คือเราจะบอกก่อนนะว่าเราเป็นลูกคนเล็กแล้วถูกตามใจมาตลอด(ไม่รู้ว่าตัวเองถูกตามใจแต่คนรอบข้างจะมาบอกให้ฟังว่าแม่ตามใจเรามาก)
ส่วนพี่สาวเราเรากับพี่ไม่ได้อยู่ด้วยกันตั้งแต่แรกเพราะพี่เรายายเลี้ยงส่วนเราแม่เราเลี้ยงแล้วอยู่คนละบ้าน พอพี่ย้ายมาบ้านแม่เราเห็นพี่โดนแม่ตบหัวเวลาโมโหบ้างโดนด่าบ้างหยาบๆเวลาไม่ได้ดั่งใจแม่สั่ง แต่เรารู้สึกดีใจที่เราไม่โดนอะไรเลยแม้ว่าจะอยู่นิ่งๆไม่ช่วยก็ตาม(ตอนเด็ก)
ปัจจุบัน พอเราโตขึ้นเรายอมรับว่าติดนิสัยเสียเพราะแม่ไม่เคยสั่งตั้งแต่เด็ก พี่เราโดนสั่งตลอดแต่เราไม่เคยเลย พอโตขึ้นเราอยู่กับแม่ที่บ้าน2คนเพราะพี่เราไปเรียนต่างจังหวัด เราโดนใช้แทนพี่มากขึ้น
ตอนแรกยอมรับเลยว่าไม่ชอบมากๆแบบมากๆจนมาม.3(2ปีที่แล้ว)เราปรับตัวได้เรารู้สึกว่าเราควรทำอย่างงี้ๆนะเริ่มเป็นเด็กดีมากขึ้น แต่พอหลังๆม.4เราย้ายมาเรียนต่างจังหวัดกลับบ้านอาทิตย์ละครั้ง เรารู้สึกแม่เหมือนสั่งเรามากขึ้น เรารู้ว่าเค้าอาจจะกลับมาเหนื่อยๆแล้วไม่อยากทำอะไรแต่เค้าไม่เคยคิดว่าเราเหนื่อยบ้างเลยหรอเราก็อยากพักนะถึงจะแค่2วันเอง เราก็ต้องทำตาม พอเราค้านเค้าจะโมโหมากพูดเสียงดังมากๆ ย้ำว่าดังมากจนเราเกลียดคำพูดเขา แต่เราทำอะไรไม่ได้ เราจะโดนโมโหใส่เวลาทำอะไรให้แล้วไม่พอใจ บางทีเราทำผิดเราทำของตกสะดุดเท้าหรืออะไรที่ไม่ได้ตั้งใจเราจะขอโทษตลอด แต่พอแม่เราเผลอมาเหยียบเท้าเราหรือชนเรา จะโมโหใส่เหมือนว่าเราไปขวางทางเขา ไม่เคยได้ยินคำขอโทษแม้แต่ครั้งเดียว คือเราไม่ได้คิดจะให้แม่มาขอโทษแบบขนาดนั้น แต่แบบทำไมเหมือนอุบัติเหตุอะไรแบบนี้เราจะผิดตลอดเขาเหมือนฟอร์มไม่อยากจอโทษแบบชั้นไม่ผิดทำไมต้องไปยืนขวาง
บางทีต้องการอะไรแล้วหาไม่เจอจะโมโหแล้วตึงตังมากแล้วมาพาลใส่เราแบบหยาบคาย แล้วพอเราถามว่าหาอะไรก็มามองเราแบบเราผิดมากที่เราไม่รู้ใจเขา พาลโมโหไปทั่วเลยคือไม่ชอบมากๆ
หลายครั้งที่กลับมาบ้านลงจากรถแล้วหงุดหงิดโมโหเราทันที ทั้งที่เราก็ไม่รู้ว่าผิดอะไร เราไม่ชอบที่ต้องการอะไรแล้วไม่พูด ไม่บอก แล้วโมโหใส่เราเพราะเราไม่รู้ว่าเค้าต้องการอะไร เราขอแค่บอกแค่นี้เราก็รู้แล้ว
