"ไม่เห็นต้องคิดมากเลย เรื่องมันผ่านไปแล้ว" "ให้อภัยนะเราจะได้หลุดพ้นเอง" "ช่างมันเหอะ ปล่อยวาง" "ไม่เห็นต้องเครียดเลยปล่อยไปเหอะ" หลังจากวนเวียนกับคำคำนี้มาสักพัก ฉันก็หลับตาลงพยายามทำตาม สมองขาวโพลน ความรู้สึกระเบิดออกมา ตู้ม นั่นสิ เราคนเดียวต้องปล่อยวาง แต่คนอื่นกลับไม่เรียนรู้อะไร งั้นถ้าฉันตายหละ คนอื่นจะสนใจไหมว่าไม่ใช่เรื่องแค่นี้

ฉันลืมตา เทยาใส่มือ กรอกปาก กินน้ำตาม ร่างกายชา มึน เวียนหัว รู้ตัวอีกทีกู้ภัยก็มาอยู่หน้าห้องแล้ว พยายามดึงฉันขึ้นรถพยาบาล ฉันนอนมองไฟที่ขาวที่สว่างบนรถ ถูกสกิดตลอดเวลาว่าห้ามหลับ ฉันฟังเสียงรถพยาบาลต่อไปเรื่อยๆ ไม่มีแรงพูด ไม่มีสติ

ถึงโรงพยาบาลถูกพาเข้าห้องฉุกเฉิน แฟนหยิบยาที่ฉันกินให้หมอดู พยาบาลมาเจาะเอาเลือดไปตรวจและให้น้ำเกลือ พร้อมทั้งสอดสายล้างท้องเข้าทางจมูก มันเจ็บมาก ขณะสอดท่อ ฉันคิดว่าปล่อยให้ฉันตายไม่ได้หรอ เผื่อทุกคนจะรู้บ้างว่าไม่ใช่เรื่องแค่นี้ เลิกพูดกับฉันสักทีเหอะว่าเรื่องแค่นี้
คนทำผิดควรรับผิดสิ ควรรู้ตัวสิว่าผิด ไม่ใช่ฉันที่ต้องให้อภัยโดยที่คนทำผิดไม่รู้สึกตัวว่าผิด

หลังจากล้างท้องเสร็จฉันถูกส่งตัวเพื่อเป็นคนไข้ใน นอนอยู่โรงพยาบาล เวียนหัวไปหมด หลับๆตื่นๆ พยาบาลเข้ามาเช็คร่างกายเป็นระยะๆ รู้สึกท้องหิว และรู้สึกอยากอาเจียนไปพร้อมกัน กินข้าวได้ทีละนิด รู้สึกกินไม่ลงตลอดเวลาทั้งที่ก็หิว พร้อมกับความเพลีย แล้วก็เบื่อสายน้ำเกลือและเจ็บท่อที่ใส่จมูกมาก ไม่เอาแล้ว แย่ไปหมด

สำหรับบางคนมันคือเรื่องเล็ก แต่มันไม่เล็กสำหรับบางคน
สำหรับบางคำพูดมันเป็นการให้กำลังใจ แต่สำหรับบางคนมันคือการกดดัน