับการที่พ่อแม่เป็นแบบนี้ ตอนนี้เขากดดันเราทุกอย่าง เขาจะให้เราเลิกกับแฟนทั้งๆที่แฟนเราไม่ได้ผิดอะไรเลย แฟนเราก็เป็นคนดี พ่อแม่ไม่เปิดใจยอมรับอะไรเลย แถมบางครั้งที่พ่อแม่ว่าแฟนเราก็ยังเลยไปว่าพ่อแม่ของแฟนเราด้วย (พ่อกับแม่แฟนเรานิสัยดีมาก เป็นคนน่ารัก เราเคยคุยด้วยหลายครั้งแล้วเวลาไม่สบายใจ) เราเลยทนไม่ไหวแล้วเพราะทั้งชีวิตโดนกดดันมาตลอด ความรู้สึกมันสะสมขึ้นมาทุกๆวันจากสิ่งที่พ่อกับแม่ทำกับเรา
ตอนนี้มองพ่อกับแม่ทีไรเรารู้สึกเกลียด ไม่ชอบนิสัย อยากออกไปห่างๆ ไม่อยากอยู่กับพ่อแม่เลย พยายามมองข้อดีแล้วว่าที่ทำไปเพราะรัก แต่มันก็ไม่ชนะความรู้สึกที่เขาทำให้เราเป็นแบบนี้มาตลอด17ปี เราอยากหนีออกจากบ้านมากๆ ที่อยู๋บ้านทุกวันนี้ไม่มีความสุขอะไรเลย ต้องฝืนยิ้มตลอด แอบร้องไห้ทุกคืน มันเหนื่อยมากเลย เราไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดีแล้วให้พ้นสถานการณ์นี้ ควรหนีออกจากบ้านดีมั้ย หรือควรทนให้จบม.6ก่อนดีคะ
อยากหนีออกจากบ้านค่ะ ทนพ่อกับแม่ไม่ไหวแล้ว ควรทำยังไงดี?
ก่อนอื่นต้องขอเล่าก่อนว่าครอบครัวเราค่อนข้างมีฐานะปานกลางไม่ได้ลำบากพอกินพอใช้ พ่อและแม่เราเป็นที่รู้จักพอสมควรในแถวๆบ้านค่อนข้างมีหน้ามีตา พ่อกับแม่เรามีลูกยากมาก เราจึงเป็นลูกคนเดียวของครอบครัว แต่ปัญหาคือพ่อกับแม่เราอยากได้ลูกผู้ชาย ไม่ได้อยากได้ลูกผู้หญิง คำที่เราได้ยินมาตั้งแต่เด็กเลยคือ "ทำไมไม่เกิดเป็นผู้ชาย เกิดมาเป็นผู้หญิงทำไม" บางทีแล้วได้ยินแล้วก็เสียความรู้สึกต้องแอบไปร้องไห้คนเดียวไม่ให้พ่อแม่รู้ ถ้าพ่อแม่รู้ก็โดนตีโดนด่า ตั้งแต่เราเด็กๆเลยพ่อแม่แทบไม่ได้เลี้ยงดูเรา ปล่อยเราไว้กับพี่เลี้ยงเด็กมาตลอด บังคับให้อ่านหนังสือทุกเย็น ห้ามออกไปเล่นกับเด็กคนอื่น ถ้ารู้ว่าออกไปก็จะโดนด่าโดนว่า ให้ทำเกรดให้ดีๆ ถ้าเกรดตกก็จะโดนตบตี โดนพูดกรอกหูมาตั้งแต่เด็กกว่าให้เป็นหมอให้สอบแพทย์ให้ได้ จะได้เงินเดือนสูงๆ จะได้มาเลี้ยงพ่อแม่ได้ แม่วางแผนไว้ให้เราทุกอย่าง ไม่เคยถามสักคำว่าลูกชอบอะไรลูกอยากเป็นอะไร ทุกครั้งที่เราทำพ่อแม่ผิดหวังพ่อแม่จะพูดคำนี้กับเราเสมอ คือ "ไม่น่าให้เกิดมา / รู้งี้น่าจะไปรับเด็กมาเลี้ยงแทน" อยากจะถามพ่อกับแม่เหมือนกันว่าเราทำผิดขนาดนั้นเลยหรอ ชีวิตนี้เราโดนบังคับให้เรียนตลอด เวลาทำงานการบ้านหรืองานกลุ่มก็จะมีพ่อกับแม่นั่งเฝ้าตลอดเวลาจนเรารู้สึกอึดอัด ต่อหน้าคนอื่นๆพ่อกับแม่จะพูดกับเราดีมาก โดนชมนู่นนี่นั่น แต่พ่อกลับมาบ้านพออยู่กับพ่อกับแม่แค่สองคนก็จะโดนด่าโดนว่าโดนตบตีตลอด โดนใช้ให้ทำงานบ้านทุกอย่างทั้งๆที่ก็ต้องเรียนต้องทำแบบฝึกหัด เราทำทุกอย่างซักผ้ากวาดบ้านถูบ้านล้างจานรดน้ำต้นไม้ เวลาญาติมาชวนไปเที่ยวเราก็อยากไปแต่พ่อกับแม่จะอ้างว่าเราไม่ว่างตลอดต้องเรียน เราไม่ชอบไปเที่ยวต่างๆนาๆ จนเราอึดอัด เครียดมาตลอด จนเคยคิดฆ่าตัวตาย เป็นโรคซึมเศร้าอยู่นาน จนเมื่อเดือนธันวาของปีที่แล้ว เราได้เจอคนๆนึงเขาอายุเท่าเรา นิสัยดีมากเขายอมเปลี่ยนเพื่อเราทุกอย่างจนเรายอมคบกับเขา โดยที่พ่อแม่ไม่รับรู้(แฟนเราเรียนกศน. ต้องทำงานเลี้ยงน้องอีก2คนกับยาย เพราะพ่อกับแม่ของแฟนเราอยู่เชียงใหม่ทำงานที่นั่น นานๆกลับมาที) วันนึงพ่อกับแม่จับได้ว่าเรามีแฟน แม่ให้เราย้ายไปนอนห้องของพ่อกับแม่ แม้แต่โต๊ะทำงานของเราเขาก็ขนไปอยู่ห้องของเขาหมด ห้ามเราคุยกับแฟนบังคับให้เราเลิก ว่าร้ายแฟนเราต่างๆนาๆว่าจนบ้าง ไม่มีการศึกษาบ้าง ไม่มีอนาคตบ้าง เราที่ได้ฟังก็ร้องไห้เสียใจแล้วรู้สึกว่าเราทนไม่ไหวแล้วกับการที่พ่อแม่เป็นแบบนี้ ตอนนี้เขากดดันเราทุกอย่าง เขาจะให้เราเลิกกับแฟนทั้งๆที่แฟนเราไม่ได้ผิดอะไรเลย แฟนเราก็เป็นคนดี พ่อแม่ไม่เปิดใจยอมรับอะไรเลย แถมบางครั้งที่พ่อแม่ว่าแฟนเราก็ยังเลยไปว่าพ่อแม่ของแฟนเราด้วย (พ่อกับแม่แฟนเรานิสัยดีมาก เป็นคนน่ารัก เราเคยคุยด้วยหลายครั้งแล้วเวลาไม่สบายใจ) เราเลยทนไม่ไหวแล้วเพราะทั้งชีวิตโดนกดดันมาตลอด ความรู้สึกมันสะสมขึ้นมาทุกๆวันจากสิ่งที่พ่อกับแม่ทำกับเรา
ตอนนี้มองพ่อกับแม่ทีไรเรารู้สึกเกลียด ไม่ชอบนิสัย อยากออกไปห่างๆ ไม่อยากอยู่กับพ่อแม่เลย พยายามมองข้อดีแล้วว่าที่ทำไปเพราะรัก แต่มันก็ไม่ชนะความรู้สึกที่เขาทำให้เราเป็นแบบนี้มาตลอด17ปี เราอยากหนีออกจากบ้านมากๆ ที่อยู๋บ้านทุกวันนี้ไม่มีความสุขอะไรเลย ต้องฝืนยิ้มตลอด แอบร้องไห้ทุกคืน มันเหนื่อยมากเลย เราไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดีแล้วให้พ้นสถานการณ์นี้ ควรหนีออกจากบ้านดีมั้ย หรือควรทนให้จบม.6ก่อนดีคะ