สวัสดีค่ะ...อยากขอคำชี้แนะจากทุกคนค่ะ

เรื่องมีอยู่ว่า โดนคนพาล หาเรื่อง ทำนักเลงใส่ พูดแรงๆ พูดกระแทก แขวะเรา.. ใส่ร้ายลับหลัง และเสี้ยมคนอื่นให้เกรียดเรา แอนตี้เรา จนตอนนี้ เรากลายเป็นคนไม่มีเพื่อนไปเลยค่ะ..

ทั้งที่ตลอดเวลาที่ผ่านมา เรากับคนพาลสนิทกันมาก..เราช่วยเหลือเขามาโดยตลอด...ช่วยให้เขาเลื่อนตำแหน่ง..ช่วยจนเขามีชีวิตที่ดีขึ้น..เงินเดือนสูงขึ้น ช่วยให้ได้ขั้น. เวลาเขาเดือดร้อนเรื่องเงินเราก็ให้ยืมเงิน..เวลาไปไหนมาไหน ก็ซื้อของมาฝาก คือจะทำอะไรก็นึกถึงเขา..เพราะคิดว่าเราคือเพื่อนที่ดีต่อกัน..โดยไม่คิดเลยว่า วันนึงจะถูกเขาหักหลังเอาซึ่งๆหน้า

เหตุผลก็เพราะว่า
เขาทะเลาะกับคนน้องอีกคนนึงมา แล้วมาระบายให้เราฟัง.. เราคิดว่า .. เรื่องมันเล็กน้อยและไม่น่าจะนำมาโกรธแค้นกันได้เลย
เราเลยพูดว่า ปล่อยๆไปเถอะ.. ช่างมันเถอะ อีกคนเขาก็คุยด้วยกับพี่อยู่นะ..ไม่ใช่ไม่คุย แค่นั้นเองค่ะ

เราก็สนิทกับน้องที่เขาทะเลาะด้วย
และก็สนิทกับเขาด้วย
จึงทำใจลำบาก ..  เขาดูไม่พอใจแล้ว
เขาก็เก็บเรื่องนี้มาเป็นความแค้นไว้ในใจ..

ต่อมา..เขาก็มีเรื่อง มาขอความช่วยเหลืออีก มาขอให้ช่วยฝากคนเข้าทำงานอีก แต่รอบนี้ ช่วยไม่ได้เพราะคนมันเต็มแล้วไม่มีตำแหน่งให้ลง

เขายิ่งแค้นเราไปใหญ่ค่ะ

คือ..เขาจะชอบนินทา ว่าร้ายคนอื่น..หักหลังทุกคนที่ทำให้เขาโกรธแค้นทุกคน..แต่ก็ไม่คิดว่าจะมาเจอกับตัวเองค่ะ..

ต่อมาอีก..น้องคนที่ทะเละกับ..เขา
ก็มาหาเรื่องทะเลาะกับเราอีกค่ะ

พอคนพาลเห็นเข้าก็ใช้จังหว่ะนี้

ไปดีกับน้องคนที่เคยทะเลาะกันมา..คือไปเสเสร้ง ยอมน้องคนนั้น...ไปยกยอ..แบบไม่มีเหตุผล ไม่เป็นตัวของตัวเองและไม่มีศักดิ์ศรีเลย ทั้งที่ด่ากว่ากันสารพัด..
แล้วก็เสี้ยมให้เด็กเกรียดเราอีกค่ะคนในแผนกอีก 3 คนก็เป็นแก๊งเดียวกันกับเด็กคนนี้

สรุปกลายเป็นเราตัวคนเดียวไปเลยค่ะ

อยู่ๆไป ก็ประกาศตัวเป็นศัตรูซะงั้น

เราไม่เคยเห็นมุมนี้ของเขาเลย..
คบมา เกือบ 4 ปี. ทุกอย่างจบเลยค่ะ..

