ต้องยอมรับกรรมกับความขรี้เกียจนะครับ เมื่อก่อนสมัยปู่ย่าตายาย มีที่ดินเป็นร้อยไร่ ลูกบวช ขายที่จัดงานบวช ลูกแต่งงาน ขายที่เป็นสินสอด ลูกออกเรือนแบ่งที่ๆเหลืออีกคนละหน่อยให้ทำกิน ลูกมีที่ดินเป็นของตนเองไม่ทำกิน กินเหล้าหาเช้ากินค่ำ มีกินก็ไม่ออกไปทำงาน ไม่มีกินค่อยออกหา เงินเก็บไม่เคยมี ใครมีจ้องขอ เงินไม่พอเอาที่จำนอง ไม่มีส่งเจ้าหนี้โดนยึด คนที่มาจากต่างแดนเข้ามาหาช่องทางทำมาหากินมีที่มีทางเพิ่มเติม ยิ่งคนจีนสังคมเกื้อกูลสนับสนุนซึ่งกันและกัน ไม่เหมือนคนไทยเจ้าของที่ดินวันๆจ้องแต่อิจฉาทำมาหากิน ใครดีกว่ากรูอิจฉา ใครต่ำกว่าเหยียบให้จม เหมือนละครน้ำเน่าเข้าไปในสัน..านจิตใจ แต่จะให้ดูตัวอย่างคนไทยไปต่างแดนมีเงินเป็นกอบเป็นกำกลับบ้าน เพราะมีความตั้งใจไปทำมาหากิน เหมือนคนจีน  คนเขมร คนพม่า คนเวียดนาม ที่เข้ามาทำมาหากินในบ้านเรา ตอนนี้ที่เห็นคนเขมรเป็นเจ้าของร้าน ในตลาดสดก็เยอะ เจ้าของร้านในปั๊มก็มี แต่ใช้ชื่อคนไทย ส่วนคนไทยก็ยังเหมือนเดิม นั่งส่องมือถือดูว่าวันนี้ใครจะเต๊นเด้งๆกันท่าไหน ใครจะด่ากะใคร ใครจะอาวววกะใคร มันจะต้องส่องรู้ให้อยู่ในหัวประจำวัน ไม่งั้นมันนอนไม่หลับ เหอะๆๆๆ แค่นี้พอขรี้เกียจเขียนและอีกเยอะจริงๆ