ปกติแล้วทุกคนคิดว่าชีวิตมัธยมมันดีใช่ป่ะ สำหรับเรามันไม่ใช่เลย ตั้งแต่ม.ต้นเราเป็นเกเรนิดๆ แบบแกลเงเพื่อน แต่แรงๆมากยังไม่เคย จนเรารู้สึกว่าเราไม่มีเพื่อนเลย เราก็เลยลองไม่แกล้งเพื่อนดูบ้าง แต่ก็นั่นแหละ ยังรู้สึกว่าตัวเองยังไม่มีเพื่อนอยู่เลย แต่มันจะมีเพื่อนกลุ่มนึง คือดีมาก มันเป็นกลุ่มเหมือนคนไร้กลุ่มมารวมๆตัวกันอ่ะ ก็จะมีคนนึงชอบเล่นเกมเช้า-เที่ยง-เลิกเรียน ช่วงนั้นเราก็มีความสุขดีอ่ะแรกๆ แต่หลังๆ(ม.3)รู้สึกว่าเริ่มไม่มีเพื่อนละ คือมันต้องทำโครงงานจบ(เราอยู่ห้องกิฟท์อ่ะ) ในห้องมี36 ทุกคนต้องจับกลุ่มกัน กลุ่มละ3คน เราไม่มีเพื่อนเลย ต้องเป็นเศษอยู่กับเพื่อนผช.อีก2คน ที่ผ่านมาทั้งหมดจ้า เพื่อนคนแรกก็ดีอ่ะ แบบช่วยทดลองนู่นนี่นั่นขยันมารดน้ำต้นไม้ ถึงบ้านเค้าจะไม่มีพวกเครื่องปริ้นท์ไรเลยก็เถอะ ส่วนอีกคนทำงานแค่20%เองมั้ง ไม่ช่วยเลยอ่ะ แต่ทำไงได้หละ รูปเล่มเราก็ทำคนเดียวทุกบทเลยจ้า เพราะเพื่อนคนนึงก็ไม่มีเน็ต ไม่มีเครื่องปริ้นท์ ส่วนอีกคนคือไม่ทำ แต่ก็ขอบคุณคุณครูที่สอนวิชาโครงงานมากๆอ่ะ ครูช่วยเราเยอะมาก ทั้งเรื่องแก้บท ช่วยแนะนำการทดลอง สุดท้ายมะนก็ผ่านไป พอขึ้นมาม.4 เราพยายามจะหาเพื่อนใหม่นะ(ต่อห้องกิฟท์รร.เดิมเจอเพื่อนเก่า70%)  แต่ก็ไม่ได้อยู่ดีอ่ะ เพื่อนปกติชอบจับกันเป็นกลุ่มๆอยู่ใช่ป่ะ เรารู้สึกว่าเราอยากมีกลุ่มบ้าง แต่จากม.ต้นคือพวกเขาปิดกั้นเราหมดทุกกลุ่มเลย จากความสามารถในการทำงานกลุ่มเรามันไม่ค่อยมีด้วยมั้ง เช่น ลายมือไม่สวย วาดรูปไม่เก่ง ระบายสีไม่สวย
ไม่ใช่คนทำงานเร็ว เรียนก็ปานกลาง บางวิชาก็แย่เลยด้วยซ้ำ คือตอนม.4เพื่อนตกลงกันในห้องว่าจะนั่งแบบสุ่มที่นั่ง เพื่อที่จะให้เพื่อนๆได้รู้จักกันมากขึ้น โดยสุ่ม2ครั้ง/เดือน ก็คือนั่งไป2อาทิตย์เปลี่ยน เรามีความรู้สึกว่าเพื่อนเก่าที่มาจากห้องกิฟท์ม.ต้นอ่ะ ทุกคนแทบไม่อยากนั่งกับเรา
มันมีครั้งนึง P(คือคนที่ไม่ชอบเราอยู่แล้ว เป็นเพื่อนเก่าม.3ด้วย)
ตอนนั้นaได้นั่งข้างเราอ่ะ แล้วเพื่อนในกลุ่มของaก็พูดแบบแซะเราอ่ะ แบบพูดว่า "สงสารaอ่ะ" เราก็รู้แหละว่าเขาพูดเพราะaได้นั่งกับเรา ตอนเที่ยงช่วงแรกๆเราไปกินข้าวกับกลุ่มของN(เพื่อนเก่าม.3)ที่โรงอาหาร ก็ไปเป็นปกติแต่ละวันแหละ จนมาวันนึงตอนเทอม2 Nพูดกับเราว่า"ไม่ไปกินกับคนอื่นบ้างหรอมากินกับเราบ่อยแล้ว" เราก็เฟลมากๆอ่ะ คือต้องไปนั่งกินกับใคร ? โต๊ะของเพื่อนใหม่ก็เต็มหมดแล้ว เหมือนอันนี้เขาไปกินข้าวแยกกันระหว่างห้องกิฟท์ม.