​จะรักนาย เท่าชีวิต – Only You

ตอนที่ 5. ทางกลับบ้าน

ในช่วงแรกของทางกลับบ้าน ไม่มีใครพูดจาใดๆกันทั้งสิ้น ยิ่งใหญยืนยันจะขับเอง ถึงแม้ว่าแต้มจะบอกว่าสามารถขับได้และรู้ทางดีกว่าเจ้าของรถ แต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะยิ่งใหญ่ดื้อดึงเกินกว่าจะทัดทาน

ระยะห่างจากตัวเมืองไปที่บ้านของแต้มนั้นราวสามสิบกิโลเมตร สองข้างทางมืดสนิทถึงแม้จะไม่ใช่หน้าหนาว ลมเย็นปะทะเป็นระลอก เสียงฟ้าครืนๆแต่ไกลจากทางทิศเหนือ แต้มบอกตัวเองว่าโชคดีที่บ้านของเขาไปทางทิศตะวันออก

“ปกตินายขึ้นรถโดยสารไปโรงเรียนทุกวันเหรอ” ยิ่งใหญ่ตะโกนแข่งกับเสียงลม มือทั้งสองจับแฮนด์รถอย่างแน่นหนา แม้จะตะเบ็งไปแล้ว แต่เสียงนั้นเบาหวิวจนแต้มต้องเอาหน้ามาแนบใกล้ๆ

“นายว่าอะไรนะ” เป็นครั้งแรกที่ยิ่งใหญ่เห็นว่าแต้มก็พูดเสียงดังได้ ใบหน้าด้านข้างของยิ่งใหญ่ร้อนผ่าว เสียงลมหวีดหวิวไม่ช่วยให้ความร้อนนี้เจือจางไป กลิ่นดินชื้นแตะปลายจมูก รู้สึกสดชื่นราวกับเพิ่งอาบน้ำ

“เราถามนายว่า นายขึ้นรถโดยสารไปโรงเรียนทุกวันเหรอ”

แต้มส่ายหน้าด้วยความเคยชิน แต่ต้องกลับมาตอบคำถาม เมื่อคิดขึ้นได้ว่าตัวเองซ้อนรถมอเตอร์ไซค์อยู่ “เปล่า ปกติขึ้นรถตู้”

ยิ่งใหญ่เข้าใจในทันที เพื่อนนักเรียนในเขตรอบนอกส่วนใหญ่จะเดินทางมาโรงเรียนโดยรถตู้เก่าๆที่ดัดแปลงที่นั่งคล้ายๆกับรถแดง รับนักเรียนหลายๆโรงเรียนที่อาศัยอยู่ละแวกเดียวกันในตอนเช้า และรับมาส่งหน้าบ้านในตอนเย็น ปกติโรงเรียนเลิก 16.30 น. รถจะมารับประมาณ 17.00 น.เพื่อไปรับที่อื่นต่อก่อนมุ่งตรงกลับบ้าน หากวันไหนไม่ทัน เด็กนักเรียนจะต้องมาที่สถานีขนส่งเพื่อนั่งรถเที่ยวสุดท้าย แต่วันนี้...แต้มดันมาช้าเพราะติดพันเรื่องที่โดนเข้าห้องปกครอง ยิ่งคิด ยิ่งใหญ่ก็รู้สึกแย่ที่ตัวเองใจร้อน

เสียงลมหวีดหวิวมาแต่ไกล ยิ่งใหญ่เร่งเครื่องขับตามทางมืดๆมาเกือบชั่วโมงแล้ว หากเวลากลางวัน ไม่เกินสี่สิบห้านาทีก็ถึง แต่ตอนนี้ชั่วโมงหนึ่งผ่านไป และกว่าจะถึงบ้าน ฝนก็เทลงมาอย่างหนัก

***********************************************************************

สามทุ่ม.... ต้องตาเพิ่งตอกบัตรออกจากงาน ช่วงนี้ต้องทำโอทีเพิ่มอย่างต่อเนื่อง ถึงแม้จะไม่ใช่ฤดูท่องเที่ยวก็ตาม กรุงเทพยามค่ำคืนไม่เคยหลับ แต่เธอรู้สึกง่วงงันจนตาจะปิดเสียแล้ว งานโรงแรมไม่ใช่เรื่องง่าย แต่มันก็ไม่ยากเกินความสามารถ ตั้งแต่เรียนจบมาเธอเปลี่ยนมาแล้วหลายงาน ส่วนใหญ่จะมาจากเรื่องชู้สาว เพราะความสละสวยเป็นพิษแท้ๆ ทำให้เธอรู้สึกลำบาก