ชอบด่าเราว่าสันดานต่ำ หรือเด็กข้างถนนไม่น่าให้เรียนดีๆ ลาออกไปเลย บ่อยมาก แต่เราไม่อยากเถียงเค้าแล้วเรารู้ว่าถ้าเถียงเค้าจะฟาดแน่ๆ เราเก็บมาเครียดทุกวัน ว่าทำไมต้องโมโหเราขนาดนี้ บางทีโมโหเรื่องอื่นแล้วพาลมาเราก็มีบ่อยมาก เราโคตรไม่ชอบเลย
อยากให้ลูกตัวเองพูดเพราะๆ แล้วทำไมแม่ไม่พูดเพราะๆบ้าง
อยากให้ลูกตัวเองทำตัวเรียบร้อย ทำไมแม่ไม่เรียบร้อยกับเราบ้าง
อยากให้ลูกตัวเองเหมือนลูกคนอื่น ทำไมแม่ไม่พูดจาดีๆไม่หยาบคาบแบบคนอื่นบ้าง
ไม่ใช่เราหยาบคายกับแม่นะ เราเป็นคนคิดก่อนพูดแต่จะไม่พูดอ้อมๆแต่จะพูดแบบไม่หยาบอะไรชอบบอกชอบ อะไรไม่ชอบบอกว่าไม่ชอบ อะไรเราไม่เห็นด้วยเราจะค้านแต่ไม่ได้ค้านแบบเกเรเราจะพูดในสิ่งที่เรารู้ แล้วเค้าจะหงุดหงิดที่เราพูดถูก งงมาก
คือบางคนอาจจะคิดว่าเราคิดเองเพราแม่ก็เป็นแบบนี้ แต่สำหรับเราไม่ยุติธรรมเลย เราเครียดมาก ที่เล่าหรือพิมพ์ไปมันไม่เท่าความรู้สึกเราที่อยากจะระบาย
ไม่ใช่แม่เราไม่มีข้อดี ตอนดีก็ดีมากเราชอบมากๆแต่มันก็ได้แค่แปปเดียว เราโคตรอยากไปหาจิตแพทย์เลย
เครียด โดนแม่โมโหใส่ทุกวัน จนอยากพบจิตแพทย์
ส่วนพี่สาวเราเรากับพี่ไม่ได้อยู่ด้วยกันตั้งแต่แรกเพราะพี่เรายายเลี้ยงส่วนเราแม่เราเลี้ยงแล้วอยู่คนละบ้าน พอพี่ย้ายมาบ้านแม่เราเห็นพี่โดนแม่ตบหัวเวลาโมโหบ้างโดนด่าบ้างหยาบๆเวลาไม่ได้ดั่งใจแม่สั่ง แต่เรารู้สึกดีใจที่เราไม่โดนอะไรเลยแม้ว่าจะอยู่นิ่งๆไม่ช่วยก็ตาม(ตอนเด็ก)
ปัจจุบัน พอเราโตขึ้นเรายอมรับว่าติดนิสัยเสียเพราะแม่ไม่เคยสั่งตั้งแต่เด็ก พี่เราโดนสั่งตลอดแต่เราไม่เคยเลย พอโตขึ้นเราอยู่กับแม่ที่บ้าน2คนเพราะพี่เราไปเรียนต่างจังหวัด เราโดนใช้แทนพี่มากขึ้น
ตอนแรกยอมรับเลยว่าไม่ชอบมากๆแบบมากๆจนมาม.3(2ปีที่แล้ว)เราปรับตัวได้เรารู้สึกว่าเราควรทำอย่างงี้ๆนะเริ่มเป็นเด็กดีมากขึ้น แต่พอหลังๆม.4เราย้ายมาเรียนต่างจังหวัดกลับบ้านอาทิตย์ละครั้ง เรารู้สึกแม่เหมือนสั่งเรามากขึ้น เรารู้ว่าเค้าอาจจะกลับมาเหนื่อยๆแล้วไม่อยากทำอะไรแต่เค้าไม่เคยคิดว่าเราเหนื่อยบ้างเลยหรอเราก็อยากพักนะถึงจะแค่2วันเอง