ต้น กับกลุ่มเพื่อนใหม่อ่ะ ก็คือแยกกันไปเลย นอกนั้นก็เหลือแต่กลุ่มPที่ไม่ชอบเรามากๆ เรารู้อ่ะว่าถ้าเราขอไปนั่งด้วยคงไม่ให้นั่งอยู่ดี แบบก็จะพูดว่า"ใครให้มานั่งอ่ะ โต๊ะอื่นไม่มีหรอ แล้วNหละ" ก็คือรู้อยู่แล้วว่ากลุ่มนี้ต้องไม่ให้เรานั่งแน่ๆ เราเลยเริ่มห่อข้าวมาตั้งแต่วันนั้น เพื่อที่จะกินข้าวอยู่บนห้อง เพราะอันนี้กินคนเดียวได้สบายๆ ที่โรงอาหารการกินข้าวคนเดียวคือแปลกสุด เพราะคนปกติเค้าจะมีเพื่อนนั่งด้วยเกือบ100%เลย เราเลยไม่กล้านั่งกินข้าวคนเดียวที่โรงอาหาร บางทีห่อข้าวมาก็เจอกลุ่มคนส่วนน้อยในห้องที่ห่อมาหรือไม่ก็ซื้อขนมอยู่สหกรณ์กินกับนม ก็จะมีเพื่อนคุยบ้างบางครั้ง
ตอนม.4อ่ะเราไม่ค่อยได้แกล้งใครเลยนะ ยกเว้นว่าหยอกเล่นนิดๆหน่อย แบบส่งรูปหลุดเข้ากลุ่มห้องนิดๆหน่อยๆ มันก็ไม่แรงมาก พีคสุดของม.4ก็คือ ห้องเรามี29คน ครูให้ทำแล็ปชีวะ กลุ่มละ4คนหรือเท่าไหร่นี่แหละ มันก็จะมีบางกลุ่มเกินจำนวนคนอยู่  เดาได้เลยใช่ป่ะว่าใครที่ยังไม่มีกลุ่มในห้อง ใช่เราไง หลังจากนั้นเราก็ไปขอกลุ่มNอยู่ด้วย แต่L(เพื่อนในกลุ่มN)ตอบกลับมาว่า"กลุ่มอื่นไม่มีหรอ?"  เราก็อธิบายไปว่า กลุ่มNอ่ะ มีคนน้อยสุดแล้ว ไม่งั้นกลุ่มอื่นจะเกินคนไปเยอะ แต่NกับLก็ไม่ยอม จนความเฟลในตัวเริ่มเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วเราก็เดินไปห้องน้ำ เราแบบคิดว่าจะอยู่กับใครดี..ก็คิดไม่ออก ฟุ้งมาก เหมือนเก็บกดมาจากม.ต้นด้วยมั้ง เรื่องไม่มีเพือน ไม่มีกลุ่มอยู่ จนน้ำตาไหลออกมา คือมันสุดแล้วอ่ะ แล้วสักพักก็มีเพื่อน(S)คนนึงโทรมา คนนี้ก็เพื่อนเก่าตอนม.3นะ เขาถามว่าเราไปไหน เราแบบรีบกลั้นเสียวที่ร้องไห้ไง้แล้วพูดเสียงปกติ บอกว่าออกมาเข้าห้องน้ำ แล้วSเลยถามว่าเป็นไรป่าว มันสุดแล้วอ่ะตอนนั้น เรากลั้นไว้ไม่อยู่แล้ว เราเลยตอบว่า"ไม่ไหวแล้วหว่ะ แล้วก็คือร้องไห้ในสายโทรศัพท์ไปเลย" Sเลยถามว่าเราอยู่ไหนแล้วก็เดินมาหาในห้องน้ำ แล้วก็ปลอบเรา เรื่องกลุ่มอ่ะ อยู่กับเราก็ได้ไรประมานนี้ แต่แบบกลุ่มนี้ก็ตะมี7คนมั้ง แบบมีPกับกลุ่มPตอนม.