O เพียงจะกล่อมขวัญเจ้า .. ยามเข้านอน
พาห้วงอกสะทกสะท้อนบนหมอนหนุน
ให้อาวรณ์แฝงเร้น .. ได้เป็นทุน-
พารอบสุนทรีภาพกำซาบใจ
O เหมือนรอยยิ้มวาบแล้วในแววตา
อยู่ค้างคาอาวรณ์ผู้อ่อนไหว
ดูเอาเถิด .. ความ คำ แสนร่ำไร
คอยผ่านนัยแว่วอยู่ .. สุดรู้-กัน
O ขวัญเอย..ขวัญเจ้า .. รูปเยาว์เอ๋ย
ความคำเอ่ยเอื้อนล้อม .. คอยกล่อมขวัญ-
เพื่อกล่อมเดียงสาใครจนไหวทัน-
นัยกล่อมนั้นให้ภิรมย์ลงถมทรวง
O เพิ่มร่องรอยแววตา .. ให้ว้าวุ่น
กับวาบหวามละเมียดละมุนที่หนุนช่วง
โดยงามจะยิ่งงาม .. กว่างามปวง
เมื่อล้ำล่วงเผยงามออกตามใจ
O เยี่ยงไร..ถึงแฝงเร้นอยู่เช่นนั้น
เมื่อเดียงสาผ่านวัน .. ฤๅกั้นไหว
คอยดูเถิด..ท่วงทีพิรี้พิไร
จะเผลอเผยออกให้ .. หัวใจรู้
O แอบซ่อนแฝงเร้นไว้ .. ฤๅ-ได้นาน
เมื่ออารมณ์อ่อนหวานเกินต้านอยู่
จะระริกไหลรินเช่นสินธู
เป็นคลื่นชู้กรากเชี่ยวคอยเหนี่ยวดึง
O ป่านฉะนี้คงถวิลไม่สิ้นสาย
ด้วยเขินอายเกินจิตจะคิดถึง-
ว่าดูเถิดความ คำ ในคำนึง-
มีแต่รอบหวานซึ้ง .. ให้หนึ่งคน
O อยากรู้นักป่านฉะนี้ .. ฤดีนั่น
จะแกว่งไกวไหวสั่น .. กี่พันหน-
หรือรับรู้ปริศนา .. เดียงสาตน-
ที่เริ่มอลเวงรู้ .. เชิงชู้ชาย
O โอ นั่นความผ่องแผ้วในแววตา
อย่างแช่มช้า-ผ่านล่วงขึ้นช่วงฉาย
เข้ากลบเกลื่อนสำเนียงความเอียงอาย
ออกรำบายรมย์รื่นจากพื้นทรวง
O โอ นั่นรอบเดียงสา .. ค่อยบ่า-แวว-
ผ่านดวงตาผ่องแผ้วไม่แล้วล่วง
หวานหอมเมื่อ-สุมสั่งใจทั้งดวง
ย่อมแปรหอมเป็นหวง .. คอยห่วงใย
O โอ นั่นแววตาชม้อย .. ชม้ายเมิน
ด้วยขัดเขินใครอยู่ .. ยากรู้ได้
เห็นแต่เพียงปริศนา .. เดียงสาวัย-
นั้น-เผยนัยออดอ้อน .. อย่างอ่อนโยน
O ป่านฉะนี้อาวรณ์เจ้าอ่อนน้อย
ฤๅ-เลี่ยงพ้นความถ้อยเข้าห้อยโหน
ด้วยปรารมภ์มุ่งหมาย .. รอถ่ายโอน-
เข้าหักโค่นยุดยื้อความถือตัว
O ป่านฉะนี้ถ้วนตอน..ออดอ้อนนั้น
คงแทรกขวัญรุมเร้า..คอยเย้ายั่ว
ให้อารมณ์ซมสั่น .. ให้สั่นรัว-
อยู่ที่ขั้วหัวใจ .. อย่าได้คลาย
O เถิด-หากยังซ่อนเร้นอยู่เช่นนั้น
จักแล้วเล่ารุมขวัญ .. เกินบั่นหาย
ความ คำ ย่อมกรองสู่ไม่รู้วาย
ล้อมรำบายรอบชู้ .. ไม่รู้วัน
O เพียงจะกล่อมขวัญเจ้า .. ยั่วเย้าให้-
ลมหายใจทอดช่วง .. ทุกช่วงนั่น-
แนบอาวรณ์ทุกช่วง .. มาพ่วงกัน
เป็นสายใยผูกพันเกินบั่นทอน
O เพียงหวังกล่อมเกล้าขวัญ .. เจ้าขวัญน้อย
อยู่เฝ้าคอยพร่ำพลอด .. ความ-ออดอ้อน
แล้วตอบรับเสน่หา .. ด้วยอาวรณ์-
อันสุดถอนถ่ายล่วง .. จากดวงใจ !
