คือเราเป็นคนชอบอยู่คนเดียว ทำอะไรคนเดียว เพราะเมื่อต้องอยู่กับใครซักคนหรือมากกว่านั้น มันทำให้เรารู้สึกอึดอัด ด้วยสายตาที่บางคนชอบจ้องมองเรา ทำให้เราโมโห ซึ่งปู่กับย่าเราก็ชอบจ้องเรา เราเข้าเข้าว่าเขาก็แค่อยากรู้ว่าเราจะทำอะไรเป็นยังไง แต่เราก็เกลียดตัวเอง ที่ชอบหงุดหงิดใส่ปู่กับย่า เราควบคุมไม่ได้ เราเลยเลือกที่จะออกห่าง ทั้งย่าเราเป็นโรคข้อเข่าเสื่อมเดินไม่ได้ ทำให้เรามีความรู้สึกว่า ย่าเราสกปรกทั้งการถ่ายทั้งการกิน จากแรกๆเราก็ไม่รู้สึกอะไร ช่วยย่าทำอะไรตามปกติ อยู่มาเรื่อยๆย่าเรามีอาการคล้ายจะอวกตลอดเวลา ตอนกินข้าว เขาบอกว่าลมมันดัน มันทำให้เรารู้สึกปั่นป่วนไส้ท้องและอยากจะอวกตามเหมือนกันทุกครั้ง ย่าเราเคี้ยวเสียงดังมากมันทำให้เราขยะแขยง ทั้งๆที่รู้ว่าไม่ควรแต่เราก็คิดไป เราไม่ได้อยากจะคิดหรือทำแบบนี้กับย่าเราเลย แต่หลังจากนั้นเราเลือกที่จะออกมากินข้าวคนเดียวเมื่อรู้ว่าย่ากเราจะเข้ามากินข้าวด้วย หลังจากนั้นก็เป็นแบบนั้นทุกครั้ง และทุกครั้งที่เราออกมาใจเราจริงเราก็บอกกับตัวเองว่า ทำแบบนี้แย่ที่สุด โอกาสที่จะได้กินข้าวกับครอบครัวมันมีไม่มาก อีกอย่างย่าเราก็อายุมากแล้ว จะทำอะไรก็ควรรีบทำ เพราะเวลาไม่เคยคอยใคร เราคิดแบบนี้เสมอ แต่ร่างกายเรากับใจเรามันบอกคำเดียวว่าสกปรก ตอนนี้เราเกลียดตัวเองมากๆ จนถึงวันนี้เราก็ไม่ได้กินข้าวกับย่าเรา แต่วันนี้เราได้ยินย่าเราพูดกับปู่ว่า "ปล่อยมันเถอะ หลานมันรังเกียจพวกเราแล้ว เลี้ยงมาตั้งแต่เล็กไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้" ปู่เราก็บอกว่า"อืม นั่นสิ"  เราเสียใจมาก นำ้ตาเราไหลเลย ร้องไห้ไม่หยุด เกิดมาเราไม่เคยทำให้ปู่กับย่าเสียใจเลย อีกอย่างเราเป็นคนขี้อายมากถึงมากที่สุด เรารู้ตัวว่าเราควรไปขอโทษ ปู่กับย่าที่เราทำนิสัยไม่ดี แต่ยิ่งโตความอายเรายิ่งพุ่งสูง ตอนนี้เรายังไม่เคยขอโทษใครเลย เราควรทำยังไงดี เกลียดตัวเองจริงๆ😭😭😭😭