ตอนนี้ไม่มองหน้ากัน ไม่พูด ไม่คุย
ทั้งที่นั่งติดกันเลย..ค่ะ และในแผนกเดียวกันมี  6 คน แอนตี้เราหมดเลยรวมถึงน้องมาใหม่ พึ่งเข้ามาได้ สามเดือน ไม่เคยมีเรื่องบาดหมางใจกัน เป็นไปด้วยซะงั้น
ยกกลุ่มแอนตี้ 5 คนเลยค่ะ ..

โดนพูดแรงๆใส่ทุกวันเลย เช่นว่าจะมาตบมั่ง หมั่นใส้มั่ง ดอก ..  กะห..  มองหน้าทำไม...แบบนี้อะค่ะ

บางครั้งก็เครียด และรำรานมาก ไม่มีกำลังใจไปทำงานเลย 

โดนคนพาลเยอะเยื้อย ด้วยความสะใจ มากๆค่ะ

ตอนแรกเราก็คิดว่า เดี๋ยวก็จบลืมๆกันไป
เดี๋ยวเรื่องก็เงียบๆ เราพยายามไม่โต้ตอบอะไร แต่คนพาล ไม่จบค่ะ

หาเรื่องจนวันนึง เราทนไม่ไหว
ตะบะแตก เลยตัดสินใจ..ทำอะไรสักอย่าง
ไม่งั้นไม่จบ..ต้องพูดสักครั้ง ไม่งั้นไม่จบค่ะ

เราตัดสินใจ .. ตอกหน้ากันไป
ประชันหน้ากัน..เพราะคิดว่า

มันจะได้จบๆกันไป จะได้ไม่มาหาเรื่องอีก
และเพื่อจะประกาศว่า เราก็จะไม่ยอมให้คุณมาหาเรื่องอยู่ฝ่ายเดียว

กลับกลายเป็นว่า..ไปฟ้องหัวหน้างาน
สุดท้ายกลายเป็นเราผิดซะงั้น..

กลายเป็นว่าเราไปหาเรื่องเขาก่อน..

ไปยุหัวหน้างานให้เกรียดเรา ทั่งที่เรากับหัวหน้างานก็รักและเอ็นดูกันมา เขาก็ไปยุแยงจนผู้ใหญ่ไม่ชอบเราไปเลย

มันเสียใจจนคิดอะไรไม่ออก
หมดกำลังใจในการจะไปทำงาน
ตอนแรกเราตัดสินใจจะลาออก

ระหว่างที่ตัดสินใจ เราก็ไปเรียนไปศึกษาตามครอสเรียนต่างๆ เพื่อที่จะทดสอบว่า
เรามีปัญหา หรือว่าคนอื่น มีปัญหากันแน่

พอออกไปเจอโลกภายนอก แค่นั้นค่ะ
ความคิดมันก็เปลี่ยนไป ..กลับกลายเป็นว่าสิ่งที่เราเจอ มันคือเรื่องไม่เป็นเรื่อง เรื่องไร้สาระ เรื่องขยะ ..

เราเลยกลับมาคิดใหม่..เราจะยังไม่ออก
เราไม่ควรแพ้ ต่อคนพาล แล้วออกไปง่ายๆแบบนี้.. ไม่เคยคิดจะแก้แค้น..แค่อยากจบเรื่องราวพวกนี้ค่ะ

ดังนั้นเราจะไม่ลาออก ถ้าเราจะออก เราต้องไม่มีความผิดติดตัว..เพราะถ้าคนมองเราผิดๆทั้งที่มันไม่ใช่ความจริงเลย เราก็ไม่ควรออก ..เพราะจะทำให้เรามีมนทิลติดตัว

แต่คิดไม่ตกหาทางออกเรื่องนี้ยังงัยดี จะยุติ และจะกลับลำ เรื่องนี้ยังงัยดีคะ
ขอคำแนะนำด้วยค่ะ..