ตอนนี้เราอายุ20ปี จะเข้า21แล้วแหละตอนนี้เรารู้สึกท้อมากจิตตกมาก จริงๆเเล้วที่บ้านของเราเริ่มมีปัญหาตั้งแต่เราอยู่ม.6แล้ว พ่อออกจากงานบริษัทที่มีรายได้ก็พอประมาณ ตอนนั้นกินดีอยู่ดีเลยแหละ(แต่ก็ไม่ใช่จะรวยนะ แค่ไม่ลำบาก)ส่วนตัวเราเป็นคนประหยัดอยู่แล้วเพราะปู่สอนมาตั้งแต่เด็ก ต้องช่วยเหลือตัวเองให้เป็น เพราะเราไม่ได้อยู่กับพ่อแม่เพราะเขาแยกทางกัน แต่ฝั่งพ่อเป็นคนส่งเสียเรา ส่วนแม่..ขอไม่พูดถึงแล้วกัน ก็นั้นแหละชีวิตเราเริ่มมีปัญหาตั้งแต่ตอนนั้น พอพ่อกลับมามาทำร้านของตัวเองตอนแรกก็เป็นไปได้ด้วยดีแหละ แต่พ่อกับแม่เลี้ยงเราบริหารไม่เป็น พ่อไม่ฟังใครนอกจากแม่เลี้ยงซึ้งพักหลังๆแม่เลี้ยงเราเริ่มจิ๊กเงินไปทีละน้อยๆจนเเถบแย่ใครบอกพ่อก็ไม่เชื่อ แต่เรากับพ่อนั้นเริ่มไม่เหมือนเดิมหลังจากที่พ่อตบหน้าเราเพราะเพียงคำพูดของแม่เลี้ยง (เข้าใจอารมณ์ป่ะว่าเรามีพ่อของเราแค่คนเดียวแต่เขาตบเราเพราะคำพูดของคนอื่น) นั้นแหละทุกอย่างมันเริ่มแย่ไปหมด พอเราสอบติดมหาลัยพ่อก็ไม่มีเงินส่ง เราก็ต้องกู้กยศเรียนในขณะที่แม่เลี้ยงเราตอนนั้นcfของออนไลน์บ่อยเชียว-,- ระหว่างรอเข้ามหาลัยเราก็ทำงานpart-time พยายามทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองสบาย ก็ยอมรับว่าชอบใช้เงินแต่ก็ต้องทำงานหนักเราไม่เคยขอเงินพ่อนะซื้อของ แต่รายเดือนก็มีแหละ หลังๆก็พยายามไม่ขอก็สงสารแหละเพราะแม่เลี้ยงไม่พยายามอะไรช่วยพ่อเลย
พอธุระกิจของพ้อไปไม่รอดก็นั้นแหละค้าบบ แย่กว่าเดิมเพิ่มเติมคือปัญหาครอบครัวมันทำเราเครียดกว่าเดิมพ่อมีปัญหากับป้าเรื่องเงิน (ส่วนตัวเราเข้าข้างป้านะเพราะป้าช่วยพ่อมาเยอะมาก) นิสัยพ่อค่อนข้างเด็กล้มเองละโทษคนอื่น+การเสี้ยมของแม่เลี้ยงตอนนั้นเราผิดหวังกับพ่อเรามากความรู้สึกคือเราไม่สงสารพ่อเลยนะ(เป็นลูกที่เลวรึป่าว) เรารู้สึกว่าเราด้านชากับพ่อมากจริงๆเราเจออะไรมาเยอะแต่เล่าไม่ได้(ไม่รู้ว่าเป็นซึมเศร้ารึป่าวนะแต่ทุกคืนเราจะร้องไห้เพราะจะเห็นภาพที่เกี่ยวกับพ่อที่จิตนาการในด้านลบเพราะผิดหวัง เศร้าเสียใจมีในนั้นหมด) ทุกวันนี้เร่พยามทำทุกอย่างเพื่อปู่ย่า ลึกๆเราก็คิดว่าพ่อไม่รักเราเเล้วแม่ก็ไม่สนใจจะติดต่อมาเลย ตอนนี้เรากำลังจะขึ้นปี3หางานทำเยอะมาก แต่เหมือนโชคชะตาแกล้งถึงตอนนี้จะเปิดเทอมละยังไม่ได้งานเลย เครียดมากไม่มีเงิน ละพ่อยังจะทิ้งเราไปอยู่บ้านเกิดของแม่เลี้ยงอีกคิดดูดิ ย้ายไปกัน3คนพ่อแม่ลูกดูมีความสุขดีเนอะ(น้องที่เกิดจากพ่อกับเเม่เลี้ยง) ละเราต้องอยู่บ้านคนเดียว ปู่กับย่าอยู่อีกที่ ตอนนี้ไม่งานไม่มีเงินเครียดมากจะอยู่ยังไงหลังจากนี้ ค่าน้ำ ค่าไฟ  ตอนนี้เรารู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นเด็กกำพราเลย
จิตเราตกมากกว่าเดิม เราผิดอะไรทำไมต้องเจอเรื่องแบบนี้ ถ้ามีงานมีเงินจะไม่เครียดขนาดนี้เลย เราพยายามทุกอย่างจริงๆหางานหาเงินตั้งใจเรียนได้เหรียญทุกปี แต่ก็ไม่ดีพอที่พ่อจะรักเรา พ่อไม่คิดบ้างหรอว่าเราจะอยู่ยังไง โตแล้วไงไม่ต้องการคนดูแลรึไง ไม่ต้องการความรักรึไง เราผิดอะไรที่เราเกิดก่อน
ผิดอะไรที่พ่อแม่แยกทางกัน ผิดอะไรที่ต้องเจออะไรแบบนี้ปัญหาที่เราไม่ได้ก่อเลยด้วยซ้ำ สุดท้ายต้องจบด้วยการโดนทิ้งไปงี้หรอ ถึงจะมีปู่กับย่าจิตเราก็ตกอยู่ดี จะทำยังไงให้ผ่านความรู้สึกนี้ไปดี
ใครมีคำแนะนำดีๆ แนะนำเราที😢