เราอยากรู้ว่าเราควรทำยังไง หรือเราไม่ควรพูดและให้เป็นแบบนี้ไปเรื่อย ก่อนอื่นเราจะบอกก่อนนะว่าเราคบกันมา 4ปี เข้าปีที่5 แล้ว บ้านเราพออยู่พอกิน มีธุระกิจที่บ้าน หลายอย่าง แฟนเรา วัยรุ่นดิ้นรนชีวิตมากถึงจะอยู่ได้ เราทำงานที่บ้านก็ได้เงินเดือน แค่เขาต้องทำงานข้างนอกเหมือนคนอื่นทั่วไป เรารักเขาเพราะเขาไม่เคยคิดนอกใจ เขาไม่เคยคุยกับใคร เขาพอเราเที่ยวเปิดหูเปิดตา กับอะไรมากมายที่ไม่เคยเจอ แล้ววันนึงเราเกิดอยากให้เขาเข้ามาอยู่ด้วย เขาเปลี่ยนงานเยอะมาก ตั้งหลักปักฐานไม่ได้สักที่ ทำงานที่นึงนานสุด เกือบปี เขาติดเหล้า ติดเพื่อน ไม่ทนกับงานที่ทำ เลยทำให้พ่อแม่เราไม่ชอบเขา พ่อแม่ไม่เท่าไหร่ น้าเรายิ่งไม่ชอบหนัก บางเดือนที่เขาหางานไม่ได้ เขาไม่มีเงิน เราช่วยออก ค่ารถ ค่ากิน อาทิตย์ละ1000บาท เรารักเขามาก แต่ตอนนี้ เรามีลูก1คน อายุ3เดือนครึ่ง เขาไม่เคยอยู่เลี้ยงกับเรา ไม่จำเป็นต้องเลี้ยงเลย แค่อยู่ด้วยให้ไม่เครียดก็ดีมากแล้ว แล้วมีอยู่วันนึงที่น้าเราบอกว่า เขาขาดความใส่ใจเรากับลูก ไม่เอาอะไรเลย เงินเดือนเขารำพังแค่คนเดียวก็ไม่พอใช้ เราต้องช่วยเขาตลอด แต่เราก็ไม่เคยคิดโกดอะไรเลย เขาเอาแต่อยากจะอยู่กับเพื่อน เขาว่าอยู่บ้านแล้วเบื่อ ขอมาหาเพื่อนบ้าง เราก็ไม่เคยห้าม แต่ไปบ่อยมาก บ่อยจนขาดงานขาดการ พอไม่มีแรงทำงานก็หยุด ทั้งๆที่เข้าไปไม่เท่าไหร่ เราเลี้ยงลูกคนเดียวก็เหนื่อย ค่ารมเราแถมออกเองทั้งหมด เจามีเงินเขาก็ซื้อให้นะคะ แล้วมีอยู่วันนึงมันเป็นวันที่เราเหนื่อยมาก ทั้งคนนั้นบ่นทั้งด่า ว่าเขายังงั้นอย่างงี้ เราเป็นคนกลางไปอีก เราเครียด แต่เขาก็ไม่เคยอยู่บ้าน วันนั้นเราก็ระบายกับเขาว่าเราเหนื่อยนะที่เทอเป็นแบบนี้เมื่อไหร่จะโตสักที เราเบื่อที่เทอไท่เคยฟังเรา เขาก็สวนมาว่า กุทำเพื่อมาตั้งเท่าไหร่ กุหนุดให้ตั้งเท่าไหร่ จะเอาอะไรอีก เราเจ็บ เราก็ทะเลาะกัน เขาบอกว่าจะบอกเลิกก็ว่ามาเถอะ เราก็ทำไรไม่ถูกเรารักเขาเราพยายามห้ามเขาทำในสิ่งที่ครอบครัวเราไม่ชอบ แต่ทำไม่ได้ เขาบอกว่าให้ทำงานเป็นหลักแหล่ง มีครอบครัวแล้วจะเลี้ยงครอบครัวยังไง กินอะกินได้ก็ขอให้เป็นวันหยุด เขาทำดีได้สองอาทิตย์เองค่ะ และก็เหมือนเดิม เราควรทำอย่างไร เขาจะแก้อะไรได้อีกไหม ทุกวันนี้เราเหมือนเลี้ยงทั้งเขาทั้งลูก  ยาวมากขอบคุณที่อ่านจนจบ