ต้นก็อยู่ด้วย เหมือนพูดไรสักอย่างนี่แหละขึ้นมา แต่Sก็พูดปกป้องเราอ่ะ พูดว่าอะไรดีแล้วๆนี่แหละ แบบตอนนี้สถานการณ์ดีแล้วมั้ง อย่าทำให้มันแบบแย่ไรงี้ ก็คือเรารู้ว่าPกับเพื่อนPไม่พอใจแหละที่เรามาอยู่ แต่จะทำไงได้ เราก็ไม่มีกลุ่มแล้ว //ช่วงที่เดินเข้าห้องแล็ปมาเราตาแดง จมูกแดงมั้ง แต่น้ำตาอะไรไม่มีแล้ว ก็คือมารู้ทีหลังว่าเพื่อนเขารู้กันทั้งห้องแล้วว่าเราออกไปร้องไห้ แย่มากอ่ะ พอเลิกเรียนเราก็เดินไปกับSแล้วก็U(นี่ก็เพื่อนเก่าตอนม.3) Uถามว่าเออเนี่ยเราร้องไห้ทำไมตอนนั้น เราก็แบบตอบไปว่ารู้ด้วยหรอ ละก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง Uก็เลยบอกว่าเพื่อนห้องเราดูไม่ค่อยมีวิธีเขเาสังคมอื่นเท่าไหร่ จะอยู่แต่กับเพื่อนตัวเอง เราตีความสิ่งที่Uพูดนะว่า เพื่อนยังไม่มีความเข้าหาคนอื่นดีๆหรือพูดดีๆ จริงๆเรารู้จักคนเยอะมากๆเลยในรร.เอาง่ายๆตั้งแต่เด็กม.1-พี่ม.6เลยก็ว่าได้ เราชอบลงกีฬาสีเลยรู้จักพี่ที่มาเป็นสตาฟบ้าง เรียนพิเศษแล้วเจอคนนั้นคนนี้บ้าง แต่เพื่อนเราอ่ะ แทบไม่รู้จัดใครเลยนอกจาก รุ้นน้องในห้องกิฟท์ที่รุ่นติดๆกัน หรือว่ารุ่นพี่ห้องกิฟท์ที่หล่อๆหรือเก่งๆอ่ะ Uพูดนะว่าเพื่อนเราดูไม่มีความเข้าสังคมเลย อย่างUชอบเล่นบาสก็เลยรู้จักคนที่ไปเล่นบาสด้วยกัน ก็รู้จักคนเพิ่ม U(เพื่อนผช.)ก็เป็นอีกคนที่รู้จักคนเยอะพอๆกับเรา คนนี้เาจจะเป็นผช.ที่ชอบแกล้งกวนๆ แต่พอมาเจอในมุมนี้แล้ว Uดูเป็นคนเข้าใจคนแล้วด็เหมือนเป็นห่วงเราอยู่บ้างในฐานะเพื่อนอ่ะ ทั้งSทั้งUอ่ะโคตรเข้าใจความรู้สึกเราเลยอ่ะตอนนั้น พอจับกลุ่มทำงานก็พยายามหวังให้เพื่อนจับกลุ่มเกินๆไว้จนมันต้องล็อคเราไว้ในกลุ่มใดกลุ่มนึง เช่น29คน จับกลุ่ม กลุ่มละ7คน ก็จะมีกลุ่มนึงที่มี8 เราก็หวังว่าจะมีเพื่อนที่จับกันครบ8ไปก่อนแล้ว เราจะได้อยู่กลุ่มที่เหลือเลย ตอนนี้เรากำลังจะเปิดเทอมแล้ว เรากังวลมากๆเลยนะ เปิดไปถ้าเรียนวิชาไหนที่ต้องทไงานกลุ่ม จะต้องทำยังไง อยู่กับใครได้บ้าง กลุ่มSครบแล้วอ่ะ เราไม่สามารถทำไรได้เท่าไหร่เพราะกลุ่มSเป็นกลุ่มใหญ่ที่มีเพื่อนผช.ด้วย เราก้ไม่รู้ว่าจะอยู่ไหนแล้ว เปิดเทอมมาเราก็อยู่ม.5 และแน่นอนว่าม.ปลายก็ต้องทำโครงงาน เราก็ยังไม่รู้อีกว่าจะอยู่กลับใคร กลุ่มละ2คน (เราอาจจะเป็นศษหรือไม่ก็ทำคนเดียวไปเลยมั้ง) โคตรกังวลเลยอ่าาทุกคน เราควรทำไงดี เราบอกพ่อแม่ไปแล้ว แต่ท่านก็คงช่วยไรเราไม่ได้หรอก อีกอย่างเราไม่อยากให้พวกท่านต้องมากังวลใจเรื่องเราด้วย ในใจเราอ่ะ คิดนะว่า อดทนอีกหน่อยนะตัวเรา อีกแค่2ปีการศึกษาเราก็จบแล้ว 😔