O หวังกอปรความ คำ เฝ้า .. คอยเย้ายั่ว
แล้วเพียงชั่ว คำ ความ นั้นลามไหล-
พาหวานซึ้งแทรกตัวอยู่ทั่วไป-
จะเผยเห็นอาลัย .. จากใจนั้น
O เหมือนเดียงสาเยาว์วัย .. เผยให้เห็น
จากแฝงเร้นซ่อนไว้ .. เริ่มไหวสั่น
ยิ้ม-รับรอง .. ความหมายที่ปลายวัน-
ที่ค่อยผันด้านเร้น .. จนเห็นรอย !
https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=sdayoo&month=06-2014&date=18&group=11&gblog=554
O กล่อมขวัญ .. O
O เพียงจะกล่อมขวัญเจ้า .. ยามเข้านอน
พาห้วงอกสะทกสะท้อนบนหมอนหนุน
ให้อาวรณ์แฝงเร้น .. ได้เป็นทุน-
พารอบสุนทรีภาพกำซาบใจ
O เหมือนรอยยิ้มวาบแล้วในแววตา
อยู่ค้างคาอาวรณ์ผู้อ่อนไหว
ดูเอาเถิด .. ความ คำ แสนร่ำไร
คอยผ่านนัยแว่วอยู่ .. สุดรู้-กัน
O ขวัญเอย..ขวัญเจ้า .. รูปเยาว์เอ๋ย
ความคำเอ่ยเอื้อนล้อม .. คอยกล่อมขวัญ-
เพื่อกล่อมเดียงสาใครจนไหวทัน-
นัยกล่อมนั้นให้ภิรมย์ลงถมทรวง
O เพิ่มร่องรอยแววตา .. ให้ว้าวุ่น
กับวาบหวามละเมียดละมุนที่หนุนช่วง
โดยงามจะยิ่งงาม .. กว่างามปวง
เมื่อล้ำล่วงเผยงามออกตามใจ
O เยี่ยงไร..ถึงแฝงเร้นอยู่เช่นนั้น
เมื่อเดียงสาผ่านวัน .. ฤๅกั้นไหว
คอยดูเถิด..ท่วงทีพิรี้พิไร
จะเผลอเผยออกให้ .. หัวใจรู้
O แอบซ่อนแฝงเร้นไว้ .. ฤๅ-ได้นาน
เมื่ออารมณ์อ่อนหวานเกินต้านอยู่
จะระริกไหลรินเช่นสินธู
เป็นคลื่นชู้กรากเชี่ยวคอยเหนี่ยวดึง
O ป่านฉะนี้คงถวิลไม่สิ้นสาย
ด้วยเขินอายเกินจิตจะคิดถึง-
ว่าดูเถิดความ คำ ในคำนึง-
มีแต่รอบหวานซึ้ง .. ให้หนึ่งคน
O อยากรู้นักป่านฉะนี้ .. ฤดีนั่น
จะแกว่งไกวไหวสั่น .. กี่พันหน-
หรือรับรู้ปริศนา .. เดียงสาตน-
ที่เริ่มอลเวงรู้ .. เชิงชู้ชาย
O โอ นั่นความผ่องแผ้วในแววตา
อย่างแช่มช้า-ผ่านล่วงขึ้นช่วงฉาย
เข้ากลบเกลื่อนสำเนียงความเอียงอาย
ออกรำบายรมย์รื่นจากพื้นทรวง
O โอ นั่นรอบเดียงสา .. ค่อยบ่า-แวว-
ผ่านดวงตาผ่องแผ้วไม่แล้วล่วง
หวานหอมเมื่อ-สุมสั่งใจทั้งดวง
ย่อมแปรหอมเป็นหวง .. คอยห่วงใย
O โอ นั่นแววตาชม้อย .. ชม้ายเมิน
ด้วยขัดเขินใครอยู่ .. ยากรู้ได้
เห็นแต่เพียงปริศนา .. เดียงสาวัย-
นั้น-เผยนัยออดอ้อน .. อย่างอ่อนโยน
O ป่านฉะนี้อาวรณ์เจ้าอ่อนน้อย
ฤๅ-เลี่ยงพ้นความถ้อยเข้าห้อยโหน
ด้วยปรารมภ์มุ่งหมาย .. รอถ่ายโอน-
เข้าหักโค่นยุดยื้อความถือตัว
O ป่านฉะนี้ถ้วนตอน..ออดอ้อนนั้น
คงแทรกขวัญรุมเร้า..คอยเย้ายั่ว
ให้อารมณ์ซมสั่น .. ให้สั่นรัว-
อยู่ที่ขั้วหัวใจ .. อย่าได้คลาย
O เถิด-หากยังซ่อนเร้นอยู่เช่นนั้น
จักแล้วเล่ารุมขวัญ .. เกินบั่นหาย
ความ คำ ย่อมกรองสู่ไม่รู้วาย
ล้อมรำบายรอบชู้ .. ไม่รู้วัน
O เพียงจะกล่อมขวัญเจ้า .. ยั่วเย้าให้-
ลมหายใจทอดช่วง .. ทุกช่วงนั่น-
แนบอาวรณ์ทุกช่วง .. มาพ่วงกัน
เป็นสายใยผูกพันเกินบั่นทอน
O เพียงหวังกล่อมเกล้าขวัญ .. เจ้าขวัญน้อย
อยู่เฝ้าคอยพร่ำพลอด .. ความ-ออดอ้อน
แล้วตอบรับเสน่หา .. ด้วยอาวรณ์-
อันสุดถอนถ่ายล่วง .. จากดวงใจ !
O หวังกอปรความ คำ เฝ้า .. คอยเย้ายั่ว
แล้วเพียงชั่ว คำ ความ นั้นลามไหล-
พาหวานซึ้งแทรกตัวอยู่ทั่วไป-
จะเผยเห็นอาลัย .. จากใจนั้น
O เหมือนเดียงสาเยาว์วัย .. เผยให้เห็น
จากแฝงเร้นซ่อนไว้ .. เริ่มไหวสั่น
ยิ้ม-รับรอง .. ความหมายที่ปลายวัน-
ที่ค่อยผันด้านเร้น .. จนเห็นรอย !
https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=sdayoo&month=06-2014&date=18&group=11&gblog=554