“กลับละเหรอตา เดินทางดีๆล่ะ”

“ขอบคุณค่ะพี่จ๋า เจอกันพรุ่งนี้นะคะ” ต้องตาตอบด้วยน้ำเสียงสดใส ถึงแม้งานโรงแรมยังหนีไม่พ้นเรื่องคนมาจีบ แต่การที่เธออยู่แผนกต้อนรับทำให้เบาใจว่าอย่างน้อยก็ไม่มีใครลอบมาหา

“กลับรถบริษัทมั้ย หรือว่าจะกลับเอง”

“กลับเองค่ะพี่ บ้านตาอยู่ใกล้ๆนี้เอง”

“ไม่ได้นะตา สมัยนี้ไว้ใจใครได้ที่ไหน รถบริษัทก็มี อย่าเอาตัวเองไปเสี่ยง วันก่อนจำไม่ได้เหรอว่าพนักงานของเราโดนคนโรคจิตลวนลาม...” ต้องตาฟังพี่จ๋าร่าย เธอจำเหตุการณ์นี้ได้ดี เพื่อนรุ่นน้องโดนผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้จับบั้นท้าย และวิ่งหนีไป จนป่านนี้ก็ยังจับตัวไม่ได้

“ขอบคุณค่ะพี่จ๋า ตาจะระวังตัว”

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคำพูดของพี่จ๋าเมื่อครู่ หรือเพราะใกล้ตัวเจอเรื่องแบบนี้ ต้องตารู้สึกราวกับว่ามีคนตามเธอออกมาตั้งแต่ห้องตอกบัตร

“ไม่มีใครนี่นา” ต้องตาถอนหายใจ ย่ำฝีเท้าเดินออกมาจากด้านหลังโรงแรมอย่างระแวง ตึกสูงของโรงแรมบังทางเดินเข้าออก จนทำให้รู้สึกว่าไฟแถวนี้ไม่ค่อยสว่างสักเท่าไหร่ ต้องตาก้าวเท้ายาวๆ ก่อนที่จะหยุดเพราะรู้สึกว่ามีใครสักคนตามมา พอหยุดเดิน ก็มีคนชนเธอโครมใหญ่ หญิงสาวหวีดร้องด้วยความตระหนก ยกกระเป๋าถือขึ้นมาฟาดคนที่มาชนเธอไม่ยั้ง เสียงเอะอะดังลั่นจนพนักงานคนอื่นๆออกมาดู

“ต้องตา เป็นอะไร” ต้องตาโผไปหาพี่จ๋าที่เดินมาพร้อมกับคนอื่นๆ

“นายคนนี้ค่ะ เค้ามาทำลับๆล่อๆอะไรไม่รู้แถวนี้”

“ไหน นายคนไหน”

“คนนี้ไงคะ” ต้องตาชี้ไปทางผู้ชายที่ยืนนิ่งตั้งแต่โดนเธอใช้กระเป๋าฟาด เพื่อนร่วมงานคนอื่นส่งเสียงฮือฮาราวกับไม่เชื่อสิ่งที่เธอพูด จนเธอต้องหันมา

“คุณยอด!” ต้องตาอุทานเสียงหลง ชายหนุ่มยิ้มกว้างก่อนจะตอบสั้นๆว่า “ครับ ผมเอง”

คืนนั้นต้องตาต้องขอโทษคุณยอดเยี่ยมเสียยกใหญ่ที่เธอเข้าใจผิด ชายหนุ่มไม่ติดใจเอาความ เพราะว่าเขาเองก็มีส่วนผิดด้วยเหมือนกันที่มาทำลับๆล่อๆหลังโรงแรมแบบนี้ ตั้งแต่เขาเข้ามาบริหารงาน นี่เป็นครั้งแรกที่ได้มาเดินสำรวจในยามค่ำคืน และก็เป็นครั้งแรก ที่โดนผู้หญิงคนหนึ่งใช้กระเป๋าฟาดแบบไม่ยั้ง

 ***********************************************************************

จบตอน...