เราก็ต้องทำตาม พอเราค้านเค้าจะโมโหมากพูดเสียงดังมากๆ ย้ำว่าดังมากจนเราเกลียดคำพูดเขา แต่เราทำอะไรไม่ได้ เราจะโดนโมโหใส่เวลาทำอะไรให้แล้วไม่พอใจ บางทีเราทำผิดเราทำของตกสะดุดเท้าหรืออะไรที่ไม่ได้ตั้งใจเราจะขอโทษตลอด แต่พอแม่เราเผลอมาเหยียบเท้าเราหรือชนเรา จะโมโหใส่เหมือนว่าเราไปขวางทางเขา ไม่เคยได้ยินคำขอโทษแม้แต่ครั้งเดียว คือเราไม่ได้คิดจะให้แม่มาขอโทษแบบขนาดนั้น แต่แบบทำไมเหมือนอุบัติเหตุอะไรแบบนี้เราจะผิดตลอดเขาเหมือนฟอร์มไม่อยากจอโทษแบบชั้นไม่ผิดทำไมต้องไปยืนขวาง
บางทีต้องการอะไรแล้วหาไม่เจอจะโมโหแล้วตึงตังมากแล้วมาพาลใส่เราแบบหยาบคาย แล้วพอเราถามว่าหาอะไรก็มามองเราแบบเราผิดมากที่เราไม่รู้ใจเขา พาลโมโหไปทั่วเลยคือไม่ชอบมากๆ
หลายครั้งที่กลับมาบ้านลงจากรถแล้วหงุดหงิดโมโหเราทันที ทั้งที่เราก็ไม่รู้ว่าผิดอะไร เราไม่ชอบที่ต้องการอะไรแล้วไม่พูด ไม่บอก แล้วโมโหใส่เราเพราะเราไม่รู้ว่าเค้าต้องการอะไร เราขอแค่บอกแค่นี้เราก็รู้แล้ว
ชอบด่าเราว่าสันดานต่ำ หรือเด็กข้างถนนไม่น่าให้เรียนดีๆ ลาออกไปเลย บ่อยมาก แต่เราไม่อยากเถียงเค้าแล้วเรารู้ว่าถ้าเถียงเค้าจะฟาดแน่ๆ เราเก็บมาเครียดทุกวัน ว่าทำไมต้องโมโหเราขนาดนี้ บางทีโมโหเรื่องอื่นแล้วพาลมาเราก็มีบ่อยมาก เราโคตรไม่ชอบเลย
อยากให้ลูกตัวเองพูดเพราะๆ แล้วทำไมแม่ไม่พูดเพราะๆบ้าง
อยากให้ลูกตัวเองทำตัวเรียบร้อย ทำไมแม่ไม่เรียบร้อยกับเราบ้าง
อยากให้ลูกตัวเองเหมือนลูกคนอื่น ทำไมแม่ไม่พูดจาดีๆไม่หยาบคาบแบบคนอื่นบ้าง
ไม่ใช่เราหยาบคายกับแม่นะ เราเป็นคนคิดก่อนพูดแต่จะไม่พูดอ้อมๆแต่จะพูดแบบไม่หยาบอะไรชอบบอกชอบ อะไรไม่ชอบบอกว่าไม่ชอบ อะไรเราไม่เห็นด้วยเราจะค้านแต่ไม่ได้ค้านแบบเกเรเราจะพูดในสิ่งที่เรารู้ แล้วเค้าจะหงุดหงิดที่เราพูดถูก งงมาก
คือบางคนอาจจะคิดว่าเราคิดเองเพราแม่ก็เป็นแบบนี้ แต่สำหรับเราไม่ยุติธรรมเลย เราเครียดมาก ที่เล่าหรือพิมพ์ไปมันไม่เท่าความรู้สึกเราที่อยากจะระบาย
ไม่ใช่แม่เราไม่มีข้อดี ตอนดีก็ดีมากเราชอบมากๆแต่มันก็ได้แค่แปปเดียว เราโคตรอยากไปหาจิตแพทย์เลย